II Rozdział 44: Tylko uwierz w siebie

***

Niesprawdzony

Odpisałem szybko na wiadomość od Niall'a i udałem się pod szybki prysznic. Zdjąłem z siebie ten przeklęty kombinezon, który bardzo przyciąga ciepłą temperaturę. Jeszcze trochę a usmażę się w tym stroju. Uśmiechnąłem się pod nosem czując przyjemną chłodną wodę. Niestety nie miałem czasu nacieszyć się tą przyjemnością, bo po dosłownie kilku minutach wyszedłem spod prysznica i po wytarciu się w ręcznik ubrałem się w swoje ubrania. Spakowałem swoje rzeczy i poszedłem do biura, w którym coś ode mnie chcieli. I domyślam się czego, a raczej podejrzewam, bo przecież do ostatniego wyścigu zostały trzy dni. Denerwuję się jak diabli z każdym kolejnym dniem i treningiem. Przywitałem się kulturalnie z ojcem Niall'a i jednocześnie współorganizatorem wyścigów.
- Zajmę ci tylko chwilę - oznajmił i zaczął szukać czegoś w papierach - Trzy wejściówki dla ciebie - podał mi za laminowane wejściówki na wyścig i uśmiechnął się po czym zadowolony stanął naprzeciwko mnie i oparł się o biurko.
- Co? - zapytał ze śmiech, bo wpatrywał się we mnie z przerażającym uśmiechem.
- Nie mogę ci teraz powiedzieć, ale jak powiem ci to po wyścigu to padniesz - odpowiedział tajemniczo krzyżując ręce na klatce piersiowej - Co prawda to nie jest jeszcze pewne na sto procent, ale jest mała szansa, że to nie wypali - dodał zagadkowo. Zmarszczyłem brwi, bo kompletnie nie mam pojęcia o czym on do mnie mówi i sądząc po jego uśmiechu satysfakcjonuje go ta moja niewiedza.

- Tylko po to miałem przyjść? Po wejściówki i tą tajemniczą wiadomość? - zapytałem ze śmiechem. Pokiwał przecząco głową i usiadł za biurkiem.
- Mieszkanie jest opłacone do końca tygodnia - przypomniał mi - Jeżeli będziesz chciał zostać parę dni dłużej musisz przyjść mnie o tym poinformować najpóźniej do wyścigu - kiwnąłem głową, że rozumiem i dopiero wtedy do mnie dotarło, że to wszystko niedługo się skończy. Wrócę do domu na stałe a nie tylko na kilka dni. Będę mógł spędzać czas z Violettą, Federico czy rodzicami nie martwiąc się, że znowu muszę wyjechać - I jeżeli będzie jakiś problem z zabraniem rzeczy to też mnie o tym poinformuj - powiedział poważnie - A teraz możesz już iść - uśmiechnął się i machnął na mnie ręką - Uważaj na siebie! - krzyknął kiedy wyszedłem. Zaśmiałem się z jego słów, bo od kilku dni mówi mi to cały czas. Wiem, że teraz przed wyścigiem muszę na siebie szczególnie uważać.

