II Rozdział 43: Kontempluję

***

Niesprawdzony

Można przegrać, albo wygrać ale nie można do cholery rezygnować. I zgadzam się z tym w stu a nawet dwustu procentach. Gdyby któreś z nas zrezygnowało i dało sobie spokój z naszym związkiem czy teraz stalibyśmy trzymając się za dłonie przy jednym ze stoisk czekając na słodkie babeczki, które zamówiliśmy. Oboje jesteśmy uparci i fakt, że zależy nam na sobie działa na naszą korzyść. Jakoś nie wierzę, że dałabym radę trzymać się od niego z daleko i nie walczyć o nasze uczucia. Może początkowo unosiłabym się dumą i omijała go szerokim łukiem, ale w końcu bym przecież pękła. Jeżeli ci na kimś naprawdę zależy nie ma takich przeszkód, których nie pokonasz. Uśmiechnęłam się do dziewczyny, która skończyła szykować nasze babeczki. Brunet odebrał mój przysmak i nie rozstając się z uśmiech podał mi go.
- Chcesz gdzieś usiąść? - zapytał stojąc naprzeciwko mnie. Pokiwałam przecząco głową utrzymując z nim kontakt wzrokowy. Mam wrażenie jakbym cofnęła się w czasie i to były nasz początki związku. Czuję się jak zakochana małolata, która w końcu jest z chłopakiem, do którego wzdychała przez długi czas.
- Chodźmy się przejść - zaproponowałam odzyskując swój pogodny ton głosu. Nie mam zamiaru ukrywać w sobie tego szczęścia, które wręcz się we mnie roznosi. Przybliżył się do mnie i delikatnie ucałował mnie w skroń po czym wykorzystując moją nie uwagę podkradł mi trochę mojej malinowej babeczki. Zmroziłam go wzrokiem na co się zaśmiał.
- Moja lepsza - stwierdził i skradł mi szybkiego buziak w usta. Z całych sił powstrzymywałam aby się nie uśmiechnąć szeroko, ale oczywiście nie wyszło mi to i dosłownie po sekundzie na moich ustach pojawił się uśmiech. Oboje zgodnym krokiem ruszyliśmy w nasz spacer pomiędzy różnymi budkami i atrakcjami lunaparku - Może chcesz iść na jakąś kolejkę? - zapytał zerkając na mnie kątem oka. Rozejrzałam się dookoła chcąc zlokalizować jakąś atrakcję, która zainteresowałby mnie, ale jak mam być szczera to nic nie rzucało mnie się w oczy.
- Wygrasz mi jakąś maskotkę? - poprosiłam obracając się w jego stronę z proszącą minę. Zaśmiał się na moje słowa, ale pociągnął mnie w stronę najbliższej budki, która miała takie atrakcje. Mówiąc szczerze nie zależy mi na tym aby coś dla mnie wygrał bardziej chodzi o zabawę. Podał mężczyźnie, do którego chyba należy ta atrakcja odpowiednią kwotę a następnie wręczył mi aby potrzymała jego smakołyk.

