II Rozdział 46: Umiem dotrzymać tajemnicy

Niesprawdzony

***

- A czy ty nie powinnaś teraz powtarzać materiał do egzaminu? - nie powiem wystraszył mnie Leon niezapowiedzianie pojawiając się w moim pokoju. Wzdrygnęłam się i omal nie spadłam ze swojego łóżka.
- Zrobiłam sobie krótką przerwę - odpowiedziałam i przeciągnęłam się, bo moje stawy, mięśnie i całe moje ciało zastało się od pozycji w jakiej leżałam przez ostanie trzy godziny. Przywitałam się z nim krótkim pocałunkiem i odłożyłam laptopa trochę dalej.
- Szukasz pracy? - zapytał widząc jaką miałam otwartą stronę internetową. Westchnęłam głośno kiwając twierdząco głową.
- W sumie to już ją znalazłam - uśmiechnęłam się promiennie do niego, bo czuję się z siebie dumna. Usamodzielnię się finansowo i zacznę powoli dorosłe życie - A ty czemu się nie uczysz? - zapytałam szturchając go w ramię. Mnie pilnuje z nauką, a sam siedzi u mnie.
- Uczyłem się, ale pomyślałem o takiej jednej ślicznej brunetce i postanowiłem ją odwiedzić - odpowiedział szeroko się do mnie uśmiechając.
- Tak, to czemu jesteś u mnie - postanowiłam się z nim trochę podroczyć.
- Nie było jej w domu więc jestem u ciebie - odpowiedział obojętnie, co wywołało u mnie cichy śmiech mimo iż powinnam udawać urażoną. Schyliłam się i skradłam mu szybkiego całusa w usta. I wtedy do mojego pokoju wręcz wparowała jak oparzona Ludmiła. Westchnęła niezadowolona i spojrzała na nasza dwójkę.
- Ughh ty tu jesteś - powiedziała niezadowolona patrząc na Leona i nie zwracając uwagi na nas usiadła sobie na krześle przy biurku.

- Też cię miło widzieć - zaśmiał się Leon odwracając w jej stronę.
- Cicho bądź - warknęła i skrzyżowała ręce na klatce piersiowej. Ponownie się zaśmiał, bo ona od kilku dni chodzi zła jak osa i warczy na wszystkich dookoła a na płeć męską to szczególnie.
- I jak? - zapytałam powstrzymując śmiech.
- Ciąża - powiedziała zła - To nie jest żadna pomyłka testu, tylko głupota Federico - dodała i spiorunowała wzrokiem Leona.
- Nie tylko jego. Do tanga trzeb dwojga - zaznaczył, co było błędem, ale zauważyłam, że on polubił denerwowanie Ludmiły.

- Pytał cię ktoś - ponownie warknęła i zmierzyła go morderczym wzrokiem - Jestem w szóstym tygodniu - jęknęła i po jej minie widziałam, że zaraz albo się rozpłacze, albo znowu zacznie krzyczeć na wszystko dookoła.
- Masz zdjęcie USG? - zapytałam wstając z miejsca. Kiwnęła twierdząco głowa i sięgnęła do torebki. Z chęcią chwyciłam zdjęcie i mimo iż szczerze nie widziałam gdzie jest dziecko uśmiechnęłam się pod nosem. Sama byłbym przerażona jakbym była w ciąży, ale świadomość, że za kilka miesięcy na świecie będzie taka mała kruszynka napawa mnie radością.
- Powiedziałaś rodzicom? - zapytałam i usiadłam obok Leona ze zdjęciem w ręce. Zmarszczył brwi i wpatrywał się w zdjęcie jak nienormalny. Blondyna pokiwała przecząco głową i głośno westchnęła.
- I gdzie tu jest niby dziecko? Ja tu nic nie widzę - zapytał oburzony Leon czym spowodował mój śmiech.