***

 Wzięłam szklankę z sokiem i udałam się do pokoju gdzie od dłuższego czasu przebywa Leon. Pojęcia nie mam co on tam tak długo robi, bo myślałam, że poszedł tylko odnieść torbę z treningu a nie ma go od prawie godziny. Drzwi do pokoju były otwarte więc mogłam go obserwować bez informowania go o swojej obecności. Chociaż sądząc po jego skupieniu nawet gdybym otworzyła drzwi nie zauważyłby tego. Uśmiechnęłam się szeroko pod nosem i oparłam się ramieniem o framugę drzwi.
- Po raz pierwszy cieszy mnie widok jak się pakujesz - nie mogłam się powstrzymać i odezwałam się. Odwrócił się w moją stronę trochę przestraszony, ale po chwili na jego ustach pojawił się uśmiech - Nawet chętnie ci pomogę - dodałam radośnie i odstawiłam szklankę z sokiem na komodę. Podeszłam do niego mając na twarzy wielki uśmiech i wyciągnęłam z szafy kilka poskładanych koszulek. Jednak nie zdążyłam schować ich do walizki, bo zostałam powstrzymana przez mocne przytulenie Leon. Objął mnie swoimi ramionami i przytulił moje plecy do swojej klatki piersiowej.
- Nie wyobrażasz sobie jak cieszy mnie powrót do domu - powiedział kładąc głowę na moim ramieniu. Jego słowa wywołały u mnie wybuch motyli w brzuchu. Zaśmiałam się na jego wyznanie i odłożyłam koszulki, ale nie dane mi było wykonać jakikolwiek ruch, bo zostałam podniesiona przez Leona a następnie można powiedzieć rzucił mnie na łóżko i ku mojemu zaskoczeniu pocałował mnie w usta.
- Wczoraj dużo myślałam o nas - odezwałam się kiedy oparł się na swoich łokciach tym samym w pewnym stopni zawisł nade mną. Uśmiechnęłam się nieśmiało do niego i zarzuciłam swoje dłonie na jego szyję - I nie przestrasz się tego co za chwilę powiem - ostrzegłam poważnie, a w odpowiedzi dostałam jego śmiech - Myślałam o naszej przyszłości. O tym jak to wszystko się potoczy, bo przecież wracasz na stałe - nie ukrywałam radości wypowiadając ostatnie słowa. Patrząc w jego oczy, które emanowały szczęściem poczułam, że wszystko się ułoży - Pomyślałam, że fajnie będzie wyjechać gdzieś razem na wakacje żeby odpocząć i nadrobić ten czas, który straciliśmy będąc osobno - zaproponowałam swój pomysł, nad którym myślałam wczoraj przez większość czasu kiedy on był na torze.
- Gdzie chciałabyś pojechać? - zapytał i ułożył swoją głowę na mojej klatce piersiowej.
- Pod namiot nad jakieś jezioro - odpowiedziałam zamykając oczy z przyjemności tej chwili - Tak jak rok temu w wakacje tylko tym razem we dwoje - mimowolnie zaczęłam bawić się jego włosami na głowie.
- Myślałem, że wymyśliłaś coś ambitniejszego jak Grecja czy Hiszpania - zaśmiał się delikatnie i mocniej objął mnie w tali.
- Wolę coś prostego - przyznałam szczerze - Spokój, cisze i nas razem - dodałam i ułożyłam swój podbródek na jego głowie i kiedy jego miękkie włosy dotknęły mojej skóry na ustach pojawił mnie się uśmiech.
- Dobrze, pojedziemy kiedy tylko będziesz chciała - oznajmił podnosząc głową. Spojrzał na mnie z uśmiechem na ustach i po chwili złożył delikatny pocałunek na moich ustach, a potem ponownie wtulił się we mnie ukrywając głowę w zagłębieniu moje szyi.