- Jakieś życzenia? - zapytał kiedy mężczyzna dał mu trzy żółte piłeczki. Przygryzłam dolną wargę i przyjrzałam się uważnie nagrodą jakie można wygrać.
- Wystarczy ten mały pingwinek - stwierdziłam i powróciłam wzorkiem na mojego chłopaka. Patrzył na mnie z politowaniem.
- Czy ty wątpisz w moje możliwości? - zapytał i skupił się na wieżyczce z puszek, które musi strącić. Nie odezwałam się tylko zaśmiałam kręcąc głową i obserwowałam jego rzuty. Nie zdziwiłam się kiedy pierwszym rzutem strącił pierwszy stos puszek. Zerknął na mnie z satysfakcją i podrzucił jedną piłeczką ewidentnie zadowolony.
- Jeszcze dwa - odezwałam się uśmiechając, co skwitował pewnym siebie uśmiechem. Nie żebym w niego wątpiła, ale znając te atrakcje nie uda mu się strącić wszystkich trzech wieży.
- Została jedna - zaznaczył z satysfakcją i poklepał się zadowolony w swoje ramię. Widząc, że ostatni piłka trafia w wieżowiec puszek, ale nie wszystkie się strącają mam ochotę roześmiać się głośno, ale powstrzymuje mnie od tego zdziwiona mina Leona. Bez słowa podeszłam do niego i z trudem przez trzymane babeczki objęłam go i ucałowałam w policzek jak dumna dziewczyna.
- Dać tego pingwina? - zapytał uprzejmie mężczyzna i uśmiechnął się do mnie. Kiwnęłam twierdząc głową i spojrzałam na Leona a raczej na jego profil. Z westchnięciem przejął od mężczyzny swoją wygraną po czym przeniósł spojrzenie na mnie.
- Proszę bardzo - wystawił w moją stronę maskotkę - Twój pingwinek - dodał obojętnie.  Na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech po czym odsunęłam się od Leona i oddałam mu jego babeczkę a sama wzięłam maskotkę. Podeszłam do niego i stając na palcach pocałowałam go delikatnie w usta.
- Dziękuję, pingwinku - powiedziałam szeptem aby tylko on usłyszał i uśmiechnęłam się nawiązując z nim kontakt wzrokowy. Nie musiałam długo czekać aż odwzajemni mój uśmiech i chwycił ponownie moją dłoń. Z powrotem ruszyliśmy w nasz spacer z nowym towarzyszem - Nazwę go Leonard - stwierdziłam przyglądając się maskotce a czując na sobie wzrok mojego Leona także na niego spojrzałam - Pasuje mu - dodałam widząc jego mordercze spojrzenie i przytuliłam maskotkę do swojej twarzy.

***

- Już się bałem, że gdzieś się zgubiłaś - powiedział przerażony Niall idąc w naszym kierunku. Bez ostrzeżenia objął mnie ramionami i prawie zmiażdżył - Znaczy, że oboje się zgubiliście - dodała kiedy się ode mnie odsunął i spojrzał na Leona - Przyjacielu, tak się bałem - udawał wzruszenie i tym razem przytulił do siebie bruneta. Zaśmiałam się widząc jak Naomi przewraca oczami.
- Skończą tą szopkę ludzie się patrzą - odezwał się ze śmiechem Leon i odsunął od siebie Niall'a. Prychnął na słowa swojego przyjaciele i powrócił do swojej dziewczyny, którą objął ramieniem.
- W końcu - westchnęła Naomi patrząc na nasze splecione dłonie. W przeciwieństwie do Leona ja od razu zrozumiałam o co jej chodzi - Jakiś ty niekumaty Leon - jęknęła i wzrokiem wskazała na mnie. Brunet ponownie zmarszczył brwi, ale na szczęście po chwili załapał co miała na myśli. Uśmiechnął się patrząc na mnie i objął mnie ramieniem po czym przybliżył do siebie.
- Wracamy już czy chcecie gdzieś jeszcze iść? - zapytał Nial szczerząc się od ucha do ucha. Wzruszyłam ramionami i ułożyłam głowę na klatce piersiowej Leona.
- Jedźmy do mieszkania - stwierdziła Naomi - Mam dość tych ludzi - dodała i nie czekając na nasze odpowiedzi ruszyła w stronę wyjścia z lunaparku.
- Zaczekaj! - krzyknęłam aby mnie usłyszała. Odwróciła się ze zmarszczonymi brwiami a ja w tym czasie wyciągnęłam z tylnej kieszeni swoich spodni telefon - Zróbmy sobie chociaż pamiątkowe zdjęcie - zaproponowałam z uśmiechem uruchamiając aparat w telefonie. Co prawda liczyłam, że zrobimy sobie takie zdjęcia w budce jak mamy z Leonem, ale z tego co pamiętam jest ona daleko od miejsca, w którym jesteśmy. Dziewczyna jakby zadowolona podeszła do nas z powrotem i stanęła obok mnie. Ustawiłyśmy się we dwie na środku i z uśmiechem czekałyśmy na naszych towarzyszy. I dzięki przedniej kamerce w telefonie rozbiłam nam śliczne zdjęcie. Mój chłopak wystawił do mnie dłoń abym dała mu telefon i rozkazał ustawić się mnie i Naomi. Po uśmiechu dziewczyny widać było, że uwielbia jak ktoś robi jej zdjęcia. Chwyciła mnie za ramię i po chwili znajdowałam się w jej uścisku. Miało być jedno pamiątkowe zdjęcia a zrobiła się z tego mini sesja zdjęciowa, do której po chwili dołączył się także Niall. Po kilku zdjęciach mój chłopak poprosił jakąś przechodzącą dziewczynę aby zrobiła nam parę wspólnych zdjęć. I widząc jej rumieńce na policzkach kiedy Leon się do niej uśmiechnął ku mojemu zaskoczeniu nie poczułam zazdrości może tylko dlatego, że dosłownie po chwili podszedł do mnie i objął mnie mocno w pasie po czym pocałował w policzek.