***

Kiedy w końcu postanowiłem porządnie przysiąść do nauki, bo egzamin już za trzy dni ktoś postanowił mnie przeszkodzić i oczywiście tą osobą jest Federico, który zawsze znajdzie najmniej odpowiedni moment żeby do mnie dzwonić. A po to żebym bez przyczyny przyjechał nawet sam nie wiem gdzie, bo mnie pilnie potrzebuje. Nawet nie wiem o co chodzi, ale jako dobry brat pomogę mu. Widząc stojącego przy drodze Federico opierającego się o samochód stojący na poboczu zatrzymałem się za nim i wysiadłem. Podszedłem do niego i już miałem go opieprzyć, że wyciąga mnie z domu kiedy się uczę, ale zobaczyłem jak samochód skapitulowałem.
- O kurde - odezwałem się widząc jak wygląda z przodu - Co się stało? - zapytałem obchodząc patrząc na niego zszokowany. Westchnął głośno i stanął obok mnie.
- Czyli widać - przymknął jedno oko i przekręcił lekko głowę w lewo po czym podrapał się nerwowo po karku. Spojrzałam na niego jak na idiotę i kiwnąłem twierdząco głową.
- Cały przód jest skasowany - oznajmiłem - No raczej, że widać - dodałem i przyjrzałem się dokładniej.
- Myślisz, że jak powiem ojcu, że zostawiłem samochód na parkingu i nie miałem z tym nic wspólnego, to uwierzy? - zapytał wywołując tym u mnie delikatny śmiech.
- Nie wydaje mnie się - stwierdziłem - Od razu widać, że w coś przydzwoniłeś - dodałem, bo nawet głupi zauważyłby, że to nie była lekko stłuczka tylko musiał całkiem mocno w coś uderzyć. Uderzył zdenerwowany w dach od samochodu.
- Głupi jeleń czy co to tam było! - krzyknął wściekły i podparł się rękami po bokach. Zmarszczyłem brwi na jego słowa - Jechałem i wyskoczył mi na drogę jeleń albo sarna i nie zdążyłem wyhamować, a ten cwaniak podniósł się i uciekł - wytłumaczył dokładniej co się stało i z powrotem oparł się o drzwi samochodu. Zaśmiałem się i wyciągnąłem z kieszeni spodni telefon.
- Zadzwonię po lawetę, a ty lepiej zadzwoń do ojca i mu powiedz - oznajmiłem i za pomocą internetu w telefonie wyszukałem numer na lawetę. Na szczęście nie będziemy musieli długo czekać, bo warsztat jest jakieś kilka minut drogi stąd.
- Pomyśl o tym w ten sposób teraz prościej będzie ci powiedzieć o tym, że Ludmiła jest w ciąży - i widząc jego mordercze spojrzenie dotarło do mnie, że mogłem sobie darować te słowa - No wiesz wydaje mnie się, że bardziej się wkurzy, że rozwaliłeś samochód niż, że zostaniesz ojcem - próbowałem się bronić.
- Skończ - warknął i wyciągnął telefon z kieszeni. Świetnie. Jak mnie się coś nie udaje, to on może się ze mnie nabijać, ale jak ja to robię kiedy jemu się nie udaje to od razu się wkurza i obraża.

