Walentynkowy One Shot.

💕💕💕

- Zbieram się - oznajmił Federico wstając z kanapy, na której przesiedzieliśmy połowę dzisiejszego dnia. Spojrzałem tylko na niego i dopiłem ostatnie krople swojego piwa.
- Jest dopiero po dwudziestej drugiej - powiedziałem patrząc na swój zegarek na lewym nadgarstku. Westchnął głośno i odstawił pustą butelkę po piwie na stolik, na którym i tak znajdowało się ich tutaj dość sporo. Co z tego, że dzisiaj jest poniedziałek, to dzisiaj leciał najważniejszy mecz w lidze, a oglądanie meczu bez piwa, to nie oglądanie.
- Ludmiła i tak mnie zabije - stwierdził przewracając oczami, na co miałem ochotę się zaśmiać - A wolę jej nie denerwować przed jutrzejszym dniem - dodał posyłając mi porozumiewawcze spojrzenie. No tak. Jutro jest cudowny dzień zakochanych. Czy tylko dla mnie to święto nie ma sensu? I nie dlatego, że nikogo nie mam. Tutaj chodzi o samą głupotę tego święta. W jeden dzień w roku masz okazywać swojej ukochanej jak ją kochasz i ile dla ciebie znaczy, a w pozostałe możesz ją olewać i spędzać czas ze swoimi kumplami. No proszę was. Czysty bezsens. I jeszcze te tandetne prezenty. Kwiaty, które zwiędną po kilku dniach. Pluszowe misie, które tylko będą się kurzyć. A i jeszcze nie zapominajmy o czekoladkach, przez które twoja ukochana będzie Cię oskarżać, że przytyje - A ty co będziesz robił w Walentynki? - zapytał zakładając na siebie swoją szarą bluzę. Przeniosłem na niego znudzone spojrzenie i rozłożyłem ręce na oparcie kanapy.
- Pójdę na siłownię, a później spędzę romantyczny wieczór z telewizorem - opowiedziałem mu o moich jutrzejszych planach związanych z dniem zakochanych. Twórcze zajęcie nieprawdaż. Całe szczęście mam jutro wolne od pracy, bo nie zniósłbym  całego dnia poza domem w otoczeniu zakochańców, którzy pamiętają o okazywaniu swoich uczuć w ten jeden jedyny dzień.
- Myślałem, że spędzisz ten dzień z tą dziewczyną z piątego piętra.. - zmarszczył brwi i zaczął pstrykać palcami, zapewne próbując sobie przypomnieć imię. Już otwierałem usta aby pomóc mu w tym myśleniu, ale po jego minie stwierdziłem, że już sobie przypomniał - Z Brendą - niemal wykrzyknął jej imię zadowolony, że sam wpadł jak się nazywała.
- Już się z nią nie spotykam - oznajmiłem zgodnie z prawdą.
- Dlaczego? Myślałem, że ją lubisz - zainteresował się tym tematem ponieważ usiadł z powrotem na kanapie obok mnie. Po raz kolejny westchnąłem głośno i odłożyłem pustą butelkę po piwie na stolik.
- Bo lubiłem - przyznałem się do tego co  powiedział - Do momentu, aż nie odkryłem, że jest szurnięta - dodałem zanim zdążył w ogóle odpowiedzieć na moje wcześniejsze słowa.
- Co zrobiła? - zapytał powstrzymując śmiech.
- Przyszła do mnie z notatnikiem, w którym notowała każdy telefon z dokładną godziną, nawet z sekundami jaki do mnie wykonała, a ja nie odebrałem. I kazała mnie się tłumaczyć, co wtedy robiłem minuta po minucie - powiedziałem znudzonym głosem. Nigdy nie tolerowałem kontroli w związkach. Albo komuś ufasz, albo nie. Prosta sprawa. Co z tego, że jesteś z kimś w związku, ta druga osoba, ma też swoje sprawy, o których nie musisz koniecznie wiedzieć - I może to nic takiego, ale przesadziła gdy zainstalowała mi jakąś aplikację w telefonie żeby wiedzieć gdzie jestem kiedy wychodzę z domu - dodałem kluczowy argument, dlaczego zakończyłem nasz niby związek. W sumie nigdy nie byłem z nią oficjalnie. Byliśmy na czymś w stylu randki, spotkaliśmy się raz u mnie, nieraz u niej, aby obejrzeć film czy pogadać. Dobra, przyznaję całowałem ją, ale żadnego związku jej nie oferowałem.
- Szurnięta kobieta - zaśmiał się i ponownie podniósł się z kanapy - Dobra spadam, bo jutro będę musiał wysłuchiwać narzekań w dzień, w który powinienem być tylko i wyłącznie nagradzany - dodał wciąż się śmiejąc i bez zbędnych słów z mojej strony ruszył w stronę drzwi. Nie muszę go odprowadzić, bo przecież zna moje mieszkanie i wie gdzie jest wyjście.