***

- Zróbmy coś super! - krzyknęła niespodziewanie Naomi siedząc na kanapie. Obróciłam się na krześle kuchennym i spojrzałam na nią ze zmarszczonymi brwiami i wzięłam kolejnego gryza kanapki, którą przygotował chwilę wcześniej Leon - Jesteśmy młodzi, a siedzimy jak emeryty przez całe dnie w domu - jęknęła i szturchnęła swojego chłopaka, który prawie zasypiał podczas oglądania jakiegoś filmu.
- Jest już późno - powiedział a raczej wymamrotał nie patrząc na nią tylko poprawił się na kanapie.
- Późno? Dochodzi dopiero ósma wieczorem - oburzyła się i wzięła do ręki poduszkę, którą po chwili uderzyła biednego Niall'a.
- Jestem zmęczony. Daj mi spokój - ułożył się wygodniej krzyżując ręce na klatce piersiowej i zamknął oczy. Spojrzałam na Leona, który stał przy blacie kuchennym i pił spokojnie mrożoną kawę przyglądając się sytuacji na kanapie.
- Właśnie o tym mówię! - krzyknęła i wstała gwałtownie z kanapy - Powinniśmy teraz gdzieś szaleć, a nie siedzieć przed telewizorem pijąc herbatę i zajadając się ciastkami. Brakuje jeszcze krzyżówek i normalnie będziemy jak moi dziadkowie - powiedziała i spojrzała błagalnym wzrokiem w naszą stronę.
- Mam jutro wyścig więc...
- Tym bardziej powinieneś dzisiaj zaszaleć - przerwała Leonowi i z prędkością światła znalazła się obok nas - Pojedźmy gdzieś! - krzyknęła entuzjastycznie klaszcząc w ręce.
- Niby gdzie? - zapytałam przełykając jedzenie.
- Nie wiem, gdziekolwiek byleby nie siedzieć w mieszkaniu - odpowiedziała i spoglądała raz na mnie, raz na Leona - No dawać! Taka spontaniczna wycieczka w nieznane! - widać było po niej, że ma dość siedzenia kolejnego wieczoru w mieszkaniu i chce wyjść do ludzi. Zerknęłam kątem oka na Leona, który z rozbawieniem patrzył na Naomi.

***

- Świetna wycieczka Naomi! - warknął na dziewczynę Niall i oparł się zrezygnowany o zamknięte drzwi samochodu.
- Byłaby gdybyś sprawdził stan oleju w samochodzie! - odpowiedziała mu takim samym tonem głosu. Westchnęłam głośno i krzyżując ręce na klatce piersiowej podeszłam do Leona, który grzebał coś pod maską samochodu. Wycieczka w nieznane nam nie wyszła, bo po jakiś sześćdziesięciu kilometrach zapaliła się czerwona kontrolka oleju silnikowego, co uniemożliwiło nam dalszą jazdę przed siebie. I nie byłoby tak źle gdybyśmy byli w jakiś mieście czy choćby miasteczku, ale z tego co powiedział Niall jesteśmy w jakimś lesie pomiędzy dwoma małymi wioskami i jak dobrze pamięta do najbliższej jest z dwadzieścia cztery kilometry.
- Na pewno zaraz będzie przejeżdżać tędy jakiś samochód - powiedziałam spokojnie i obserwowałam poczynania Leona, który nawet nie wiem co tam kombinował.
- Pewnie tak. Tylko ciekawe czy to będzie seryjny morderca czy może gwałciciel - odezwał się Niall i odepchnął się od samochodu po czym wyciągnął telefon z kieszeni - No oczywiście! Brak zasięgu. Typowa scena z horroru - zmroził wzrokiem Naomi, która tylko przewróciła oczami na jego słowa.
- Kiedy byłeś u mechanika albo na przeglądzie? - zapytał Leon spoglądając na zdenerwowanego Niall'a.
- Nie pamiętam - westchnął oburzony - Jakiś czas temu. Może z cztery miesiące temu - dopowiedział i zainteresowany podszedł do nas.
- Bo uszczelka jest nieszczelna i olej wycieka - oznajmił Leon prostując się i spoglądając na Niall'a. Zrobił minę zbitego psa i uśmiechnął się po chwili niepewnie.
- Chyba czeka mnie wizyta u mechanika - zaśmiał się drapiąc nerwowo po głowie.
- Czyżby! - krzyknęła zdenerwowana Naomi.
- Dobra, już nie marudź - oburzył się i ponownie wyciągnął z kieszeni telefon po czym zaczął chodzić dookoła zapewne szukając zasięgu - Jak tylko znajdę zasięg zadzwonię do ojca i po nas przyjedzie - oznajmił wpatrując się w urządzenie.
- Zaraz to ty wpadniesz pod jakiś samochód jak tak będziesz krążył - powiedziałam otwierając drzwi do samochodu. Nie mam sił stać i czekać skoro mogę sobie usiąść.
- Na pewno twój ojciec zerwie się z łóżka o tej godzinie i przyjedzie ratować swojego durnego syna - zaśmiała się Naomi i oparła się o samochód.
- Durnego? - odwrócił się w jej stronę oburzony - Przypominam, że to ty wpadłaś na pomysł wycieczki - dodał na co tylko prychnęła.
- Ale to ty...
- Możecie łaskawie przestać - przerwał ich wymianę zdań Leon - Oboje jesteście winni - dodał i ze złością zamknął klapę samochodu - I my też, bo się na to zgodziliśmy - westchnął i podszedł do mnie.
- Jest! Mam zasięg! - krzyknął ucieszony Niall. Westchnęłam głośno i opadłam na siedzenie. Miejmy nadzieję, że jego ojciec nas poratuje i nie zajmie mu długo droga tutaj.