***

- Nie latać mi tu głupie pszczoły - oburzyłam się kiedy kolejna pszczoła zaczęła mnie atakować. Nie ciepię tych latających owadów. Tylko raz mnie użądliła i o jeden raz za dużo. Nie wspominam tego dobrze i teraz mam jakby traumę.
- Przy mnie nawet nie wspominaj o pszczołach - odezwał się Federico rozsiadając się wygodniej na krześle w moim ogrodzie. Zmarszczyłam brwi, bo raczej sobie nie przypominam żeby mówił mi o uczulenia na użądlenie pszczoły.
- Alergik? - zapytałam i zmuszona natrętną pszczołą przesiadłam się na inne krzesło ogrodowe. Prychnął na moje słowa i zsunął lekko swoje okulary z nosa.
- Pojechałaś? Nigdy mnie pszczoła nie użądliła - wyjaśnił i odwrócił wzrok ode mnie a ulokował go na wyjątkowo bezchmurnym niebie.
- To czemu mam..
- To mnie obraża - przerwał mi i wyciągnął nogi przed siebie a ręce ułożył wygodnie na podłokietnikach - Się tym pszczołom wydaje, że nie jestem smaczny! - krzyknął urażony zapewne zwracając się do tych pszczół. Zaśmiałam się na jego słowa, bo nie sądziłam, że kiedykolwiek usłyszę od kogoś, że chciałby być użądlony przez pszczołę.
- Jak chcesz to ukłuję cię agrafką - powiedziałam przez śmiech i palcem dźgnęłam go w ramię. Spojrzał na mnie z politowaniem i ponownie zsunął okulary z nosa.
- Nie, Ludmiła to nie to samo - westchnął odchylając głowę do tyłu. Ponownie zaśmiałam się i przeczesałam dłonią jego włosy, na których punkcie mam obsesję.
- Słońce! - zawołał mnie tato.
- Ogród! - odkrzyknęłam wciąż bawiąc się włosami Federico. Dosłownie po kilki sekundach w drzwiach balkonowych pojawił się mój ojciec z uśmiechem na ustach - Co się stało? - zapytałam, bo jego uśmiech jest przerażający.
- Mam dodatkowe zaproszenia na bankiet charytatywny - oznajmił krzyżując ręce na klatce piersiowej - Dla was - dodał wskazując głowa raz na mnie raz na Federico - Dzisiaj o dziewiętnastej - uśmiechnął się i bez czekania na nasz sprzeciw wyszedł z ogrodu. Niezadowolony jęk Federico oznaczał tylko tyle, że nie ma ochoty nigdzie iść.
- Chcesz podpaść mojemu tacie? - zapytałam widząc, że chce zapewne zapytać czy musi iść. Pokiwał przecząco głową odpowiadając na moje pytanie - Więc idziesz - dodałam z uśmiechem. Westchnął głośno niezadowolony.
- Będę musiał się wbić w garnitur - jęknął jak małe dziecko, na co się zaśmiałam i podniosłam ze swojego miejsca, aby usadowić się na jego kolanach. 

- A ja uwielbiam kiedy jesteś w garniturze - powiedziałam penetrując jego twarz. Musnęłam delikatnie swoją dłonią jego policzek i ponownie zatopiłam palce w jego włosach - Działa to na moje pożądanie - wyszeptałam zbliżając się do jego usta. Znam go na tyle dobrze, że wiem jak go podejść i zmusić do rzeczy, na które nie ma najmniejszej ochoty. Jeśli chodzi o Federico to rozgryzłam go jako mężczyznę i dobrze wiem jak nim sterować jakkolwiek to brzmi.