***

Tydzień później
Ze znudzoną miną wycierałam szklanki, które przed chwilą umyła Jessie i tylko zerkałam na wiszący na ścianę zegarek odliczając tym samym do końca mojej zmiany w restauracji. Może praca jako kelnerka i barmanka nie jest moją wymarzoną pracą, ale to tylko chwilowe i zresztą dzięki temu będę miała jakieś swoje pieniądze. Westchnęłam głośno słysząc charakterystyczny dzwonek nad drzwiami, który informował nas o kolejnym kliencie. Całe szczęście jeszcze muszę tutaj siedzieć przez dziesięć minut, bo mam dość a jest to mój trzeci dzień w pracy.
- A któż to?  - zapytała i nie wiem czy skierowała to pytanie do mnie, ale z ciekawości uniosłam spojrzenie i rozejrzałam się po lokalu. I dopiero po chwili dostrzegłam przy jednym ze stolików siedzącego przystojniaka, który zadowolony patrzył w naszą stronę. Uśmiechnęłam się pod nosem, co zauważył i pomachał w naszą stronę - Znasz go? - zadała kolejne pytanie i czułam na sobie jej spojrzenie.
- I to bardzo dobrze - zaśmiałam się, po czym sięgnęłam po tacę i wyszłam za lady. Już bardziej żywym krokiem ruszyłam do stolika, aby zabrać zamówienie od nowego klienta - Coś podać? - zapytałam z uśmiechem. Oparł zadowolony łokcie o stolik i zmierzył mnie wzrokiem.
- Taką jedną brunetkę na wynos - odpowiedział puszczając do mnie oko czym wywołał u mnie szeroki uśmiech. Obróciłam się delikatnie i zerknęłam na zegarek.
- Ta brunetka kończy za cztery minuty - oznajmiłam poważnie utrzymując z nim kontakt wzrokowy.
- Cierpliwie poczekam - powiedział opierając się o oparcie krzesła. Zaśmiałam się i wróciłam w stronę lady gdzie stała Jessi i przyglądała się przystojniakowi.
- Co zamówił? - zapytała zapewne chcąc wbić zamówienie do komputera. Odłożyłam tacę na blat, po czym zaczęłam rozwiązywać swój błękitny fartuszek.
- Mnie - odpowiedziałam czym wywołałam u niej szok - Także ja się zbieram - dodałam i poklepałam ją po ramieniu.
- Co? Przecież to jest nieetyczne - oburzyła się i nie wiem czy faktycznie jej o to chodzi czy bardziej jest zła, bo sama miała ochotę go poderwać.
- Spokojnie, to mój chłopak - zaśmiałam się i udałam się do szatni aby przebrać się w swoje ubranie, a raczej zmienić koszulkę z logo restauracji na swoją. Wiedząc, że w lokalu czeka na mnie Leon moje ruchy tym razem były szybsze. W mgnieniu oka ściągnęłam jedną koszulkę i założyłam drugą po czym wyciągnęłam z szafki torbę. Wpakowałam szybko koszulkę restauracyjną do torby i zamknęłam szafkę - Do jutra - rzuciłam na odchodne i uśmiechając się ruszyła w stronę Leona. Przywitał się ze mną jak na chłopaka przystało całując mnie w usta po czym wziął ode mnie torbę i splótł razem nasze dłonie - Nie wspominałeś, że odbierzesz mnie z pracy - zaczęłam temat kiedy wyszliśmy z restauracji.
- Bo to miała być niespodzianka - powiedział uśmiechając się .
- Czy ty coś kombinujesz? - zapytałam prosto z mostu, bo jego zachowanie jest podejrzane. Zatrzymał się przede mną i spojrzał z tym swoim uśmiechem.
- Ależ skąd - odpowiedział ze śmiechem po czym otworzył mi drzwi do samochodu - Wsiadaj - rozkazał i delikatnie pociągnął mnie, aby zajęła miejsce pasażera. Pokręciłam głową kapitulując dalszej dyskusji na temat jego zachowania. Zanim wsiadłam do samochodu dostałam klapsa w pośladki.
- Leon! - skarciłam go mimo iż tak naprawdę nie miałam nic przeciwko.
- Wsiadaj, nie marudź - powiedział i puścił do mnie oczko, po czym rzucił na tylne siedzenia moją torbę i sam zajął miejsce kierowcy.

***

 - Mówiłam, że nie chce wyjeżdżać gdzieś daleko - jęknęłam niezadowolona patrząc na Leona. Wystarczy mi jakieś jezioro i domek dla nas dwojga, a on wymyślił wyjazd na inny kontynent. Spojrzał na mnie kątem oka i zmarszczył brwi niezadowolony.
- Leon! Potrzebują twojej pomocy - do pokoju mojego chłopaka wpadł nie kto inny jak Federico - A ty tu jesteś to przyjdę później - dodał patrząc na mnie.
- Nie wygłupia się tylko mów o co chodzi - zatrzymał go Leon zanim ten zdążył wyjść z pokoju. Westchnął głośno i zerknął ponownie na mnie.
- To osobiste - skrzyżował ręce na klatce piersiowej i pokazał wzrokiem na mnie - I chodzi o Ludmiłę - dodał dając nacisk na imię mojej kuzynki.
- Coś się stało? - zapytałam zdenerwowana - Coś z dzieckiem? - dodałam zaalarmowana podnosząc się do z łóżka.
- Nie i bądź ciszej rodzice są w domu - warknął na mnie i  wyjrzał za drzwi zapewne sprawdzając czy nikt nie słyszał.
- Nie powiedziałeś im jeszcze tej radosnej nowiny, że zostaną dziadkami - zaśmiał się Leon, ale widząc poważną minę Federico zamilkł i spoważniał - O co chodzi? - zapytał po raz kolejny z jakiego powodu jego brat wpadł jak huragan do pokoju.
- Później o tym pogadamy, bo jak powiem teraz to ta tutaj wszystko wypapla - odpowiedział i tym samym uraził mnie.
- Umiem dotrzymać tajemnicy - nie powiem oburzyłam się trochę, bo przecież mnie zna i wie, że jak mnie coś powie to potrafię tego nikomu nie wypaplać.
- Uwierz to jest taka petarda, że od razu komuś byś powiedziała - zaśmiał się po czym nie czekając na moje kolejne oburzenie wyszedł z pokoju dając wcześniej jakieś znaki migowe Leonowi. Skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej i oparłam się o zagłówek łóżka. W odpowiedzi usłyszałam tylko śmiech Leona, który pocałował mnie w policzek.