***

- Możesz nas tak nie mordować wzrokiem? - zwrócił się Niall do swojego ojca, który odkąd tylko przyjechał aby nas ratować z opresji mierzy morderczym wzrokiem swojego syna. Początkowo nie chciał przyjeżdżać mówiąc, że skoro sam się w to wpakował niech się teraz sam ratuje, ale jak dowiedział się, że jesteśmy tutaj wszyscy łącznie z Leonem, czyli jego zawodnikiem, który ma jutro a właściwie już dzisiaj wyścig zmusił się do przyjechania.
- Jakbyś był mądrzejszy nie musiałbym - warknął i spiorunował go wzrokiem.
- Dlaczego chciałem siedzieć z przodu? Teraz obrywam najbardziej - westchnął Niall i odwrócił wzrok od ojca kierując go na widok za boczną szybką.
- Jak mogliście wpaść na tak głupi pomysł żeby o tej godzinie jechać gdzieś i to jeszcze niesprawnym samochodem - w jego głosie można było usłyszeć, że jest na nas zły. Westchnęłam głośno i oparłam głowę o ramię Leona, który starał się nie zasnąć i słuchać tak jakby kazania.
- Na swoją obronę to nie ja wpadłem na ten pomysł - wyjaśnił Niall i przez ramię spojrzał na swoją dziewczyną, która ze złości pokazała mu środkowy palce - A po drugie nie jestem mechanikiem i nie miałem pojęcia, że coś się zepsuło w samochodzie - dodał krzyżując ręce na klatce piersiowej zadowolony ze swoich wyjaśnień.
- Każdy odpowiedzialny kierowca sprawdza stan samochodu przed wyjazdem w dalszą trasę - stwierdził Pan Horan z politowaniem patrząc na swojego syna.
- Nie ważne, Było minęło i teraz jesteśmy uratowani dzięki tobie - uśmiechnął się w stronę ojca chcąc załagodzić sytuację.
- Zostawiłbym was tam gdyby nie fakt, że Leon się dzisiaj ściga - wyjaśnił szczerze i tym razem jego karcące spojrzenie powędrowało w stronę mojego chłopaka, który bezproblemowo jednak zasnął opierając się głową o szybę. Niech się lepiej wyśpi, bo na wyścigu musi być skupiony i w formie. 