💕💕💕

Codziennie z siłowni wracam o tej samej godzinie i tą sama drogę. Z mojego czarnego Audi A6, za który swoją drogą dałem sporą sumę pieniędzy i chyba do końca życia będę spłacał kredyt u mojego ojca, który także nalicza sobie procenty mimo iż jestem jego jedynym synem, widuję mnóstwo ludzi. I tym razem nic się nie zmieniło oprócz tego, że teraz widzę prawie same niby zakochane w sobie pary, które poza swoimi ustami nie widzą świata. Niekiedy zdarzy się jakiś chłopak niosący bukiet kwiatów, dla swojej dziewczyny, narzeczonej czy tam żony. W ciągu tej kilku minutowej drogi z siłowni do domu dostrzegłem chyba z dziesięć stoisk z kwiatami, które bądźmy szczerzy nigdy tam nie stały. I na prawdę czy jeden dzień w roku jest powodem do zasypywania miasta takimi tandetami. Równie dobrze jak już musisz możesz takie kwiaty kupić swojej kobiecie w każdy inny dzień roku. Nie tylko w walentynki, bo przecież nie kochasz jej tylko wtedy. Restauracje otwarte są przez cały rok, więc każdego innego dnia możesz ją zabrać na romantyczną kolację. A biżuterię czy inny prezent możesz jej równie kupić, bo miałeś dobry dzień i chcesz, aby ona też się cieszyła. Logika tego święta jest zerowa, a nawet poniżej zera. Zająłem swoje miejsce parkingowe i zabrałem swoją torbę z treningu, aby jak najszybciej znaleźć się w swoich czterech ścianach. Po pierwsze dość mam tych uczuć na pokaz, a po drugie śmierdzę po treningu. Nigdy nie biorę prysznicu na siłowni, bo świadomość ilu spoconych męskich ciał tam przebywało mnie odtrąca. Nie ukrywajmy, spocony facet śmierdzi gorzej niż to sobie można wyobrazić. Słysząc dzwonek swojego telefony westchnąłem głośno. Jak najszybciej odebrałem, aby spławić tą dzwoniącą osobę i ustawiłem sobie na prawdę wkurzającą melodyjkę.
- Co tym razem? - zapytałem od razu, bo on zawsze dzwoni do mnie tylko wtedy kiedy ma jakiś problem. Znam Federico od bardzo, bardzo dawna i wiem niemal wszystko na jego temat. Kiedy do mnie dzwoni ma jakiś problem, albo czegoś potrzebuje. Wiadomości pisze gdy chce coś pożyczyć, a przychodzi do mnie kiedy chce obejrzeć jakiś mecz, albo zwyczajnie pogadać.
- Mam problem - odpowiedział. Jak zawsze kiedy dzwonisz, przyjacielu. Westchnąłem głośno i czekałam na dalszą jego wypowiedź - Zapomniałem kupić prezent dla Ludmiły - wyszeptał w stresie. Przewróciłem oczami słysząc te słowa. W przeciwieństwie do mnie mój przyjaciel, wręcz uwielbia święto zakochanych. 

