Rozdział 21: Naprawdę jestem gruby?

Dzisiejszy dzień jest tak gorący, że pocę się nawet kiedy stoję. I dlatego,  że słońce daje popalić wpadłam na genialny pomysł aby wybrać się z moich kochanym Leonkiem na basen. Co prawda jeszcze on o tym nie wie, ale z pewnością będzie zachwycony a ja razem z nim. To świetna okazja aby pooglądać sobie mojego przystojniaka w samych kąpielówkach. Na sama myśl o tym zrobiło mnie się gorąco. Nawet się nie zorientowałam a już byłam przy furtce do domu Leona. Weszłam na posesję a następnie do ich domu. Na kanapie zauważyłam Federico, który na moje oko umierał z nadmiaru gorąca. Uśmiechnęłam się do niego promiennie a on tylko pokazał głową na ogród. Podziękowałam mu  gestem głowy i uśmiechnięta ruszyłam we wskazane miejsce przez Fede. Kiedy wyszłam z domu pierwsze co zauważyłam to mojego ukochanego bez koszulki w granatowych spodenkach do kolana a na dodatek widać mu było białe bokserki. Stał tyłem i jak dobrze widziałam miał w ręce szlauch ogrodowy . Poszerzyłam swój uśmiech i jak najciszej podeszłam do niego. Objęłam go w pasie i pocałowałam w ramię natomiast moje dłonie sięgnęły do gumki od jego bokserek, którą po chwili strzeliłam. Zaśmiał się na ten gest po czym odwrócił do mnie przodem wyłączając w tym samym czasie wąż ogrodowy.
- Hej – odezwałam się słodko i oplotłam go mocniej. Posłała mi swój cudowny uśmiech a następnie musnął swoimi usteczkami moje. Dzisiaj jego wargi są jeszcze cieplejsze niż zazwyczaj.
- Milutko – szepnął z cwaniackim uśmiech, zachichotałam cicho i oparłam swoje czoło o jego tors. Pocałował mnie we włosy a następnie ścisnął mocniej, zgniatając mnie. Odsunęłam się od niego pod wpływem bólu a on się śmiał. Uderzyłam go w tors powodując jeszcze większy śmiech u Leona – Co cię do mnie sprowadza? – zapytał łapiąc mnie za rękę. Nie odpowiedziałam tylko pocałowałam go namiętnie w usta. Uśmiechnął się do mnie i pociągnął w stronę dwóch leżaków. Usiadł na jednym i wskazał aby uczyniła to samo na drugim, ale ja miałam lepszy pomysł i usadowiłam się na nim okrakiem. Spojrzała na mnie z tym swoim uśmieszkiem a ja położyłam swoje dłonie na jego nagim, umięśnionym torsie.

