II Rozdział 8: Rysunek

***

- I jak? - zapytałam podekscytowana kiedy moja kuzynka wróciła do stolika, przy którym siedziałam. Westchnęła głośno odkładając swój telefon na srebrny stolik i wzruszyła ramionami, co nie wróżyło za dobrze. Widziałam, że ja powinna porozmawiać z jej ojcem i z pewnością przekonałabym go po pierwszej rozmowie, że szkoła do której chodzę jest idealna dla jego córki. W prawdzie nie jest to szkoła prywatna, ale jest na wysokim poziomie i oferuje zajęcia dodatkowe.
- Powiedział, że to przemyśli - odpowiedziała z nadzieją w głosie i delikatnym uśmiechem na twarzy. Przynajmniej jest jakieś światełko w tunelu. Zależy mi na tym, aby chodziła ze mną do szkoły. Jest jedyną bliską mi osobą poza Leonem, z którą mogę porozmawiać o wszystkim - Mówiłaś komuś, że przyjechałam? - zapytała nieśmiało patrząc na mnie porozumiewawczym wzrokiem. Od razu domyśliłam się kogo miała na myśli. Uśmiechając się w jej stronę kiwnęłam przecząco głową. Jakoś przez ostatnie parę dni nie mam dobrego kontaktu z Federico. Zresztą on zapewne wciąż jest obrażony - To dobrze, bo muszę trochę pomyśleć - oznajmiła opierając się o oparcie krzesła i skrzyżowała ręce na klatce piersiowej. Zmarszczyłam brwi, nie do końca rozumiejąc o co jej konkretnie chodzi.
- Nad czym chcesz myśleć? - kontynuowałam temat, który mnie szczerze zaciekawił.

- Nie chce podjąć nieprzemyślanej decyzji - powiedziała jakby trochę zdenerwowana, ale nie mam pojęcia z jakiego powodu - Jestem pewna tego co czuje, ale nie jestem pewna jego. Myślałam o tym dużo we Włoszech, ale nadal nie mam pojęcia co robić - dodała zagryzając dolną wargę. Rozumiem ją. Wyznał jej po części miłość na lotnisku, ale to było półtora miesiąca temu a znając Federico mogło się u niego przez ten czas coś zmienić. Z nim jest jak z pogodą. Przez połowę dnia jest słonecznie a za dwie godziny zacznie padać. Już otwierałam usta aby coś powiedzieć w tej sprawie, ale ona jakby nagle zobaczyła ducha i schowała się pod stolikiem. Zaśmiałam się, bo wyglądała komicznie.
- Co ty wyprawiasz? - zapytałam wciąż się z niej śmiejąc. Wyjrzała ostrożnie spod stolika i rozejrzała się dookoła. Obserwowałam ją milcząc i czekając aż odpowie na moje pytanie wyjaśniające dlaczego chowa się pod stolikiem.
- Federico - powiedziała ze złością szepcząc w moją stronę. Zmroziła mnie wzrokiem, co także wyglądało komicznie. Obejrzałam się za siebie i dostrzegłam osobnika, przed którym chowała się Ludmiła. Tylko nie wiem czemu ona się chowa, on stał po drugiej stronie ulicy i w ogóle nie patrzył w naszą stronę. Klepnęłam się delikatnie dłonią w czoło i zaśmiałam głośno. Żeby się chować przed chłopakiem. Powróciłam wzrokiem na wciąż chowającą się Ludmiłę i chciałam  jej przekazać, że Federico poszedł, ale sama dostrzegałam osobę, z którą nie mam ochoty rozmawiać. Zsunęłam się trochę z krzesła i zasłoniłam sobie twarz ręką aby mnie nie zauważył. Żałuje teraz, że nie założyłam tego kapelusza. Zdziwiona moim zachowaniem blondyna spojrzała.
- Chowasz się przed Mattem? - zapytała zaskoczona obracając się za siebie i jeszcze dla pewności rozejrzała się dookoła po czym zajęła miejsce na krzesełku. Przewróciłam oczami i wyprostowałam się. Potwierdziłam jej słowa kiwając twierdząco głową.
- Ostatnio przyczepił się do mnie i za każdym razem kiedy mnie widzi zaczyna rozmowę - wyjaśniłam znudzona i jednocześnie zła. Denerwuje mnie jego zachowanie. Czuję się przez niego nękana. Ciągle mnie nachodzi w szkole i próbuje nawiązać jakąś rozmowę. Z jej strony usłyszałam tylko głośny śmiech, co mnie zdziwiło.
- Ze mną mu nie wyszło, to próbuje z Tobą - wyjaśniła śmiejąc się pod wpływem mojego pytającego spojrzenia.
- To nie jest śmieszne - zdenerwowałam się trochę. Mnie wcale nie jest do śmiechu. Jej na prawdę nie przeszkadza, że jej były chłopak być może próbuje mnie poderwać. Podniosła ręce w geście obrany nadal się śmiejąc. Przewracając oczami i próbowałam zignorować jej zachowanie.