***

- Stresujesz się? - usłyszałem za swoimi plecami głos Naomi. Zerknąłem na nią przez ramię i kiwnąłem twierdząco głową.
- Jak diabli - dodałem aby podkreślić swój stres jaki odczuwam w tym momencie. Co prawda zapewne będzie on większy na stracie, ale teraz też jestem cały w stresie.
- To wyjaśnia czemu posoliłeś sobie herbatę - zaśmiała się i zabrała mi z ręki kubek z gorącą uspokajającą herbatą. Westchnąłem głośno, bo jeśli nie wychodzą mi tak proste rzeczy dzisiaj to co będzie z wyścigiem - Usiądź sobie, a ja ci zrobię tą herbatę - rozkazała. Bez zbędnego marudzenia i wykłócania się zrobiłem to co powiedziała.
- Czemu nie śpisz jest jeszcze wcześnie? - zagadałem, bo nie mam zamiaru siedzieć w ciszy, która jeszcze bardziej mnie stresuje.
- Za godzinę zaczynam nową pracę - wyjaśniła powód dlaczego o godzinie siódmej jest już na nogach. Skwitowałem jej wypowiedź uśmiechem i ponownie zapadła nieprzyjemna jak dla mnie cisza - Wiesz Leon, niepotrzebnie się stresujesz - zaczęła obracając się twarzą w moją stronę - Zabrzmi to beznadziejnie, ale żeby to wygrać musisz tylko uwierzyć w siebie i swoje możliwości - kontynuowała swoją wypowiedź utrzymując ze mną kontakt wzrokowy - Może i nie znam się na tym wszystkim, ale widziałam cię podczas wyścigów, widziałam na co cię stać i jak jeździsz - uśmiechnęła się do mnie szczerze - Ja w ciebie wierzę, Niall także i jestem święcie przekonana, że Violetta tym bardziej. Jednak najważniejsze jest abyś ty w siebie wierzył - tym razem na moich ustach pojawił się delikatny uśmiech dzięki jej słowom - Musisz po prostu wsiąść na motor i powiedzieć sam do siebie: Dasz radę i wygrasz to, Leon - poleciła z uśmiechem - I bum jesteś wygranym - klasnęła w dłonie zadowolona z siebie czym mnie rozśmieszyła - Na prawdę Leon odrzuć ten cały stres i uwierz w siebie - zakończyła i postawiła przede mną kubek z herbatą, której chyba już nie potrzebuję.
- Dziękuję Naomi - powiedziałem szczerze po czym wstałem ze swojego miejsca i po prostu przytuliłem ją - I dziękuję za herbatę, ale nie zdążę jej wypić zresztą nie jest mi już potrzebna - dodałem. Zaśmiała się chwyciła z kubek po czym napiła się ostrożnie. Uśmiechnąłem się do niej ostatni raz i udałem się do swojego pokoju w celu zabrania torby z rzeczami. Nie chcąc obudzić Violetty wszedłem najciszej jak się dało do pomieszczenia i zabrałem to po co przyszedłem. Nie mogąc się powstrzymać podszedłem do dziewczyny i złożyłem delikatny pocałunek na jej policzku a następnie wyszedłem z pokoju. 