***

Wysiadłem z samochodu, do którego można powiedzieć wpakował mnie Federico i kazał ze sobą jechać. Początkowo sądziłem, że mnie porywa i chce gdzieś wywieź za te żarty o ciąży i rozwalonym samochodzie, ale nas szczęście wywiózł mnie tylko do centrum handlowego.
- A teraz mi powiedz co tu robimy? - zwróciłem się do niego kiedy z uśmiechem na twarzy stanął obok mnie - Chcesz kupić jakieś ubranka dla dziecka? - zaśmiałem się, bo nie mogłem sobie tego odpuścić. Zerknął na mnie kątem oka i zignorował moje słowa po czym ruszył w stronę wejścia. Westchnąłem głośno i poszedłem za nim, bo przecież nie będę stał tutaj bezczynnie w końcu po coś mnie tutaj przywiózł ze sobą.
- Podjąłem ważną decyzję w swoim życiu i jako mój brat chce żebyś mnie w tym wspierał - zaczął temat poważnie nie patrząc na mnie tylko skręcając w poszczególne korytarze centrum handlowego.
- Przecież dobrze wiesz, że możesz na mnie liczyć - odparłem takim samym poważnym tonem głosu jak on. Nie ważne co zdecyduje będę go w tym wspierał, nawet jeśli będę miał inne zdanie na ten temat. To mój brat. Z krwi i kości. Mamy te same geny więc wiadomo, że będę stał za nim murem mimo iż nie wychowywaliśmy się od dziecka razem. Od początku naszej znajomości łączyła nas dziwna i mocna więź, a to nie jest byle co. Zatrzymałem się widząc, że zamierza wejść do sklep jubilerskiego.
- Czy ty chcesz..-
- Tak, chce się oświadczyć - przerwał mi z uśmiechem na twarzy.
- Bardziej chciałem zapytać o to czy chcesz jej coś kupić, a ty mi wyskakujesz z oświadczynami - powiedziałem będąc w lekkim szoku. Zaśmiał się na moje słowa i kiwnął głową abyśmy weszli do środka. Przełknęłam głośno ślinę, bo ten mój brat zaskakuje mnie coraz bardziej.
- Dzień Dobry, w czym mogę pomóc? - stanąłem obok Federico, który już zaczepił jedną z ekspedientek. Uśmiechnął się do niej szeroko i swój wzrok skierował na pierścionki, a ja jak idiota stałem wciąż zszokowany i patrzyłem na niego tępym wzrokiem.
- Szukam idealnego pierścionka zaręczynowego - odezwał się w stronę kobiety, który słysząc jego słowa od razu zaczęła się szczerzyć jak nienormalna. I dopiero teraz do mnie dotarło po co pożyczał ode mnie pieniądze.
- Jesteś tego pewien? - zapytałem klepiąc go po ramieniu. Odwrócił spojrzenie w moją stronę i energicznie kiwnął twierdząco głową - A jak ci odmówi? - zapytałem i naprawdę nie chciałem go tym zniechęcić, ale przecież zawsze jest jakieś ryzyko, że Ludmiła się nie zgodzi. W końcu mają po dwadzieścia lat i nie muszą od razu się zaręczać, a później brać ślub nawet jak będą mieli razem dziecko.
- Pojęcia nie mam, ale mam ogromną nadzieję, że się zgodzi - westchnął głośno i ponownie spojrzał na pierścionki. Obiecałem mu, że będę go wspierał w każdej decyzji jaką podejmie więc będę to robił.
- Coś mnie się wydaje, że ten jej się spodoba - odezwałem się po chwili przyglądania się pierścionkom i niegrzecznie, bo w sumie inaczej się nie dało wskazałam palcem na ten, któremu się przyglądałem.