- I co ja mam z tym wspólnego? - zapytałem ruszając w stronę drzwi wejściowych do budynku, w którym znajduje się moje mieszkanie.
- Jestem zajęty szykowaniem wieczoru i chciałem abyś pojechał do jubilera i kupił naszyjnik. Masz gust, więc liczę, że wybierzesz coś ładnego. - wytłumaczył mój udział w jego problemie - I możesz zaszaleć cenowo - dodał. Po raz kolejny westchnąłem głośno.
- Dobra, tylko wezmę prysznic - no przecież nie odmówię pomocy przyjacielowi, nawet w tak tandetnym czymś. Chociaż jeśli chodzi o Federico, to ma gest do takich rzeczy. U niego kolacja, świece i kwiaty nie wchodzą w grę. Zawsze wymyśli coś oryginalnego i wartego zapamiętania.
- Nie ma na to czasu. Musisz jechać teraz! - prawie krzyknął do słuchawki. Jest godzina dwunasta i raczej wątpię aby potrzebował tego prezentu od razu. Z tego co wiem Ludmiła jest jeszcze w pracy i kończy za trzy godziny, a trzeba doliczyć dla niej też ze dwie godziny na wyszykowanie się, więc mamy sporo czasu.
- Mam jechać do jubilera śmierdząc potem - westchnąłem i wyciągnąłem z kieszeni swoich dresów klucze, aby otworzyć drzwi wejściowe do budynku.
- To tylko się przebierz i wypsikaj się perfumami - można powiedzieć rozkazał mi, bo używał swojego poważnego tonu. Westchnąłem głośno, chyba z dziesiąty raz tego dnia tym samym zgadzając się na jego niby rozkaz. Załatwię to jak najszybciej, a prysznic wezmę jak wrócę i przy okazji wyłączę telefon, aby nikt się ze mną nie kontaktował.

💕💕💕

- Zapakować? - zapytała uśmiechając się do mnie szeroko, na co kiwnąłem twierdząco głową. Widać trafiła mnie się fanka dnia zakochanych. I nie chodzi o jej uśmiech tylko ozdoby jakie dobrała do swojego ubioru - Pana dziewczynie się spodoba, jestem tego pewna - stwierdziła spoglądając na mnie spod swoich rzęs, w tym samym czasie pakując naszyjnik, do pudełka.
- To nie dla mojej dziewczyny - oznajmiłem tym samym wyciągając ze swojego portfela kartę kredytową. Zapłacę ze swoich, a później dorwę tego romantyka i naliczę mu procenty. Te pieniądze miały być na naprawę zawieszenia w moim samochodzie, aby nie trzęsło kołem przy dużej prędkości, a nie na jego walentynkowe prezenty. Spojrzała na mnie zdezorientowana i pewnie pomyślała sobie, że zdradzam swoją dziewczynę i kupuję prezent kochance - Przysługa przyjacielska - wyjaśniłem chociaż nie musiałem. Ale wolę żeby nie uważała mnie za kompletnego dupka. Ponownie posłała mi uśmiech i wyciągnęła całkiem ładną ozdobną torebkę, na ten naszyjnik. Podałem jej bez słowa kartę płatniczą i na prawdę z bólem serca wpisałem pin. Tysiąc sto złotych. Miałem zaszaleć z ceną, więc niech cierpi. Złoty naszyjnik z diamentami. Proszę bardzo, Federico. Przynajmniej teraz nie będziesz wysyłam mnie po takie rzeczy.
- Dziękuję, za zakup i życzę udanego dnia Walentego - uśmiechnęła się jeszcze szerzej jeśli, to w ogóle było możliwe, po czym oddała mi kartę.
- Dziękuję, ale nie obchodzę tego święta - oznajmiłem nie siłując się na kłamstwo. Jej wzrok mówił tylko tyle, że była w delikatnym szoku - Bo dla mnie, nie ma ono najmniejszego sensu - wyjaśniłem, zanim zdążyła zapytać jaki jest powód. A chciała to zrobić. Widziałem to w jej oczach.
- Brak drugiej połówki nie oznacza, że..
- Przez cztery lata związku, ani razu nie obchodziłem tego dnia - przerwałem jej zanim zdążyła rozgadać się na temat tego pięknego dnia, w którym górują uczucia i te inne reklamowe bzdety. Spojrzała na mnie i na jej twarzy malowało się zdziwienie - A wie Pani dlaczego, bo okazywałem uczucia tej osobie codziennie, bo każdego dnia pokazywałem, że mi zależy, a ona nie potrzebowała, abym czternastego lutego kupował jej kwiaty, czekoladki czy szykował kolację przy świecach, bo wiedział, że kocham ją bez tego wszystkiego - wyjaśniłem utrzymując kontakt wzrokowy z jej brązowymi oczami, które z zainteresowaniem wpatrywały się we mnie - Miłości nie okazuje się tylko tego jedynego dnia. Sztuką jest pokazywać to codziennie, bo prawdziwe uczucie nie zależy od daty - dodałem i chwyciłem torebkę z prezentem, po czym uśmiechając się do niej delikatnie ruszyłem w stronę wyjścia - Miłego dnia życzę - powiedziałem zanim zamknąłem za sobą szklane drzwi.