Rozdział 20: Powiedz to, proszę

Usiadłam plecami do Leon i oparłam się plecami o jego tors. Na mojej twarzy nadal wymalowany jest szeroki uśmiech, bo jak tu się nie uśmiechać kiedy osoba, którą kochasz odwzajemnia te uczucia a do to niesamowite miejsce. Nareszcie czuję się naprawdę szczęśliwa. Wiem, że to uczucie między nami nie zaniknie za miesiąc czy dwa, że mimo wszelkich trudności będziemy siebie wspierać a każdą kłótnie próbować łagodzić. On jest moim ideałem i nie pozwolę aby coś albo ktoś nas rozdzielił. Poczułam na swoim policzku miękkie usta Leon. Uśmiechnęłam się szerzej i oparłam swoją głowę o jego ramię. Przybliżył swój policzek do mojego tak jakby go tulił i splótł nasze dłonie.
- Czuje się bezpieczna gdy Twoje palce splecione są z moimi – powiedziałam mając przymknięte oczy. Rozkoszowałam się tą cudowną chwilę, zapachem perfum Leona i tą ciszą. Pocałował mnie ponownie w policzek i mocniej do siebie przytulił.
- I będziesz  – szepnął mi do ucha i ponownie przytulił swoją twarz do mojej – Zawsze – dodał patrząc przed siebie.  Poczułam przyjemne ciepło na sercu i tym razem to ja złożyłam na jego policzku pocałunek. Uniósł swoje kąciku ust do góry i kątem oka spojrzał na mnie. Odwzajemniłam jego uśmiech – Dzisiejszy dzień spędzimy razem. Tylko ty i ja – oznajmił uśmiechając się do mnie uroczo. Pocałowałam go w policzek i twierdząco kiwnęłam głową. Posłał mi swój cwaniacki uśmiech po czym ścisnął moje drobne ciało mocniej i pociągnął do siebie tak, że razem wylądowaliśmy na trawie. Zaśmiałam się głośno leżąc na nim, ale po chwili zostałam uciszona przez jego namiętny pocałunek.
*****************************
- To gdzie chcesz teraz iść? – zapytał mnie uśmiechnięty od ucha do ucha Federico. Spojrzałam na niego a później na nasz splecione dłonie i uśmiechnęłam się. Powróciłam wzrokiem na mojego kochanego chłopaka i przygryzłam delikatnie dolną wargę po czym wzruszyłam ramionami. Zaśmiał się a następni pocałował w policzek- Kino, zoo, restauracja czy może…
- Obojętnie – przerwałam mu i wtuliłam się w jego ramie. Ponownie usłyszałam jego śmiech a następnie poczułam jak skręcamy w jakąś uliczkę. Spojrzałam na niego zdziwiona, natomiast on posłał mi swój uśmiech i musnął czule usta.
- W takim razie idziemy na molo? – zaśmiał się i przyspieszył krok. I na tym skończyła się nasza rozmowa. Panowała między nami cisza, ale tym razem nie była ona denerwująca wręcz przeciwnie mogliśmy się nacieszyć swoim towarzystwem. Co prawda każdy dzień spędzamy razem, ale jak dla mnie to i tak za mało. Oczywiście czasami mnie denerwuje jak to Federico i kłócimy się, ale przecież nie może być wiecznie kolorowo. A nasze kłótnie nigdy nie są poważne zazwyczaj po kilku godzinach się godzimy. Kiedy dotarliśmy w odpowiednie miejsce usiedliśmy na mostku a nogi zwisały nam w dół, nie dotykając wody. Objął mnie ramieniem i przyciągnął bliżej siebie.

Rozdział 19: Sprowokował mnie

Po moim ciele przeszedł nieprzyjemny dreszcz wywołany zimnem. Otworzyłam niechętnie oczy i rozejrzałam się wokół siebie. Nic dziwnego, że jest mi zimno skoro śpię na dworze. Na całe szczęście nie na ziemi tylko na hamaku. Zaśmiałam się i obróciłam w drugą stronę. Moim oczom ukazał się śpiący Leon, który swoją drogą uroczo wygląda. Uśmiechnęłam się do siebie po czym z trudem położyłam swoją głowę na jego klatce piersiowej, tak aby móc patrzeć na niego. Nie potrafię wyrazić słowami jak bardzo jestem szczęśliwa, że z nim jestem. Moim ideałem. Tak ona zdecydowanie nim jest i nie mam na myśli jego wyglądu, który jest oszałamiający a jego charakter i to jakim jest człowiekiem. Kocham go. Przyznam się do tego z ręką na sercu. Może niektórzy stwierdzą, że to za wcześnie nie miłość, że znamy się zbyt krótko i to pewnie tylko silniejsze zauroczenia, ale jak inaczej wyjaśnić to ciepło rozchodzące się po moim ciele tylko wtedy kiedy on mnie dotyka, te dreszcze wywołane samą jego obecnością, dziwne łaskotanie w brzuchu podczas pocałunku czy zwykłego przytulenia, szybsze bicie mojego serca na sam dźwięk jego głosu i ciągła jego obecność w mojej głowie a także tęsknota za nim chociaż widzieliśmy się kilka minut temu. To wszystko mówi samo za siebie, jestem w nim zakochana po uszy. Uśmiechnęłam się do siebie i przytuliłam się do niego. Poczułam jak jego dłoń się rusza a następnie oplata moje ciało. Podniosłem się delikatnie aby móc na niego spojrzeć. Uśmiechnął się.