***

Kiedy tylko przekroczyłam próg mojego domu od razu przestałam się śmiać z tego co powiedziała Ludmiła i stanęłam jak wryta. W naszym salonie było pełno jakiś pudeł. Małych i dużych. Blondyna stanęła obok mnie i była tak samo zdziwiona jak ja.
- Co tu się dzieje? - zapytałam jakby sama siebie, ale także częściowo Ludmiłę, chociaż ona pewnie też nie ma pojęcia o co tutaj chodzi. Spojrzałam na nią i w tym samym czasie ona zrobiła to samo. Wzruszyła ramionami na zadane przeze mnie pytanie.
- Jesteście - z głębi kuchni wyłoniła się moja mama z kubkiem zapewne herbaty, zważając na to, że jest już po południe, a on zazwyczaj o tej porze pije swoje zdrowotne ziółka. Weszłam w głąb naszego domu i odłożyłam swoją torbę oraz bluzę na wolne miejsce na kanapie. Rozłożyłam ręce i rozejrzałam się dookoła, dając tym samym mamie do zrozumienia, że czekam aż mi to wyjaśni.
- O co chodzi z tymi pudłami? - zapytałam po krótkiej chwili, bo jednak moja mama się nie domyśliła. I w tym momencie z kuchni wyszła mama Ludmiły także z kubkiem herbaty.
- To nasze rzeczy - w końcu doczekałam się odpowiedzi - Przyjechała epika składająca meble i kartony wadziły w ich montowaniu - dodała uśmiechając się do mnie szeroko. Odwzajemniłam jej szeroki uśmiech i przybrałam swobodną pozę - Nie martw dzisiaj to wszystko zniknie - zapewniła mnie rozglądając się po salonie.
- One mi nie przeszkadzają - oznajmiłam uśmiechając się aby moja ciocia nie pomyślała o mnie źle. Chciałam po prostu wiedzieć dlaczego w moim salonie jest pełno pudeł. Obawiałam się, że może moi rodzice wpadli na pomysł przeprowadzki, bo z nimi to nigdy nic nie wiadomo.
- Czyli dzisiaj już będziemy mogli wprowadzić się do naszego domu? - zapytała ucieszona Ludmiła podchodząc do nas bliżej. Jej mama kiwnęła tylko twierdząco głową także się uśmiechając. Przez ostatnie trzy dni blondyna spała u nas a raczej u mnie i nie przeszkadzało mi to, ale zdecydowanie wolę całe łóżko dla siebie.
- Ojciec kazał ci przekazać, że jutro jedziecie zapisać cię do szkoły - powiedziała popijając herbatę. Obie spojrzałyśmy na siebie a następnie na jej mamę - Nie pytaj, bo nie mówił do jakiej - odezwała się pierwsza tym samym przerywając zamiar mój i Ludmiły. Westchnęłam głośno, bo zapewne mogę się pożegnać z tym iż będziemy razem chodzić do jednej szkoły. Po minie blondyny też widziałam, że nie cieszy się za bardzo.
- Zrobiłaś coś na obiad? - zmieniłam temat, bo z każdą kolejną minutą robiłam się głodna. Spojrzałam z nadzieją w oczach na mamę. Uśmiechnęła się do mnie i kiwnęła twierdząco głową, czym mnie niesamowicie uszczęśliwiła.