💕💕💕

- Co? Czemu taki drogi? - zapytał będąc w szoku, gdy spojrzał na rachunek od jubilera. Miałem ochotę się zaśmiać widząc jego minę. Oczywiście, nie wybrałem tego naszyjnika ze względu na wysoką cenę, aby mu dopiec.  Po prostu on idealnie pasował mi do Ludmiły. Jej charakteru, karnacji czy delikatnych rysach twarzy. I szczerze był chyba najładniejszym naszyjnikiem jakie mieli w swoich gablotach.

- Mówiłeś, że mogę zaszaleć z ceną - powiedziałem tym samy przypominając mu, jego własne słowa. Podniósł głowę i posłał mi mordercze spojrzenie.

- Ale miałem na myśli nie więcej niż pięćset złotych - odpowiedział przez zaciśnięte zęby i jednocześnie zaciskał mocniej dłoń na rachunku. 

- Dobra, to nie dodawaj mi tej kasy - westchnąłem wkładając ręce do kieszeni swoich spodni. Spojrzał na mnie, a po chwili delikatnie się uśmiechnął - Tylko jak będziesz go jej wręczał, to powiedz, że jest ode mnie, bo ty jesteś sknerą aby wydać na swoją dziewczynę trochę kasy - dodałem obojętnie i widząc jego minę, która od razu zrzedła poczułem satysfakcję. Ponownie zmroził mnie wzrokiem i schował rachunek do swojej marynarki. I wtedy ktoś wszedł do mieszkania mojego przyjaciela. A skoro oboje tutaj jesteśmy to, tą osobą jest Ludmiła. Spanikowany jej obecnością w mgnieniu oka schował prezent za poduszką na kanapie. Sprytne. Ona na pewno go tam nie znajdzie.
- O cześć - uśmiechnęła się gdy tylko mnie zobaczyła. Odwzajemniłem jej uśmiech i na przywitanie pocałowałem ją w policzek.
- A ty nie miałaś wrócić za godzinę - odezwał się zdenerwowany Federico chcąc za wszelką cenę trzymać Ludmiłę z dala od kanapy.
- Zwolnili nasz wcześniej - odpowiedziała zadowolona odwieszając swoją kurtkę na wieszak. Bawi mnie trochę ta sytuacja, a raczej nerwowe zachowanie Federico, ale niestety będę się zbierał. Mam dużo sprawa do załatwienia i w ogóle - A coś ty taki spięty - zaśmiała się patrząc na swojego chłopaka, po czym spojrzała na mnie. Z ledwością powstrzymywałem śmiech.
- Dobra, ja będę już jechał - oznajmiłem zerkając kątem oka na Federico, który z trudem próbował udawać normalnego. Kiwnąłem do niego głową i udałem się w stronę drzwi wyjściowych.
- A własnie Leon, jesteś dzisiaj zajęty? - zapytała blondyna zanim zdążyłem opuścić ich mieszkanie.  Pokiwałem przecząco na jej pytanie, co ją ucieszyło - Bo wiesz, taka jedna koleżanka z pracy pytała o ciebie i jeżeli nie masz dzisiaj planów, to mogę cię...
- Nie dziękuję i ustaliliśmy, że nie będzie mnie swatać - przerwałem jej wypowiedź, bo wiem do czego ona zmierzała. Znowu chciał wcisnąć mnie na randkę w ciemno z jedną ze swoich koleżanek z pracy. Widząc, że chce coś powiedzieć pokiwałem przecząco głową i jak najszybciej opuściłem ich mieszkanie.