- Nie wygodnie co? - zaśmiał się i po chwili otworzył swoje cudowne oczy aby na mnie spojrzeć. Kiwnęłam twierdząco głową i zbliżyłam się do jego usta aby móc złożyć na nich delikatny pocałunek. Jednak coś nie wyszło po mojej myśli ponieważ hamak się poruszył, co spowodowało, że straciłam równowagę i spadłam a razem ze mną Leon. Mimo iż upadek trochę bolał zaczęłam się głośno śmiać. Brunet leżący na mnie zawtórował mi, ale po chwili zamknął nasze usta w pocałunku. Uśmiechnęłam się do siebie podczas tej przyjemność. Odsunął się ode mnie i po chwili spojrzał w oczy. Podniósł się ze mnie po czym podał mi rękę, którą z chwyciłam i z jego pomocą wstałam na równe nogi. Uśmiechnął się do mnie a następnie razem wróciliśmy do ich domu.

- Matko jaki tu jest syf - odezwał się jako pierwszy Leon. Spojrzałam na niego z lekki uśmiechem natomiast on stał z szeroko otwartymi oczami i rozglądał się po salonie. Szczerze muszę przyznać, że nie wygląda to wszystko zaciekawię, ale w sumie nie jest aż tak źle. Nagle z kuchni wyszedł Diego trzymając się za głowę i ze szklaną wody w ręce. Podszedł do nas z przymrużonymi oczami i westchnął głośno.

- Ale będzie sprzątania - odezwał się z wielkim niezadowoleniem w głosie. Przytaknęliśmy mu równocześnie z Leonem. Zaśmiał się patrząc na ten syf i podszedł do kanapy po czym zrzucił na podłogę puste butelki i zadowolony rozsiadł się a następnie ukrył twarz w dłoniach. Poczułam jak Leon łapie mnie za rękę.

Rozdział 18: Upadł mi

Ubrałem na siebie dzisiaj zwykły czerwony T-shirt z jakimś obrazkiem, czarne spodnie i wysokie trampki w tym samym kolorze co bluzkę. Wszedłem szybko do łazienki i zacząłem doprowadzać się do porządku. Akurat dzisiaj musiałem zaspać. Przeklęty telefon. Przed pójściem spać ładowałem go żeby zadzwonił budzik, ale w nocy była awaria i nie było prądu. Świetnie się zaczyna ten dzień. Za jakieś pół godziny zaczynamy trening, bo dzisiaj pierwszy mecz. Nałożyłem szybko na szczoteczkę pastę do zębów i zacząłem w ekspresowym tempie myć zęby. I jak na złość pasa musiała spać mi na koszulkę. Odłożyłem szybko szczoteczkę, wypłukałem usta  i starałem się jakość zmyć plamę z bluzki wodą, ale to nic nie dało. Wkurzony wróciłem do swojego pokoju aby zmienić bluzkę. Wyciągnąłem pierwszą jaka rzuciła mnie się w oczy. Padło na białą z postacią z jakiejś kreskówki. Ściągnąłem brudną i założyłem czystą po czym wróciłem do łazienki i zacząłem układać a raczej doprowadzić swoje włosy do porządku, bo nie miałem zbytnio czasu na zajmowanie się nimi jak zwykle. Spojrzałem w lustr i po krótkiej przejrzeniu stwierdziłem, że jest dobrze a nawet lepiej niż się spodziewałem. Wpadłem szybko do pokoju po torbę na trening a następnie do kuchni aby coś zjeść na szybko. Rzuciłem torbę obok drzwi i wszedłem do pomieszczenia. Zajrzałem do lodówki i wyciągnąłem jakiś jogurt. Spojrzałem odruchowo na zegarek wiszący obok okna. Dobra mam jeszcze jakieś dziewiętnaście minut. Trener zazwyczaj się zaczyna z lekkim opóźnieniem więc mam dodatkowy czas . Droga zajmie mi z dziesięć minut a nawet siedem jak się spręże, no chyba, że pojadę samochodem to trzy minut, ale pewnie po treningu będę zmęczony wiec lepiej się przejdę. Przebiorę się w dwie minuty więc zostanie mi jeszcze czasu. Nagle poczułem zimno na swojej klatce piersiowej.