***

Skup się. Wygrasz to. Tylko uwierz w siebie. Przyśpieszyłem na ostatnim większym zakręcie tym samym wychodząc na równą pozycję z moim przeciwnikiem o pierwsze miejsce. Zacinałem mocniej dłonie na kierownicy i jak zahipnotyzowany wpatrywałem się w drogę, która muszę jeszcze pokonać. Choć nie powinienem kątem oka zerknąłem na swojego przeciwnika, który nerwowo próbował uzyskać prowadzenie. Skup się! Najlepsza motywacja krzyk na samego siebie w myślach. Widząc jak mój przeciwnik przyśpiesza zaniepokoiłem się i to nie dlatego, że mnie wyprzedził i wygrał tyko dlatego, że przy tej prędkości zaraz wypadnie na zakręcie za tą górką, za którą kilka metrów dalej jest meta. Zmniejszyłem prędkość do rozsądnej i wybiłem się z górki po czym wszedłem w zakręt w przeciwieństwie do mojego przeciwnika, który tak jak mówiłem nie utrzymał się na torze i wypadł z zakręty nieźle się turbując. Obróciłem się za siebie i nie patrząc przy przekraczam metę kontrolowałem jego sytuację. Zatrzymałem się jakieś dwa metry za metą i nie przejmując się w tej chwili faktem, że byłem pierwszy zsiadłem z motoru rzucając go gwałtownie na ziemię i ruszyłem w stronę mojego przeciwnika. Ściągnąłem kask z głowy i zająłem się leżącym chłopakiem.
- Słyszysz mnie? - zapytałem widząc jego błądzące spojrzenie. Kiwnął twierdząco głową i przymknął oczy - Patrz na mnie, nie odlatuj - krzyknąłem tak aby mnie usłyszał, bo zrobiło się nie małe zamieszanie na torze. Rozejrzałem się dookoła i gestem ręki przywołałem ratowników medycznych. Słyszałem jak jęknął z bólu i starał się poruszać dlatego przytrzymałem go, aby leżał spokojnie i nie wiercił się - Zaraz ktoś ci pomoże - ponownie kiwnął głową na moje słowa i tym razem leżał spokojni mimo iż widziałem w jego oczach, że cierpi. Nie dziwię się, bo porządnie przyrżną w ziemię. Podbiegło do nas dwóch ratowników medycznych więc żeby nie przeszkadzać odsunąłem się na bezpieczną odległość. Wziąłem swój kask, który wcześniej rzuciłem i upewniając się, że chłopak jest w dobrych rękach i kontaktuje ruszyłem w stronę swojego motoru, którym zajmowali się już mechanicy z naszego zespołu. Wziąłem głęboki oddech po raz kolejny i ruszyłem za nimi do naszego namiotu.
- Gratuluję, Leon! - ucieszył się mój trener jak tylko zszedłem z toru. Uśmiechnąłem się delikatnie, bo wygrana jakoś mnie nie cieszy aż tak jak jego - Wygrałeś to! - dodał i potrząsnął mną, a następnie zamknął w uścisku.
- Wiem, idę się przebrać - odpowiedziałem uśmiechając się sztucznie i ruszyłem w stronę szatni. Mam zamiar się przebrać i dowiedzieć się coś o stanie tego chłopaka. Niby to mój przeciwnik, ale to mogłem być jak. Równie dobrze to ja mogłem przyśpieszyć zapominając o tym zakręcie i skończyć jak on, a nie będę kłamał, że miałem zamiar tak zrobić. Usiadłem na ławce w szatni i oparłem głowę o ścianę. Po raz nie wiem który wziąłem głęboki oddech i wyjąłem swoje ubrania z szafki po czym zacząłem się w nie przebierać. Przemyłem twarz zimną woda i wytarłem ją w swój ręcznik. W mieszkaniu wezmę długi i relaksujący prysznic teraz nie mam na to czasu. Spakowałem stój do torby i pośpiesznie opuściłem szatnię. Widząc wjeżdżającą na teren toru karetkę rzuciłem torbę na schodki i poszedłem w stronę ratowników, którzy na noszach wnosili chłopaka do pojazdu.