***

- Federico, coś taki cichy? - zaczął jakąś rozmową mój ojciec, bo odkąd wyszliśmy z naszego domu nikt się nie odzywa. Mój chłopak jakby wyrwany z rozmyślań odwrócił wzrok od widoku za szybką i posłał mojemu tacie pytające spojrzenie - Czemu nic nie mówisz? - zapytał tato zerkając na Federico w lusterku.
- Kontempluję - westchnął siedzący obok mnie chłopak i poprawił sobie rękawy od swojej marynarki.
- W jakiej kwestii? - tym razem głos zabrała moja mama, która jak mam być szczera niezbyt lub Federico można bardziej stwierdzić, że go toleruje skoro jestem z nim szczęśliwa.
- Zostało parę miesięcy szkoły i zastanawiam się co dalej - ku mojemu zdziwieniu zaskoczył mnie, bo nie mieliśmy okazji rozmawiać o  naszej przyszłości. W końcu do końca szkoły nie zostało dużo czasu a coś trzeba zaplanować po jej skończeniu. Sama dokładnie nie wiem czym chce się zająć - Poważnie myślę o szkole policyjnej - westchnął zadziwiając mnie ponownie - A konkretniej wydział kryminalistyki - dodał bawiąc się guzikiem przy mankiecie swojej koszuli.
- A co na to rodzice? - zapytał ojciec i nie jestem pewna, ale chyba jest w pewien sposób dumny z planów na przyszłość Federico. Uśmiechnęłam się sama do siebie.
- Raczej nie będą mieli nic przeciwko - stwierdził patrząc w odbicie mojego ojca w lusterku. I wtedy w najmniej oczekiwanym momencie dostałam wiadomość tekstową. Wyciągnęłam swój telefon z kopertówki i odblokowałam kodem po czym kliknęłam w ikonę wiadomości. I widząc zdjęcie jakie dostałam na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Miałam ochotę krzyknąć z radości, ale ze względu na rodziców się powstrzymałam - Co się stało? - zapytał ze śmiechem Federico zapewne widząc moją radość. Bez zbędnych słów pokazałam mu zdjęcie jakie podesłała mi Violetta. Wiedziałam, że ten wyjazd naprawi relację jej i Leona. Przecież oni oboje świata poza sobą nie widzą więc długo bez siebie nie mogli wytrzymać zwłaszcza, że spędzali ze sobą tyle czasu. A zdjęcie jest prześliczne. Jakby wyjęte ze sceny jakiegoś filmu. Oni wpatrzeni w siebie na tle diabelskiego młynu.
- W końcu zmądrzeli - westchnął Federico przewracając oczami. Szturchnęłam go ramieniem, dzięki czemu na mnie spojrzał.
- Ty też szybko się nie określiłeś czego chcesz - zaśmiałam się mówiąc szeptem, aby moi rodzice nie usłyszeli, bo nie znając całej historii naszego związku. Zmrużył oczy na moje słowa i zrobił swoją obrażoną minę.
- Ale teraz doskonale wiem czego chce - powiedział obrażony i powrócił wzrokiem w stronę szyby, za którą przewijały się różne budynki. Zaśmiałam się ponownie objęłam jego ramię po czym przytuliłam się do niego i pocałowałam w policzek a głowę ułożyłam na jego ramieniu.