- No to są chyba jakieś żarty! - krzyknąłem widząc na swojej bluzce jogurt. Spojrzałem na pudełko, które było pęknięte z boku. Rzuciłem je zdenerwowany na blat a sam pobiegłem zmienić koszulkę. Zdjąłem brudną a założyłem czarną z białym napisem ,, Chicago''. Wyszedłem z pokoju i udałem się do wyjścia. Złapałem torbę i wyszedłem z domu. Zamknąłem drzwi na klucz ponieważ chłopcy już dawno poszli do szkoły. Nagle poczułem na plecach wodę. Zraszacze. Czy dzisiaj cały świat jest przeciwko mnie! Nigdy Federico nie włącza tych zraszaczy a akurat dzisiaj musiał sobie przypomnieć, że coś takiego mamy. Ponownie wszedłem do domu i udałem się do pokoju aby się przebrać. Zanim wyszedłem ponownie z domu wyłączyłem to głupie zraszacze. Zamknąłem drzwi, ale oczywiście musiałem czegoś zapomnieć a mianowicie telefonu. Miejmy nadzieję, że ta niecała godzina ładowanie ożywi go. Wbiegłem ponownie do pokoju, zgarnąłem telefon i wyszedłem z domu. Chyba nie muszę iść na ten trening, sam zdecydowanie lepszy sobie zrobię. biegając co chwilę do mojego pokoju przebierając  się. Złapałem ponownie torbę i ruszyłem w stronę szkoły. Wziąłem c ręki telefon i próbowałem go włączyć. Nerwowo klikałem na przycisk aby się pojawiło coś na ekranie.

Rozdział 17: No chyba, że usuniesz

Postanowiłam, że dzisiaj wrócę do domu na piechotę. Jest piękny dzień. Słońce świeci i nie ma zamiaru przestać więc zbrodnią by było zmarnować taką pogodę. Zresztą przyda mnie się trochę świeżego powietrza i spokoju. Nagle poczułam jak ktoś łapie mnie za rękę. Mam nadzieję, ze tym razem to nie Nathan, bo tym razem to go na prawdę uderzę. Już  chciałam nakrzyczeć na tego kogoś, ale na moim policzku został złożony delikatny pocałunek. Leon. Pomyślałam a na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Odwróciłam głowę w stronę chłopaka i oczywiście się nie myliłam, to mój kochany Verdas. Posłał mi swój perlisty uśmiech.
- Muszę cię o coś zapytać - powiedział nie przestając się uśmiechać. Przybrałam pytający wyraz twarzy - Umówisz się ze mną na randkę? - zapytał po czym ścisnął mocniej moją dłoń. Zmarszczyłam brwi.
- A gdzie kwiaty albo chociaż jeden? - postanowiłam się z nim trochę podroczyć. Zatrzymał się zdziwiony powodujący tym, że ja też stanęłam. Spojrzał na mnie jak na idiotkę. Jego wzrok mówił wszystko. Zaśmiałam się po chwili. Posłał mi mroźne spojrzenie a ja w odpowiedzi musnęłam jego usta - I nie - odpowiedziałam na jego pytanie. Na jego twarzy znowu pojawił się zdziwienie. Już otwierał usta aby coś powiedzieć, ale mu przerwałam - Nie lubię randek - wytłumaczyłam z uśmiechem po czym złapałam go za rękę.
- To dlaczego wtedy pytałaś kiedy zabiorę cię na randkę - odezwał się kompletnie zdezorientowany. Zaśmiałam się i spojrzałam na niego. Wzruszyłam ramionami i bez wahania wtuliłam się w jego ramię.
- Wolę posiedzieć sobie z tobą na kanapie oglądając jakieś durne filmy albo pójść na spacer niż jeść kolacje w drogiej restauracji wystrojona jak choinka - powiedziałam ze śmiechem patrząc przed siebie. Poczułam na swojej głowie usta Leona a po chwili jego śmiech.
- Czyli jesteśmy na randce - zaśmiał się. Nie odpowiedziałam tylko jeszcze bardziej się w niego wtuliłam.
- A jak twoje relacje z Diego? - zapytałam patrząc na niego. Westchnęłam głośno i także spojrzał na mnie. Uśmiechnęłam się do niego promiennie i musnęłam delikatnie jego usta. 