💕💕💕

Co jest najgorsze w mieszkaniu samemu? Gotowanie i sprzątanie. Kiedy mieszkałem jeszcze z rodzicami, gdy wracałem do domu czekał na mnie ciepły obiad, a w moim pokoju było czysto jakby nikt tam nie mieszkał. Teraz sam muszę sobie gotować i sprzątać. Jestem zdolnym człowiekiem i potrafię na prawdę wiele rzeczy, ale jeśli w grę wchodzi przygotowanie sobie jedzenia jestem w tym beznadziejny. Nigdy nic nie przypaliłem, a mimo to jedzenie smakuje jak spalone drewno. Choćbym nie wiem jak się starał, to zawsze wychodzi tak samo. Dlatego jestem stałym klientem w jednej z pobliskich restauracji, w której codziennie zamawiam obiad na wynos. Słysząc dzwonek do drzwi wstałem niechętnie z kanapy aby otworzyć drzwi. Wracając od Federico na mojej klatce schodowej natknąłem się na kobietę, która za wszelką cenę chciała mi wcisnąć bukiet róż, dla ukochanej. Oczywiście grzecznie odmówiłem i sobie poszedłem, ale ona była uparta i poszła za mną. I kiedy tylko wszedłem do mieszkania i zamknąłem za sobą drzwi usłyszałem dzwonek do drzwi, to była ta kobieta, która ponownie wciskała mi ten bukiet. I przysięgam, że jeśli to znowu będzie ona, to się zdenerwuje. Od kiedy ludzie chodzą po mieszkaniach i nękają ludzi jakimiś głupimi kwiatami. Jednak gdy otworzyłem drzwi doznałem nie małego szoku.
- No Ciebie to się nie spodziewałem - powiedziałem zgodnie z prawdą obserwując osobę stojącą po drugiej stronie drzwi.
- Chce z Tobą porozmawiać - oznajmiła nie przerywając ze mną kontaktu wzrokowego. Zaśmiałem się pod nosem i oparłem się o futrynę drzwi, a moje ręce skrzyżowały się na klatce piersiowej.
- Nie sądzisz, że trochę za późno na rozmowę - stwierdziłem nawet nie zmuszając się na miły ton - Tak ze dwa lata - dodałem z przekąsem, aby jej dopiec. Patrzyła na mnie tym swoim proszącym wzrokiem i pewnie myślała sobie, że tym mnie złamie. Ale nie tym razem.
- Proszę Cię, Leon tylko kilka minut. Chce ci to wyjaśnić - powiedziała ze smutkiem w głosie chcąc wziąć mnie na litość.
- Ale po co? Przecież między nami wszystko jest jasne - może wychodzę na dupka. Przychodzi do mnie dziewczyna i to jeszcze w walentynki prosząc o rozmowę, a w jej głosie można wyczuć rozpacz, a ja odzywam się do niej w taki niby chamski sposób.
- Proszę - szepnęła podchodząc do mnie bliżej. Westchnąłem głośno i odsunąłem się trochę, aby dać jej do zrozumienia, że ma wejść. Wysłucham jej, a później grzecznie wyproszę. Gdybym tego nie zrobił teraz, za pewne nękałabym mnie o tą rozmowę. Zamknąłem drzwi i udałem się w głąb swojego mieszkania - Ładnie mieszkasz - odezwała się rozglądając po pomieszczenia, a na jej ustach wymalował się delikatny uśmiech.
- Przejdź do konkretów - zignorowałem jej chęć nawiązania jakiejś miłej atmosfery. Od razu z jej twarzy znikł ten delikatny uśmiech. Usiadła nie pewnie na kanapie i spojrzała na swoje splecione dłonie, ułożone na kolanach. Rozgość się, bez krępacji.
- Chce cię przeprosić - odezwała się po krótkiej ciszy i odwróciła głowę w moja stronę.
- Mnie? Za co? - zapytałem udając zdziwionego. Westchnęła na moje słowa i wstała do pozycji stojącej, po czym obróciła się w moją stronę całym swoim ciałem.
- Możesz przestać być sarkastyczny? - zapytała i widziałem po jej minie, że zaczyna się trochę denerwować. Co ona sobie wyobrażała, że przyjedzie i będę szczęśliwy, że ją widzę. Przewróciłem oczami i spojrzałem na nią, aby dać jej do zrozumienia, że postaram się być uprzejmy - Przyleciałam do Ciebie, bo na prawdę żałuję tego i chce żebyś mi wybaczył - ostatnie słowo wypowiedziała półszeptem jakby nie była pewna czy powinna to mówić. Uniosłem zaskoczony brwi - Przez te dwa lata cały czas zastanawiałam się jakby to było, gdybym posłuchała swoich uczuć. Gdybym wtedy coś powiedziała, gdybym została - podniosła na mnie niepewnie wzrok, a w jej oczy delikatnie się zaszkliły.