***

- Wiesz już za co się przebierzesz? - zaczęła rozmowę Francesca, bo od paru minut między naszą czwórką panuje trochę krępująca cisz. Nikt nie ma zamiaru ze sobą rozmawiać. Z tego co wiem Diego posprzeczał się wczoraj z Federico i teraz nie rozmawiają, a ja nie mam nic do powiedzenia żadnemu z nich wiec każdy milczy.
- Jeszcze się nie zastanawiałam, ale przecież zostały jeszcze dwa tygodnie do tej imprezy - odpowiedziałam wymijająco. Dopiero dwa dni temu powiadomili nas, że w szkole będzie urządzana impreza z okazji Halloween. Nie mam pojęcia czy na nią pójdę, a co dopiero za kogo się przebiorę. Wolałabym zdecydowanie zostać w domu i narzekać z Ludmiłą, że nie chodzimy do jednej szkoły. Napisałam do niej jakąś godzinę temu, ale jeszcze nie odpisała. Zapewne jest na rozmowie z dyrektorem szkoły.
- Do ciebie pasuje przebranie wiedźmy - odezwał się Federico krzyżując ręce na klatce piersiowej. Zmroziłam go wzrokiem, na co on się głośno zaśmiał. Szturchnął mnie ramieniem chcąc zapewne dać mi do zrozumienia, że żartował - Rozchmurz się - dodał patrząc na moją poważną minę. Objął mnie ramieniem jakby to był normalny jego gest w moją stronę i można powiedzieć, że mnie do siebie przytulił. On jest jeszcze bardziej skomplikowany niż przypuszczałam. Jakieś dziesięć minut temu na lekcji chemii można powiedzieć trochę mi dokuczał a teraz mnie do siebie przytula. Jeżeli on jest taki w kwestii uczuć, to niech Ludmiła sobie odpuści.
- Nie ma humoru - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Mogę puścić w niepamięć te nasze sprzeczki i jego docinki, ale tylko ze względu na to, że jest bratem Leon i być może będzie z moją kuzynką. Zresztą na prawdę nie chce drzeć z nim kotów, ale nie raz jest tak nie znośny, że się nie da. Będę do niego pozytywnie nastawiona, o ile nie przesadzi.
- W takim razie pójdziemy po zajęciach na ... - przerwał w połowie zdania jakby się zawiesił. Wszyscy we trójkę spojrzeliśmy na niego, bo wyglądał co najmniej jakby ducha zobaczył. Szturchnęłam go lekko łokciem w brzuch aby się otrząsnął - Czy ja mam omamy? - zapytał w dalszym ciągu będąc w szoku. Stojący obok niego Diego zaśmiał się patrząc na niego.
- Coś z głową na pewno masz, ale czy omamy to nie wiem - nie mógł sobie odpuścić aby go w pewien sposób nie obrazić. Uśmiechnęłam się pod nosem na jego słowa i spuściłam głowę.
- Ona tutaj jest? - zapytał szeptem i nie mam pojęcia czy zwracał się do nas czy może mówił do siebie. Zmarszczyłam brwi nie rozumiejąc jego słów i zdezorientowana przeniosłam wzrok w stronę, w którą on patrzył. I kiedy dostrzegłam pewną osobę przeżyłam podobny szok jak on. Jednak po chwili uśmiechnęłam się do siebie.
- Ludmiła! - niemal krzyknęłam zadowolona i nie czekając na nic podeszłam do niej szybkim krokiem. Teraz już rozumiem zachowanie Federico. Przytuliłam ją na powitanie i obróciłam się na chwilę w stronę moich przyjaciół, których zostawiłam. Zaśmiałam się pod nosem widząc, że Federico nagle zniknął, natomiast pozostała dwójka podeszła do nas.
- I do jakiej szkoły będziesz chodzić? - zapytałam łapiąc ją za nadgarstek. Westchnęła głośno, co nigdy w jej przypadku dobrze nie wróży. I kiedy otwierała usta aby mi odpowiedzieć niespodziewanie z gabinetu dyrektora wyszedł mój wujek, a jej tato. Od razu na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech od ucha do ucha. Nawiązałam kontakt wzrokowy z blondyną i posłałam jej porozumiewawcze spojrzenie. Pisnęłam dość głośno i bez namysłu uściskałam ją mocno.
- Będziesz chodzić z nami do szkoły? - odezwała się uśmiechnięta Francesca, kiedy odsunęłam się od mojej kuzynki.
- I do klasy także - powiedziała uśmiechnięta. Zmieniam zdanie. Ten rok szkolny jednak będzie udany. W końcu mam teraz przy sobie Ludmiłę.
- Federico będzie zachwycony - stwierdził uśmiechnięty Diego krzyżując ręce na klatce piersiowej i mając wzrok skupiony na Ludmile. Widziałam po jej minie, że troszeczkę się zawstydziła.