- Co z nim? - nie ma pojęcia czy udzielą mi informacji, ale nie mogłem się powstrzymać. Spojrzał na mnie mierząc mnie wzrokiem i chyba poznał, że to ja byłem przy chłopaku jak leżał poza torem.
- Jest dość poobijany, ma złamaną rękę i wybity bark, ale wyjdzie z tego - uśmiechnął się do mnie delikatnie - Gratuluję wygranej i zachowania się jak człowiek - dodał po czym odszedł do drugiego ratownika.
- Leon! - odwróciłem się słysząc donośny głos Niall'a. Nie zdążyłem nawet zlokalizować gdzie ona jest, a ten już mnie ściskał. Zaśmiałem się z jego reakcji i próbowałem odszukać wzrokiem swoją dziewczynę. Miałem nadzieję, że to ona mi pierwsza pogratuluje i mnie wyściska a nie Niall. Jednak widząc ją rozmawiającą z jakimś chłopakiem mój uśmiech jak szybko się pojawił tak szybko znikł. Automatycznie moje mięśnie się napięły i odsuwając od siebie Niall'a udałem się w ich stronę. Zanim zdążyłem podejść moja dziewczyna mnie zauważyła i z szerokim uśmiechem ruszyła w moją stronę. Podbiegła do mnie i rzuciła się na mnie oplatając mnie nogami w pasie.
- Mój zwycięzca! - uśmiechnęła się do mnie i nim zdążyłem się odezwać pocałowała mnie mocno w usta. Zapominając o tym typku, który stał kilka kroków od nas odwzajemniłem jej pocałunek i objąłem ją w tali mocniej do siebie przytulając - Chodź poznasz kogoś - oznajmiła zadowolona i stanęła na ziemi o własnych nogach. Nie zdążyłem zaprzeczyć i nabuzować się negatywnie do tego kolesia, bo pociągnęła mnie w jego stronę - To jest właśnie Leon, mój chłopak - przedstawiła mnie wtulając się w mój bok, co mnie usatysfakcjonowało - A to jest Daniell zagorzały fan wyścigów motocrossowych - dodała ze śmiechem. Podałem mu rękę nie wzbudzając żadnej niechęci, bo to do mnie się tuli Violetta a chłopak wcale nie pożera jej wzrokiem.
- Świetny wyścig i gratuluję wygranej - uścisnął moją dłoń szczerząc się jakby poznawał prezydenta - Żałuję, że nie widziałem twoich wcześniejszych wyścigów - dodał i nie wiem czy mówił szczerze czy po prostu chciał być miły, bo chce zapunktować u Violetty - Głupio to zabrzmi, ale mogę zrobić sobie z tobą zdjęcie - zaśmiał się i wyciągnął z kieszeni spodni telefon.
- Jasne, jeśli chcesz - zmieszałem się trochę, bo nikt nie wcześniej oprócz dziennikarzy nie prosił mnie o zdjęcie. Chłopak podał swój telefon Violettcie prosząc ją o zrobienia zdjęcia. Ustawiłem się odpowiednio do zdjęcia i na moich ustach pojawił się uśmiech kiedy spotkałem się wzrokiem ze swoją dziewczyną - Dzięki wielkie i życzę powodzenia w dalszych wyścigach - ucieszył się po czym ponownie uścisnął mi rękę i żegnając się z nami odszedł.
- Skąd ty go w ogóle znasz? - zapytałem zaskoczony, ale po chwili zaśmiałem się.
- Poznałam go w samolocie jak wracałam kiedyś od ciebie, a teraz spotkałam go na wyścigach i nie mogłam pozwolić aby nie poznał dzisiejszego zwycięzcy zwłaszcza, że ma dużego hopla na tym punkcie - odpowiedziała śmiejąc się. Odwzajemniłem jej uśmiech i bez ostrzeżenia ponownie ją przytuliłem unosząc do góry tak aby była równo ze mną - Jestem z ciebie strasznie dumna - wyszeptała zbliżając się do moich ust. Uśmiechnąłem się szeroko i skradłem jej czuły pocałunek. 