- I myślisz, że twój przyjazd i te słowa coś zmienią - odezwałem się wpatrując się w nią bez skrępowania - Klęczałem na tym lotnisku czekając na twoją odpowiedź, a ty tak po prostu odeszłaś bez słowa - przypomniałem jej sytuację z przed dwóch lat. Kiedy kompletnie mnie olała w chwili gdy chciałem aby za mnie wyszła i wyjechała.
- Nie byłam wtedy gotowa na taki krok, chciałem się zająć pracą nie myśląc o przyszłości. Mieliśmy po dwadzieścia jeden lat, Leon - próbowała się bronić. Zaśmiałem się na jej słowa i posłałem nie zbyt przyjemne spojrzenie. Tak dawno nie słyszałem swojego imienia z jej ust. 
- Mniej zabolałoby mnie gdybyś odmówiła, ale ty postanowiłaś mnie kompletnie zignorować - podniosłem trochę głos, bo to co zrobiła zabolało mnie bardziej niż gdyby mi odmówiła. Ukryła twarz w dłoniach i głośno westchnęła - Byliśmy ze sobą cztery lata, a ty wtedy potraktowałaś mnie jak kogoś zupełnie obcego - w końcu mogę powiedzieć jej to w twarz. Przez dwa lata nie miałem z nią kontaktu, bo sama go zerwała i przez ten czas tłumiłem w sobie tą całą złość i rozczarowanie - A ja na prawdę Cię kochałem, Violetta - wyznałem po chwili ciszy między nami. Podniosła na mnie swoje spojrzenie a na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech. Powoli wstała z kanapy i utrzymując ze mną kontakt wzrokowy podeszła do mnie.
- Też wciąż cię kocham - powiedziała uśmiechając się w charakterystyczny dla niej sposób. Położyła dłonie na moich splecionych ramionach i patrzyła mi prosto w oczy.
- Powiedziałem, że Cię kochałem - sprostowałem i zrobiłem krok do tyłu, aby znaleźć się od niej w dalszym odstępie.
- I wciąż tak jest Leon, wciąż mnie kochasz - szepnęła i ponownie się do mnie przybliżyła. Zmarszczyłem brwi i już otwierałem usta, aby zapytać skąd to niby może wiedzieć - Widzę to, w twoich oczach. W tym, że mimo iż masz do mnie żal chciałeś mnie wysłuchać - odezwała się pierwsza i zbliżyła się do mnie jeszcze bardziej.
- Minęły dwa lata milczenia z twojej strony. Myślisz, że przez ten cały czas czekałem na ciebie aż w końcu przypomnisz sobie o mnie - powiedziałem trochę kpiącym głosem, tym razem nie odsuwając się ode niej. I mimo iż było mi trudno utrzymywałem z nią kontakt wzrokowy.
- Pamiętałam o Tobie przez cały ten czas - oznajmiła zaciskając swoje dłonie na moich splecionych rękach - Wróciłam tutaj dla Ciebie. Dłużej już nie potrafiłam być z dala od Ciebie. Kocham Cię tak samo jak te dwa lata temu. Jedynym powodem, dla którego tutaj jestem jesteś Ty. Chce naprawić wszystko i znowu z Tobą być - można powiedzieć wyszeptała w moje usta. Odległość między nami była coraz mniejsza, a ja nie wiedziałem jak mam zareagować. Przymknąłem na chwilę oczy i odsunąłem się od niej na bezpieczną odległość.
- Na to jest już za późno - odpowiedziałem poważnie. Nie da się już odbudować nas. Skończyła wszystko między nami kiedy wsiadła do tego samolotu. Praca była ważniejsza niż ja, a mnie to wystarczyło aby zrozumieć, że nas już nie ma i nie będzie.
- Wcale tak nie myślisz - podeszła do mnie szybkim krokiem i ujęła moja dłoń w swoją. Przez chwilę wpatrywałem się w jej oczy, które kiedyś kochałem i zabrałem dłoń z jej uścisku.
- Nie da się odbudować czegoś, czego już nie ma - stwierdziłem sprawiając jej tymi słowami ból, bo z jej oczy poleciała jedna pojedyncza łza. Odsunąłem się od niej, a ona spuściła głowę, po czym ocierając policzek ruszyła w stronę wyjścia.
- Nigdy o Tobie nie zapomniałam i nie przestałam cię kochać - dopowiedziała zanim wyszła. Na jej słowa przymknąłem oczy, bo poczułem się dziwnie słysząc te słowa. Zamknęła za sobą drzwi zostawiając mnie samego z głową pełną myśli.