Rozdział 16: Zaczyna mnie przerażać ta nasza telepatia

Rozsiadłam się wygodnie na kolanach Leona, który siedział na kanapie w ich salonie i oglądał telewizję. Uśmiechnęłam się do niego promiennie a on w odpowiedzi pocałował mnie w policzek. Wtuliłam się zadowolona w jego ramię i powróciłam do oglądania jakiegoś programu. Czując ciepło bijące od mojego kochanego Verdasa na mojej twarzy pojawił szeroki uśmiech. Położyłam swoją dłoń na delikatnej dłoni bruneta po czym splotłam je w jedność. Poczułam jak jego usta składają na mojej szyi słodki pocałunek.
- Czy ja czegoś czasem nie przegapiłem? – usłyszeliśmy zdezorientowany a jednocześnie zaskoczony głos Federico. Spojrzeliśmy na niego z uśmiechem na twarzy, ale kiedy ujrzeliśmy jego minę zaśmialiśmy się – To jakiś zakład? – zapytał zainteresowany pokazując na nas gestem głowy. Zaśmiałam się z niego po czym oparłam głowę o bark Leona, co spowodowało, że opierałam się całym ciałem o jego tors. Brunet otulił mnie swoimi ramionami i spojrzał na swojego brata uśmiechając się. Zmarszczył zdziwiony brwi i patrzył na nas przenikliwe. Jednak na jego twarz po chwili wkradł się uśmiech – Muszę powiedzieć o tym Lu – krzyknął ucieszony i pobiegł zapewne do swojego pokoju. Przeniosłam swój wzrok na Leona, który śmiał się ze swojego brata. Otuliłam swoimi dłońmi jego twarz i złożyłam na jego miękkich ustach czuły pocałunek. Wtedy drzwi do domu się otworzyły a po chwili usłyszeliśmy głośne zamykanie ich. Jak oparzeni spojrzeliśmy w tamtą stronę a naszym oczom ukazał się Diego. Podszedł do nas powoli wpatrując się ze zawiedzioną miną. Mój chłopak ściągnął mnie ze swoich kolan po czym wstał aby stać twarzą w twarz ze swoim przyjacielem. Złapałam Leona za rękę i spojrzałam na Diego.
- Jesteście razem? – zapytał ze spokojem w głosie, co zdziwiło mnie a także Leona. Brunet spojrzał na nasze splecione dłonie i zacisnął pięści. Przełknął głośno ślinę i tak po prostu bez słowa zdenerwowany poszedł na górę.
- O co ci chodzi Diego? – zapytałam wściekła puszczając rękę Leona. Odwrócił się w moją stronę i spojrzał jak na idiotkę. Podeszłam bliżej niego po czym skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej – Zerwaliśmy i to była wspólna decyzja więc nie wiem dlaczego teraz wkurzasz się, że ja i Leon jesteśmy razem – powiedziałam poważnym tonem a on tylko pokręcił głową.
- Jesteś moją byłą dziewczyną a on moim przyjacielem – wytłumaczył – Poprawka byłym przyjacielem – dodał patrząc na Leona, który stał za mną. Odwróciłam się w stronę swojego chłopaka. Uśmiechnął się do mnie delikatnie a następnie podszedł.
- Skreślasz naszą przyjaźń, bo poczułem coś do twojej byłej dziewczyny – odezwał się lekko zdenerwowany Leon a następnie złapał mnie za rękę i spojrzał z uśmiechem po czym powrócił wzrokiem na Diego – Tutaj chodzi o uczucia, Diego. Nad nimi nie da się panować, nie możesz im powiedzieć w kim chcesz się zakochać a w kim nie  - powiedział opanowanym głosem Verdas trzymając kurczowo moją rękę – Sam dobrze o tym wiesz – dodał na co Diego tylko westchnął i bez słowa udał się do góry – Diego, zrozum – krzyknął za nim Verdas, ale nie usłyszał odpowiedzi. Westchnęła głośno zrezygnowany i spuścił głowę. Stanęłam naprzeciwko niego, podniosłam jego podbródek tak aby na mnie spojrzał i posłałam mu pocieszający uśmiech. Odwzajemnił go i delikatnie musnął moje usta.
- Idziemy się przejść – zaproponowałam wpatrując się nie go. Kiwnął twierdząco głową i ponownie musnął moje usta po czym ruszył w stronę drzwi.
**************************