***

Mogłam odrzucić propozycję ojca z tym bankietem wymigując się nauka czy jakimś projektem, a nawet mogłam symulować chorobę. Jesteśmy tutaj jakieś półgodzinny, a ja mam ochotę wyjść i więcej nie wracać. Myślałam, że będą jakieś atrakcję jak rok temu, a tu stypa. Nawet muzyka jest puszczana przez kogoś kto ma robić za DJ'a. Mogli by chociaż załatwić muzykę na żywo. Wzięłam kolejny łyk szampana i spojrzałam na Federico, który ze znudzonym wyrazem twarzy rozglądał się po sali.
- Mogliśmy zostać w domu straszne nudy - odezwałam się z westchnięciem. Przeniósł na mnie wzrok i posłał jego słynne poirytowane spojrzenie.
- Co ty gadasz? Świetna impreza - odpowiedział z sarkazmem i uśmiechnął się sztucznie po czym napił się nonszalancko szampana.
- To może zatańczymy, a nie będziemy tylko stać - zaproponowałam uśmiechając się.
- Weź przestań. Nie będę tańczył do tej wieśniackiej muzyki - skrzywił się. Przewróciłam oczami na jego słowa i powróciłam do rozglądania się po sali w celu znalezienia jakiegoś punkt, który by mnie zainteresował - O kurwa - słysząc przekleństwo z jego ust automatycznie na niego spojrzałam. Z lekkim szokiem i zdenerwowaniem patrzył przed siebie. Przeniosłam wzrok w miejsce, w które patrzył i widząc jakąś dziewczynę mniej więcej w naszym wieku, która też akurat patrzyła na nas, a raczej na Federico przełknęłam głośno ślinę.
- Kto to? - zapytałam i nie wiem czy kumulowała się we mnie zazdrość czy raczej obawa. Zacisnął dłonie w pięść, a wzrok jakim ją obdarzył nie wróżył nic dobrego.
- Olivia - wysyczał i przysięgam, że jego wzrok w tej chwili mógłby jej zrobić krzywdę.
- Twoja była dziewczyna? - zapytałam i nie wiem czemu, ale miałam cichą nadzieję, że to może jakaś nielubiana koleżanka ze szkoły.
-Tak - zacisnął szczękę - Świetnie i jeszcze tu idzie - automatycznie spojrzałam w jej stronę i ponownie przełknęłam ślinę widząc jak zmierza w naszą stronę. Wzięłam głęboki oddech i z całej siły starałam się zgrywać opanowaną i spokojną. Zazwyczaj jestem pewna siebie i nie obawiam się innych dziewczyn, które mogą mi zagrażać, ale właśnie w naszą stronę zmierza jego była dziewczyna.
- Cześć - uśmiechnęła się radośnie patrząc na mojego chłopaka. Zmierzyłam ją dyskretnie wzrokiem i te moje zdenerwowanie się trochę zmniejszyło. Nie jest w niczym lepsza ode mnie - Dawno się nie widzieliśmy Federico - prychnięcie mojego chłopaka na jej słowa rozbawiło mnie odrobinę.
- Jak widzisz nie rozpaczam z tego powodu - odpowiedział obojętnie i uśmiechnął się do niej sztucznie - Co tu robisz? - zainteresował się - Nie miałaś być w Afryce - powiedział przeczesując włosy - Razem z przyjaciółmi małpami - dodał złośliwie, na co głośno się zaśmiałam. Ale kiedy dziewczyna spojrzała na mnie zakryłam dłonią usta i próbowałam powrócić do powagi.
- Wciąż tak samo zabawny - odpowiedziała obracając jego słowa w żart. Uśmiechnęła się trochę skrępowana wciąż patrzą na mnie - A kim jest twoja koleżanka? - zapytała i nawet się z tym nie kryjąc zmierzyła mnie spojrzeniem.
- Po pierwsze nie koleżanka tylko dziewczyna, a po drugie nie twój interes scimmia* - powiedział i spojrzał na mnie uśmiechając się w moją stronę. Zaśmiałam się na jego przezwisko dziewczyny. Jednak moje uczenie go niektórych słówek po włosku nie poszło na marne. 
- Miło poznać, jestem Olivia - zwróciła się do mnie i podała mi dłoń. Zachowując się kulturalnie jak przystało na wychowaną osobę odwzajemniłam jej uścisk.
- Ludmiła - z dumą ujawniłam swoje imię. Obdarowała mnie sztucznym uśmiechem i powróciła wzrokiem na Federico.
- To może umówimy się kiedyś na jakieś wyjście w ramach odnowienia znajomości? - zaproponowała pewna siebie wpatrując się prosto w oczy Federico. Uśmiechnął się do niej sztucznie.
- Jasne - powiedział zbijając mnie na chwilę z tropu, bo sądziłam, że rzuci w jej stronę jakąś obraźliwa uwagę - Masz czas NIGDY - podkreślił ostatnie słowa i chwycił mnie za dłoń splatając razem nasze dłonie - Wiesz miło się gada, ale idziemy poszukać lepszego towarzystwa do rozmowy - ponownie posłał jej sztuczny uśmiech i  nie czekają na jej odpowiedź pociągnął mnie w przeciwną stronę - Szkoda, że jej te małpy tam nie zjadły - wymamrotał zły pod nosem. Zaśmiałam się głośno i przystanęłam, co skłoniło jego także do zatrzymania się. Nie przejmując się tym iż jesteśmy na środku sali ujęłam jego twarz swoje dłonie i aby choć trochę go uspokoić pocałowałam go delikatnie w usta.