💕💕💕

Jestem na nią zły. Co ona sobie myślała, że wróci powie mi, że wciąż mnie kocha i wszystko będzie w porządku? Tą swoją dzisiejszą wizytą zrobiła mi tylko mętlik w głowie i zamieszanie w życiu. Nie może sobie tak znikać na dwa lata, wracać i chcieć znowu ze mną być. A co jeśli byłbym w szczęśliwym związku z dzieckiem w drodze. Namieszałaby mi tylko i przysporzyła problemów. Zresztą co ja się tak nią przejmuję, przecież mi już nie zależy. Na naszym związku czy czymkolwiek związanym z przeszłością. Ale dlaczego teraz przyjechała, dlaczego akurat w ten beznadziejny dzień zakochanych. Westchnąłem głośno przypominając sobie ostatnie walentynki, które spędziliśmy jako para.
- Tylko mi nie mów, że też chciałabyś dostać kwiaty - odezwałem się widząc, że z zazdrością w oczach patrzy na jakąś inną parę, która najwidoczniej obchodzi dzień zakochanych. Odwróciła wzrok na mnie i westchnęła głośno, po czym na chwilę spuściła wzrok na swoje buty. 
- Nie o to chodzi - zaczęła zerkając na mnie kątem oka - Dzisiaj w pracy wszystkie dziewczyny chwaliły się, co ich faceci przygotowali na dzisiejszy dzień i słuchając tego wszystkiego, zapragnęłam abyś tez zabrał mnie na taką romantyczną kolację - wyjaśniła z delikatnym smutkiem. Westchnąłem cicho i mocniej ścisnąłem jej dłoń, aby na mnie spojrzała, co uczyniła po krótkiej chwili.
- Ty zasługujesz na dużo więcej - powiedziałem, to co myślałem. Zatrzymałem się aby móc spokojnie złapać jej spojrzenie. Westchnęła głośno i za wszelką cenę chciała uniknąć mojego wzroku. 
- Wiem, ale jestem dziewczyną, a nie ukrywajmy my uwielbiamy kiedy traktuje się nas jak księżniczki - powiedziała, a na końcu zaśmiała się delikatnie i dopiero wtedy podniosła na mnie swoje spojrzenie. Uśmiechnąłem się pod nosem a następnie chwyciłem ją w tali i uniosłem do góry, tak aby jej twarz znajdowała się na wysokości mojej.
- To chcesz iść ze mną na romantyczną walentynkową randkę, księżniczko? - zapytałem wpatrując się w jej brązowe oczy, które po moich słowach nabrały radosnych iskierek. Uśmiechnęła się szeroko i w odpowiedzi pocałowała mnie czule w usta.
To był jeden jedyny raz kiedy obchodziliśmy święto zakochanych. Przez cztery lata związku zawsze w ten dzień siedzieliśmy u mnie, albo u niej i spędzaliśmy czas tak jak zawsze. I teraz żałuję, że złamałem tą zasadę, bo niecałe trzy miesiące później otrzymała propozycję pracy we Francji, którą przyjęła i wyjechała, wcześniej olewając mnie i moje uczucia.
- Nie wyjeżdżaj - zatrzymałem ją w ostatniej chwili kiedy miała podawać swój bilet. Odwróciła się w moją stronę zszokowana.
- Co? - zapytała wpatrując się we mnie swoimi brązowymi oczami.
- Proszę Cię zostań. Kocham Cię i nie chce żebyś leciała - powiedziałem na jednym tchu. Widziałem po jej minie, że chce coś powiedzieć - Wiem, wiem, że mówiłem inaczej i wychodzę teraz na głupka przepraszam, ale czuję, że muszę cię zatrzymać - kontynuowałem swoją wypowiedź wciąż utrzymując z nią kontakt wzrokowy - Kocham Cię, bardziej niż mogę to sobie wyobrażać i nie zniósłbym rozłąki z Tobą - dodałem ściskając mocniej jej dłonie. Patrzyła na mnie zaskoczona i nie miała pojęcie co powiedzieć. Wziąłem głęboki oddech i odsunąłem się od niej o krok, po czym wyciągając niewielkie pudełko z kieszeni spodni uklęknąłem na jedno kolano. Planowałem to od ostatnich walentynek. Jesteśmy ze sobą przez cztery lata i wiem, że chce spędzić z nią resztę życia - Wyjdziesz za mnie? - zapytałem drżącym głosem otwierając pudełko z pierścionkiem. Widać było po jej minie, że jest w totalnym szoku. Z każdą kolejną sekundą jej milczenia moje serce waliło tak głośno, że bałem się iż każdy obecny tutaj je usłyszy, a nogi trzęsły mnie się coraz bardziej. Spojrzała na chwilę przez ramię w stronę czekającego mężczyznę, który sprawdzał bilety i powróciła wzrokiem na mnie. Bez słowa odwróciła się do mnie plecami i udała się w stronę wejścia. 
- Violetta! - krzyknąłem za nią wstając z miejsca. Ból jaki w tej chwili odczuwałem był nie do zniesienia. Po raz pierwszy w życiu poczułem jak moje serce pęka. Zostawiła mnie. Odeszła. 
Wciąż jak o tym pomyśle odczuwam ten sam ból. I ja mam jej niby wybaczyć. Mam zapomnieć o tym jak mnie zostawiła. Jak odrzuciła mnie, moją miłość. To nie jest łatwe i chyba nigdy nie będę potrafił jej wybaczyć.