***

Z trudem chwyciłam do ręki paczkę z truskawkowymi żelkami oraz z jeszcze większą trudnością złapałam pod pachę butelkę z sokiem pomarańczowym. Jedną rękę miałam zajętą, bo niosłam kubek a w drugiej moje ulubione ciasteczka, dodatkowo w zębach paczkę pianek. Postanowiłam dzisiaj zaszaleć i zjeść coś słodkiego, a że nie mogę się zdecydować na jedną rzecz to wzięłam ich więcej. Powoli ruszyłam w stronę salonu, aby przejść do mojego pokoju. Po raz pierwszy mnie cieszy fakt, że zostałam sama w domu.
- Violetta! - niespodziewanie usłyszałam głośny krzyk Ludmiły, która jak duch zjawiła się w moim domu. Wystraszyłam się, co skutkowało tym, że każda rzecz jaką trzymałam upadła mi włącznie z kubkiem, który na szczęście się nie rozbił tylko odbił dwa razy od podłogi robiąc trochę hałasu. Zmroziłam blondynę wzrokiem i kucnęłam aby pozbierać wszystkie rzeczy.
- Zostaw to. Mam coś, co cię zainteresuje - powiedziała podchodząc do mnie. Zerknęłam na nią tylko kątem oka i odłożyłam wszystkie słodycze na stolik włącznie z kubkiem. Wyprostowałam się poprawiając sobie bluzkę, którą się podwinęła kiedy kucałam. Blondyna podała mi jakieś białe kartki. A po dokładnym ich obejrzeniu spostrzegłam, że są to jakieś rysunki dziecka.
- Po co mi to? - zapytałam zdezorientowana. Westchnęła przewracając oczami po czym stanęła obok mnie aby także móc patrzeć na ten nieudolny rysunek.
- Co na nim widzisz? - zapytała wskazując na jeden z obrazków i wyczułam na sobie jej spojrzenie. Przyjrzałam się dokładniej rysunkowi i nie spostrzegłam nic ciekawego w przeciwieństwie do niej.
- Brak talentu - odpowiedziałam obojętnie i oddałam jej te kartki po czym usiadłam na kanapie. Nie musiałam długo czekać aż zajmie miejsce obok mnie.
- Są na nim trzy dziewczynki - kontynuowała temat tych bazgrołów. Westchnęłam głośno i bez słowa otworzyłam paczkę z truskawkowymi żelkami. Wzięłam jednego do buzi i zerknęłam w stronę Lu - Jestem ja, ty i ktoś jeszcze - analizowała rysunek. Zmarszczyłam brwi i zajadając się żelkami próbowałam zrozumieć, to czego ona dąży - I to nie jest jeden taki obrazek. Na każdym jakie znalazłam są trzy dziewczynki - mówiła wpatrując się w rysunek ze zmarszczonymi brwiami jakby zawzięcie go analizowała.
- Jaką masz pewność, że to my? - zapytałam przeżuwając jednego z truskawkowych żelków. Spojrzała na mnie poirytowana.
- To moje rysunki z dzieciństwa wiec to oczywiste - odpowiedziała i posłała mi puste spojrzenie po czym powróciła wzrokiem na rysunek. 
- Skąd je w ogóle masz? - zadałam kolejne pytanie biorąc do buzi słodkiego żelka. Poczęstowałabym ją, ale sądząc po jej skupionej twarzy zignorowałaby mnie.
- Moja mama ma obsesję na punkcie zatrzymywania wszelkich pamiątek - odpowiedziała na moje pytanie, nie odrywając wzroku od kartki - Kim jest ta dziewczynka? - zadała pytanie, ale nie mam pojęcia czy kierowała je do mnie czy może do samej siebie.
- Pewnie jakaś nasza przyjaciółka z przedszkola - stwierdziłam bez emocji. W przeciwieństwie do niej nie widzę sensu roztrząsania tego kim jest ta dziewczynka na rysunku. Dzieci rysują różne rzeczy i ludzi.
- To czemu jej nie ma na żadnym zdjęciu? - zapytała i tym razem mam przynajmniej pewność, że kieruje pytanie do mnie. Spojrzałam na nią, tym samym odwracając wzrok od paczki żelków. Wzruszyłam ramionami, bo szczerze nie znam odpowiedzi na jej pytanie - I czemu żadna z nas jej nie pamięta? - dodała próbując do mnie dotrzeć. Nabrałam powietrza do płuc i powoli je wypuściłam, opadając na oparcie kanapy.
- Nasz rodzina skrywa jakąś tajemnice - oznajmiłam wpatrując się w jeden punkt przed sobą. Wyczułam na sobie wzrok Ludmiły, ale za bardzo zajęta byłam przemyśleniami, aby na nią spojrzeć. Jak najszybciej muszę rozwiązać tą rodzinną zagadkę.