***

- Gdzie Leon? - zapytałam Niall'a rozglądając się po torze, na którym trwa można powiedzieć impreza z okazji zakończenia turnieju i zwycięstwa Leona.
- Rozmawia z moim ojcem o kolejnym kontrakcie - wyjaśnił popijając jakiś alkohol. Zmarszczyłam brwi, a moje serce w tej chwili przyśpieszył swój rytm.
- Jakim kontrakcie? - zapytał czując, że to co zaraz usłyszę nie spodoba mnie się ani trochę.
- Kontrakt na wyścigi w Australii - odpowiedział podekscytowany - Seria wyścigów podobna do tych, ale na większą skale i dla lepszych zawodników i co najważniejsze większa jest z tego kasa - dodał a jego oczy można powiedzieć wręcz świeciły z podekscytowania. Przełknęłam głośno ślinę i czując napływające łzy do oczy udałam się w stronę biura, w którym jest w tej chwili Leon i ojciec Niall'a. Jestem wściekła w tej chwili i załamana, bo przecież on się zgodzi na te wyścigi i znowu wyjedzie zostawiając mnie samą. Zatrzymałam się w bezpiecznej odległości widząc, że oboje wychodzą z pomieszczenia.
- Ciesze się, że się dogadaliśmy - odezwał się ojciec Niall'a, którego imienia nie pamiętam i nie chce zapamiętać - Myślę, że podjąłeś mądrą decyzję - uśmiechnął się i uścisnął rękę Leona. W tym momencie moje łzy swobodnie płynęły po policzkach. Znowu go stracę - Wyścigi masz we krwi więc wiedziałem, że nie zrezygnujesz z nich i będziesz się ścigał - chciałam uciec jak najdalej, ale nie mogłam się ruszyć. Wpatrywałam się ślepo w ich sylwetki nie przejmując się czy mnie zobaczą czy nie. On mnie oszukał. Powiedział, że wróci ze mną na stałe.
- Viola? - jego głos sprawił, że się rozpłakałam.
- Kłamałeś - wyszeptałam patrząc na niego. Odszedł od swojego trenera czy kim on tam dla niego jest i podszedł do mnie.
- O czym ty mówisz? - zapytał i chciał mnie przytulić, ale odsunęłam się gwałtownie. Wolę to zakończyć teraz niż być w tym związku na odległość.
- Miałeś wrócić na stałe! - krzyknęłam w jego stronę i z moich oczy zaczęły płynąc strumienie łez. Nic nie poradzę, że go kocham i chce aby był przy mnie a nie na drugim końcu świata.
- I wracam - uśmiechnął się i znów podjął próbę dotknięcia mnie, ale się odsunęła.
- Wybrałeś wyścigi nie mnie - ledwo te słowa przeszły mi przez gardło - Wyjedziesz znowu - dodałam z histerycznym płaczem. Nic chce znowu przechodzić przez to załamanie brakiem jego obecności.
- Nigdzie nie wyjeżdżam. Wracam z tobą do Buenos Aires. Wybrałem ciebie - mówił patrzą mi prosto w oczy. Wzięłam głęboki oddech i w tej chwili czuję się skołowana. Przecież wiem co słyszałam.
- Ale przecież mówił, że... - przerwałam aby się uspokoić - .. że będziesz się ścigał - dokończyłam. Brunet uśmiechnął się do mnie delikatnie i ostrożnie złapał mnie za ramiona.
- Tak będę się ścigał, ale w Buenos Aires - wyjaśnił utrzymując ze mną kontakt wzrokowy - Nie skorzystałem z tego kontraktu, bo chce wrócić z Tobą do domu, chce być blisko ciebie i rodziny - dodał uśmiechając się i kciukiem starł moje łzy płynące po policzkach. Chciałam coś powiedzieć, ale nie mogłam, bo ponownie i mimowolnie rozpłakałam się, a moje drobne ciało wtuliłam jak najmocniej w Leona, bo tylko w jego ramionach chce być. 

***

Skończyłam i wreszcie dodaję.
Znalazłam chwilę i co najważniejsze chęci na napisanie rozdziału.
Skupiłam się tutaj głownie na Leonie i wyścigach, bo chce zakończyć tą jego przygodę w Stanach i powrócić do normalnego życia w domu z rodziną i Violettą.
Co nie oznacza, że będzie nudno, bo coś zaplanowałam pozytywnego tak mnie się wydaje.
W następnym jak wezmę się za jego pisanie przewiduję pożegnanie z Niall'em i Naomi (co nie oznacza, że już o nich nie usłyszycie) oraz powrót do Buenos Aires.
Dziękuję za cierpliwość i zapraszam do czytania.