***

Nie ukrywając mojego dobrego humory wszedłem do domu rzucając torbę z treningu w kąt. Później ją posprzątam teraz mam tylko w głowie jedzenie i naprawdę mam nadzieję, że obiad jest już gotowy i nie będę musiał czekać, bo jestem głodny jak wilk. Wszedłem do jadalni, w której przy stole siedzieli już wszyscy domownicy. Trochę się zmieszałem, bo nie sądziłem, że będziemy jeść wszyscy razem i to w tak poważnej atmosferze, chociaż od rozwalenia samochodu przez Federico ojciec jest zdenerwowany zwłaszcza jak dowiedział się ile będzie kosztować naprawa.
- Coś się stało? - zapytałem i zająłem miejsce przy stole. Uśmiech mojej rodzicielki i jej zaprzeczenie co do mojego pytania uspokoiło mnie co nieco.
- Muszę wam coś powiedzieć - wypalił nagle Federico, a ja już wiedziałem, że nie zjemy w spokoju i mój żołądek będzie musiał poczekać zanim dostarczę mu jedzenie.
- Znowu żeś samochód rozwalił - powstrzymałem śmiech i napiłem się sporego łyka soku.
- To coś poważniejszego - zignorował złośliwą uwagę ojca po czym spojrzał w stronę matki. Widziałem w jego gestach, że się denerwuje i w sumie nie dziwię mu się, bo dziecko to poważna sprawa zwłaszcza jak jest się w młodym wieku - Znacie Ludmiłę? - zapytał zerkając na rodziców.
- Federico, jeżeli chcesz nam powiedzieć, że jest twoją dziewczyną to uwierz domyśliliśmy się tego - zaśmiała się mama czym rozbawiła także mnie. Zaraz nie będzie ci tak do śmiechu.
- To dobrze, bo Ludmiła jest w ciąży - odpowiedział po czym uśmiechnął się i bez czekania na jakąkolwiek odpowiedź zaczął nakładać sobie obiad. Automatycznie mój wzrok skierowałem na rodziców, którzy zszokowani wpatrywali się w Federico, chociaż słowo zszokowani to za mało powiedziane. Mama patrzyła na niego jakby zobaczyła ducha, a ojciec jakby wyrosły mu trzy dodatkowe głowy, natomiast mnie bawiła ta sytuacja.
- Przesłyszałem się, tak? - odezwał się ojciec. Uśmiech na twarzy Federico zbił go trochę z tropu prawdziwości tej informacji.
- Nie, Ludmiła jest w ciąży i będziemy mieli dziecko - jego spokój w głosie kompletnie mi nie pasował do jego wczorajszego strachu odnośnie przekazania tej radosnej nowiny - I zamierzam się jej oświadczyć - po minie ojca widać było, że jest sparaliżowany tymi informacjami.
- Co chcesz zrobić?! - podniósł głos ojciec i nie wiem czy był zły czy bardziej zaskoczony - Przecież ty nie masz żadnych perspektyw na życie - dodał poważnie - Z czego chcesz utrzymać rodzinę? Nie masz pracy, mieszkania a oszczędności to już na pewno nie masz - zaśmiał się w ostatnich słowach zapewne przypominając sobie o rozwalonym samochodzie.
- Zanim dziecko się urodzi znajdę pracę, a później mieszkanie - wyjaśnił spokojnie. Skierowałem spojrzenie w stronę mamy, której na twarzy z każdą kolejną sekundą pojawił się delikatny uśmiech.
- Będę babcią - odezwała się w końcu i jej wyraz twarzy był zupełnie inny niż ojca - Tak się cieszę! - krzyknęła zadowolona i wstając ze swojego miejsca podeszła do Federico po czym wyściskała go - Pomożemy wam we wszystkim - oznajmiła po czym ucałowała przyszłego ojca.
- Chyba żartujesz - ponownie zaśmiał się ojciec patrzą na mamę jak na wariatkę.
- Nie, nie żartuję - zaznaczyła twardo patrząc na niego morderczym wzrokiem - Pomożemy, bo to jest nasz syn - powiedziała stanowczo - No chyba, że chcesz się zachować jak nasi rodzice to proszę bardzo droga wolna - uniosła się i z powrotem zajęła swoje miejsce przy stole po czym napiła się soku. Nie chce być nie miły czy coś, ale czy możemy zacząć już jeść, bo zaraz padnę z głodu. Ku mojemu zaskoczeniu ojciec ewidentnie urażony słowami mamy wstał od stołu, a następnie wyszedł z domu. 

***

Jednak nie zrobiłam epilogu tylko pociągnęłam historię dalej, ale będę z wami szczera, że nie daję rady z pisaniem. Rozdział jest nijaki, bo będę szczera pisałam go trochę z przymusu.
Więc naprawdę będzie ciężko z kolejnymi rozdziałami.i pojęcia nie mam kiedy się pojawią.
Szczerze was za to przepraszam.