***

- Nic tutaj nie znajdziemy - stwierdziłam zrezygnowana prostując się do pozycji stojącej. Blondyna także podniosła na mnie spojrzenie - Tu są tylko stare zastawy stołowe - powiedziałam i zamknęłam kolejne pudło znajdujące się w piwnicy. Od godziny szukamy jakiś rzeczy pamiątek, ale jak na razie znalazłyśmy stare książki i zdjęcia moich rodziców ze swojego ślubu.
- A jednak się myliłaś - uśmiechnęła się do siebie kiedy zajrzała do najbardziej zakurzonego kartonu. Uniosłam do góry brwi i przedzierając się przez te wszystkie pudła podeszłam do niej zainteresowana.
- Tutaj są tylko stare ubranka z dzieciństwa - westchnęłam znudzona kiedy zajrzałam do środka. Sądziłam, że znalazła jakieś dokumenty, pamiątki czy inne takie, ale nie ona zachwyciła się znaleziskiem zwykłych starych ubranek, w których chodziłam jakieś dziesięć lat temu.
- Czy ty nie oglądasz filmów kryminalnych? - zapytała kręcąc głowę i można powiedzieć zagłębiła się w przeszukiwaniach tego kartonu, w którym i tak zapewne nic nie znajdzie. Przewróciłam oczami ignorując tym samym jej wypowiedź. Detektyw się znalazł. Odeszłam od niej i udałam się w kierunku mojego starego rowerku. Przejechałam dłonią po rączce i frędzelkach do niej przyczepionych. Chciałabym pamiętać choć trochę z tego okresu. Swoją pierwszą jazdę na rowerze, pierwszy upadek czy nawet jak wypadł mi pierwszy ząb. Przymknęłam na chwile oczy aby zmusić się do jakichkolwiek wspomnień, Zacisnęłam mocniej dłoń a także powieki. I jak na zawołanie w mojej głowie wytworzył się obraz małej dziewczynki na rowerze. Ubrana była niebieskie spodenki i białą bluzeczkę, a włosy związane w dwa warkoczyki. Kiedy ujrzałam jej twarz dotarło do mnie, że to jestem ja. Uśmiechałam się w moją stronę zadowolona - Racja, te pudło nic nam nie ujawniło - z moich krótkich rozmyślań wyrwał mnie zawiedziony głosu Ludmiły. Otworzyłam gwałtownie oczy i zamrugałam kilka razu aby wyjść z tymczasowego szoku. Spuściłam wzrok na rowerek i coś mi tutaj nie pasowało.On nie był koloru czerwonego a nie nie miał białych wstążek przy rączkach. Zmarszczyłam brwi, bo to tak jakby w tym wspomnieniu był całkiem inny rower - Chyba nic tutaj nie znajdziemy - stwierdziła chcąc się poddać i szczerze, ja też mam na dzisiaj dość przeszukiwania piwnicy. Głowa zaczyna mnie pękać od tego wszystkiego. Mogłam się spodziewać, że jeżeli rodzice chcą coś przede mną ukryć, to albo wyrzucą wszystkie rzeczy z tym związane, ale schowają je głębiej niż w piwnicy. Jednak skoro mama nie chciała abym tutaj wchodziła, to znaczy, że coś mogę tutaj znaleźć. Zrezygnowana razem z Ludmiłą ruszyłam w stronę schodów prowadzących z powrotem na parter mojego domu. I w odpowiednim momencie zrezygnowałyśmy z poszukiwań, bo właśnie wróciła moja mama, która zapewne zdenerwowałaby się, że znowu zeszłam do piwnicy i grzebałam w tych rzeczach.
- Co robiłyście? - zapytała uśmiechnięta i odłożyła na szafkę swoją pudrową torebkę razem z kluczami do domu. Usiadłam udając zmęczoną na kanapie i westchnęłam głośno.
- Nudziłyśmy się - skłamałam, ale lepiej żeby nie wiedziała. Im mniej ona ma informacji tym ja dalej jestem od denerwowania jej. Zaśmiała się obserwując mnie a następnie Ludmiłę.