Rozdział 15: Parę dni

Wbiegłam do domu smutna a jednocześnie zła. Nie zwracałam uwagi na nic. Na pytania zadawane przez moją przyjaciółkę a później jej krzyki, po prostu jak najszybciej chciałam znaleźć się w swoim pokoju i dać upust łzom, które powstrzymywałam przez całą drogę. Kiedy to się stało rzuciłam się na łóżko i ukryłam twarz w poduszce. Ma racje nasz związek nie trwał długo szkoda tylko, że pomylił się co do uczuć. Nie są tak silne! Chyba sobie żartuje. Uczucia jakimi go darze są tak silne, że wystarczą dla nas obojga. Mimo to, że byliśmy krótko ze sobą rozstanie z nim boli bardziej niż mogłoby się wydawać. Myślałam nasz związek będzie inny niż wszystkie, bo od początku taki był. Był zakazany i to sprawiało, że jeszcze bardziej się w niego zaangażowałam. A Leon. On tak niesamowicie na mnie działa, sprawia, że czuję, jako jedyny sprawia, że czuje cokolwiek, to co wtedy czuję, jest ogromne, niesamowite i święte i nagle przestają mi się podobać ubrania, które mam na sobie i to jest tak wspaniałe i wszystko zawsze dzieje się tak szybko i znowu, to nie jest puste i zdesperowane, to jest najwspanialsze, on jest najwspanialszy, najprawdziwszy, najcieplejszy, najbardziej dla mnie, tylko dla mnie i, i potem to już jest świętość, nawet jeśli może wydawać się to brudne, potem jest już tylko najlepiej, zresztą, co ja w ogóle próbuję tutaj zrobić, przecież tego nie da się ubrać w słowa, nie da się, nie ma takich określeń, słów, zdań, które nie brzmiałyby nijako, nie da się o takich uczuciach, o takich ludziach jak on.
- Wszystko w porządku? - usłyszałam niepewny i z ciszony głos mojej przyjaciółki, która weszła z zawahaniem do mojego pokoju. Podniosłam swoją twarz znajdującą się w poduszce i spojrzałam na nią. Domyślam się, że moje twarz nie wygląda najlepiej, ale nie obchodzi mnie to w tej chwili. Podeszła do mnie ze zmartwioną miną i bez żadnych pytań tak po prostu przytuliła mnie do siebie. Odwzajemniłam uścisk próbując się nie rozpłakać. Nie lubię płakać przy kimś. 
- Dziękuję - szepnęłam jej ledwo słyszalnie na ucho. Przycisnęłam mnie mocniej do siebie. Uwielbiam ją za to, że nie wypytuje mnie co się stało, dlaczego płaczę i czy chce o ty pogadać. Zna mnie jak nikt inny i sama wie, że jeżeli będę chciała się z czegoś wyżalić to przyjdę do niej. 
******************