***

Obróciłam się przodem w stronę jeszcze śpiącego Leona i widząc, że jednak nie śpi na moich ustach pojawił się szeroki uśmiech. Nim zdążył się odezwać pocałowałam go czule w usta i można powiedzieć wtuliłam się w jego nagi tors.
- Brakowało mi tego - oznajmił obejmując mnie swoimi ramionami i ułożył podbródek na mojej głowie. Nawet sobie nie wyobrażasz jak mi tego brakowało. Nic nie odpowiedziałam tylko delikatnie ucałowałam jego tors. Chce się nacieszyć tym spokojem i bliskością. Zresztą słowa są tutaj zbędne, bo moje szybkie bicie serca wyraża wszystko co czują kiedy leżę w jego objęciach - Muszę wstać - westchnął głośno i chciał się ruszyć, ale uniemożliwiłam mu to mocniej go obejmując - Jeżeli teraz wstanę to zdążymy zjeść razem śniadanie - ucałował mnie czule w głowę i okręcił tak, że leżałam całym ciałem na nim. Na moich ustach pojawił się szeroki uśmiech z myślą o wspólnym śniadaniu i od razu podniosłam się do pozycji siedzącej.
- Zacznę przygotowywać nam śniadanie, a ty idź się ubierać - rozkazałam i zadowolona wstałam z łóżka po czym zabrałam się za ubieranie. Obróciłam się z powrotem w stronę Leona, który z uśmiechem leżał wciąż w łóżku i obserwował mnie - Zbieraj się - zaśmiałam się rzucając koszulką w jego stronę a sama założyłam spodenki dresowe i bluzę. Zostawiając go samego w pokoju udałam się z wielkim uśmiechem na ustach do kuchni. W końcu jest tak jak być powinno. Jeszcze tylko ponad tydzień i oboje wrócimy do Buenos Aires i zaczniemy wszystko naprawiać między nami.  Jak wcześniej nie potrafiłam się uśmiechać, tak teraz nie potrafię przestać.
- Co się tak szczerzysz? - wzdrygnęłam się słysząc obok swojego ucha rozbawiony głos Niall'a. Odruchowo złapałam się za serce i zmroziłam go wzrokiem, ale nie trwało to zbyt długo, bo ponownie na moją twarz wkradł się uśmiech - Widzę seks na zgodę był - zaśmiał się i nastawił wodę w czajniku.
- Co? - ślina ugrzęzła mi w gardle po jego słowach. Odwrócił się w moją stronę z powrotem i posłał szeroki uśmiech.
- Nie udawaj - zaśmiał się - Wiem, że był - dodał a ja w tej chwili miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Możliwe, że moja twarz ma teraz kolor dojrzałego pomidora, a serce wali jak głupie. Odwróciłam speszona wzrok i skupiłam się na przygotowywaniu śniadania - Daj spokój, Viola to przecież normalna ludzka potrzeba - poklepał mnie pocieszająco po ramieniu. Przełknęłam głośno ślinę z nerwów. Może i ma rację, ale krępuje mnie fakt, że mogli nas słyszeć.
- O i jest nasz Leon - odezwał się uradowany Niall. Odwróciłam się w stronę swojego chłopaka, który zdezorientowany patrzył na bruneta - Jak się spało? - zapytał uśmiechając się szeroko.
- Dobrze - odpowiedział zdziwiony jego pytaniem po czym podszedł do szafki z kubkami. Brunet uśmiechnął się chytrze na jego odpowiedź i wstał z krzesła, na którym siedział aby zalać sobie przygotowaną wcześniej kawę. 

***

*po włosku małpa
W końcu pojawił się rozdział - to za pewnie teraz sobie pomyślicie.
Nie będę ukrywać, że zawaliłam i moje tłumaczenia oraz usprawiedliwienia są nie potrzebne i nudne.
Ale zrozumcie mam swoje życie: szkołę(maturę), rodzinę, przyjaciół i chęć oderwania się od nauki.
W sumie przez tą szkołę oraz maturę mój dryg do pisania i wena gdzieś się zgubiły w tym wszystkim. Całe dnie skupiam się na nauce i kiedy mam jakiś czas wolny to jedyne o czym marzę to spędzić swobodnie czas ze znajomymi, posiedzieć po prostu i pogadać z tatą czy nawet wyjść z kimś na głupi spacer.
Rozdział może i nie jest za długi ani nie wnosi nic nowego czy ciekawego, ale mam nadzieję, że docenicie iż w ogóle się pojawił.
Dziękuję za cierpliwość i wyrozumiałość :)