***

Niesamowicie się cieszę na pierwszą lekcję w dzisiejszym dniu. Niestety musi to być matematyka, ale będę siedziała na nią z nową uczennicą czyli moją kuzynką. Po raz pierwszy chyba zadowolona wchodzę do szkoły. Jedynym problemem jest tylko to, że w każdej chwili możemy natknąć się na Matta, który jeszcze chyba nie wie, że Ludmiła wróciła.
- Myślisz, że będę musiała nadrabiać cały materiał? - rozpoczęła trochę zestresowana Ludmiła. Zaśmiałam się pod nosem i patrząc na nią kiwnęłam przecząco głową, na co odetchnęła z ulgą. Wątpię w to, że nauczyciele będą kazali jej nadrobić te kartkówki, sprawdziany czy cały materiał. Zresztą ona uczyła się w szkole prywatnej więc zapewne wie więcej od nas. Podeszłyśmy we dwie do Fran, która szukała czegoś w swojej szafce. I kiedy chciałam się z nią przywitać dostrzegłam sylwetkę osoby, która zmierzała w naszą stronę. Uśmiechnęłam się pod nosem widząc, że nie ucieka tak jak wczoraj.
- Cześć - przywitał się z nami, ale jego wzrok skupiony był na Ludmile. Widziałam na jej twarzy delikatny uśmiech a na rękach pojawiła się gęsia skórka. Ktoś się cieszy z jego obecności bardziej niż można było przypuszczać. Oboje stali na przeciwko siebie i bez słowa wpatrywali się w swoje oczy nawzajem. On się uśmiechał do niej, a ona do niego. Scena niczym z komedii romantycznej. Westchnęłam głośno i skakałam wzrokiem na z Ludmiły na Federico.
- Macie zamiar porozmawiać czy będziecie tak stali i wpatrywali się w siebie - odezwałam się jako pierwsza, bo między nami panowała cisza od jakiś kilku minut. Poczułam szturchnięcie ze strony Fran, więc spojrzałam na nią z pretensjami. Lepiej żeby rozmawiali niż milczeli. 

- Nosisz go - w końcu Federico rozpoczął między nimi rozmowę. Blondyna spojrzała na swój nadgarstek, na którym znajdował się zegarek od Federico. Uśmiechnęła się szerzej i powróciła spojrzeniem na niego. Miałam ochotę przewrócić oczami, bo znowu zapanowała między nimi cisza. 

- Rozmowa, ludzie - prawie krzyknęłam nie mogąc znieść tej ich ciszy i gapienia się na siebie nawzajem. 

- Idziemy stąd, bo psujesz ich moment - pociągnęłam mnie Francesca w przeciwną do nich stronę. Ja? Niby ja psują ich moment. Chciałam tylko aby zaczęli rozmawiać, czy to coś złego - Poradzą sobie - dodała widząc mój wzrok. Ponownie dzisiejszego ranka przewróciłam oczami i bez słowa sprzeciwu udałam się z Fran w stronę odpowiedniej klasy.

***

- A kiedy już wróciła nic mi nie chciała powiedzieć - wyżaliłam się ze złością Leonowi, który był skazany za wysłuchiwanie moich humorków. Uśmiechnął się pod nosem milcząc i wpatrując się we mnie - Nic mi nie powiedziała, nawet nie wspomniała gdzie ją zabrał - dodałam można powiedzieć nakręcając się jeszcze bardziej - Ja mówię jej o wszystkim, a ona tak mnie się odpłaca - prychnęłam i rzuciłam ołówkiem w książkę, która leżała otwarta przede mną, można powiedzieć na klawiaturze laptopa - Od teraz nie będę jej mówić o wszystkim - stwierdziłam poważnie. Zdenerwowała mnie. Nie chciałam znać dokładnych szczegółów z jej spotkania z Federico, ale mogłaby chociaż trochę mi powiedzieć a nie kompletnie zlewać - Jestem na nią zła - stwierdziłam i poprawiłam sobie swojego kucyka. Ze strony mojego chłopaka usłyszałam cichy śmiech - A dodatkowo jutro mam sprawdzian z fizyki a jeszcze nic nie umiem i zapewne i tak niczego się nie nauczę - tym razem jęknęłam zniesmaczoną i spojrzałam na książkę, z której wcześnie zanim Leon zadzwonił, można powiedzieć uczyłam się. Zdecydowanie dzisiaj nie jest odpowiedni dzień na naukę. Jestem zmęczona i śpiąca a muszę nauczyć się materiału z dwudziestu dwóch kartek z dodatkiem wzorów na obliczenia. 

- Widzę nie jesteś dzisiaj w humorze - wywnioskował z mojej wypowiedzi. Westchnęłam głośno i  kiwnęłam twierdząco głową. Nie tryskam radością jak zazwyczaj i nie mam ochoty udawać, że jest inaczej - Dobrze, że mam dla ciebie dobrą wiadomość - powiedział opierając się łokciami o stół a na jego twarzy zagościł uśmiech.

- Niby jaką? - zapytałam bez emocji - Pani od fizyki wyjeżdża na Alaskę i nie muszę się uczyć - zażartowałam, na co i ja i on się zaśmiał. Pokiwał przecząco głową wciąż się uśmiechając.

- Chyba lepszą - stwierdził przymrużając jedno oko. Zmarszczyłam brwi i przygryzając dolną wargę posłałam mu pytające spojrzenie. Zapewne dostał jakąś kolejną propozycję sponsoringu, albo wystartuje w jeszcze jakiś innych wyścigach - Pierwszy oficjalny wyścig przesunął się o dwa tygodnie później - mówił zadowolony. Nie do końca rozumiem w jaki sposób ma mnie to pocieszyć, ale odwzajemniłam uśmiech - Co oznacza, że mam tydzień wolnego - powiedział. Teraz rozumem. W końcu będzie mógł sobie odpocząć i częściej będziemy ze sobą rozmawiać. Tym razem mój uśmiech był szczery - Więc za półtora tygodnia się zobaczymy - zakończył a jego słowa wprawiły mnie w szok. Moja dolną szczęka delikatnie opadła a w uszach odbijały się jego słowa.

- Na prawdę!? - pisnęłam szczęśliwa i lekko podskoczyłam na łóżku. Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech a następnie kiwnął twierdząco głową. 

- Tak. Rozmawiałem z trenerem i pozwolił mi wrócić do Buenos Aires na kilka dni - oznajmił a ja miałam ochotę wyściskać go - Pod koniec następnego tygodnie już się zobaczymy - dodał sprawiając mi jeszcze większą radość. A sądziłam, że zobaczę go dopiero na święta. Nie mogłam powstrzymać swoje radości. Miałam ochotę krzyczeć ze szczęścia, ale powstrzymywał mnie fakt, że jest późno.

- Jak tylko przyjedziesz nie wypuszczę cię ze swoich objęć - powiedziałam poważnie a usta wciąż układały się w szeroki od ucha do ucha uśmiech. Odwzajemnił mój uśmiech a nawet się cicho zaśmiał.

- Na to właśnie liczę - odpowiedział wpatrując się we mnie - Strasznie się za tobą stęskniłem - dodał przyprawiając moje serce o szybsze bicie, natomiast na moich policzkach pojawiły się rumieńce.

- Ja bardziej - wypowiedziałam wzruszona tym, że wkrótce go zobaczę, przytulę, pocałuję i co najważniejsze będę go miała blisko przy sobie - Kocham Cię, bardzo - wyznałam a raczej przypomniałam mu o swoich uczuciach do niego. A widząc jego wyraz twarzy po usłyszeniu tych moich słów poczułam się jeszcze bardziej szczęśliwa.

-Ja ciebie też, kochanie - wyszeptał nie przerywając ze mną kontaktu wzrokowego.

***

W końcu dodałam rozdział.
Pisałam go przez cały tydzień po trochę.
Już niedługo pojawi się wasz ulubieniec, Ale czy na pewno? To wiem, tylko ja.  

Zostawiam was z rozdziałem a sama szykuje się na spotkanie ze znajomymi.