💕💕💕

- Verdas! - krzyk zdenerwowanej Ludmiły nigdy nie jest niczym przyjemnym zwłaszcza. Wychyliłem się z kuchni, aby zobaczyć ją.
- Mam też imię - odezwałem się i powróciłem do zaparzania sobie kawy. Wiem, że jest już popołudnie, ale rano nie miałem czasu jej wypić, bo byłem na treningu. Nie usłyszałem z jej strony jakiejkolwiek odpowiedzi tylko dość mocne uderzenie jak na nią w ramię. Odwróciłem się do niej zdezorientowany.
- Co ty wyprawiasz?! - ponownie podniosła na mnie głos i zmroziła mnie wzrokiem. Kompletnie nie mam pojęcia, o co chodzi tej kobiecie. Nic jej nie zrobiłem przecież.
- Robię sobie kawę - odpowiedziałem i wzrokiem pokazałem jej na kubek, w którym znajdowała się czarna gorąca ciecz, która pomoże mnie się trochę pobudzić. Ponownie dostałem od niej z pięści w ramię. I za co znowu oberwałem.
- Powinieneś być teraz na lotnisku - jej głos wciąż wyrażał złość, ale tym razem przynajmniej nie krzyczała. Zmarszczyłem brwi nie rozumiejąc jej i napiłem się spokojnie kawy - I nie ściemniaj mi, że ci nie zależy - dodała ostrzegawczo grożąc mi palcem - Violetta, własnie wraca do Francji - wyjaśniła mi, na co nie zareagowałem. Jeżeli chce wracać, proszę bardzo nie będę jej zatrzymywać. Już raz to zrobiłem i jak na tym wyszedłem. Posłałem jej tylko znudzone spojrzenie i wymijając ją udałem się do salonu, gdzie czeka na mnie powtórka wiadomości sportowych - Kochasz ją, idioto! - ponownie krzyknęła idąc za mną. Czy jak będę ją ignorował to da mi spokój, czy raczej zdenerwuje się jeszcze bardziej? Usiadłem sobie spokojnie na kanapie i starałem się skupić na telewizorze - Oboje się kochać, ale jesteście zbyt dziecinni, aby odsunąć przeszłość i być ze sobą jak normalnie ludzie - mówiła poddenerwowana. Ignoruj. Pogada sobie i w końcu pójdzie - Leon - szepnęła spokojnie szturchając mnie w ramię i usiadła obok mnie na kanapie - Na prawdę pozwolisz jej wyjechać. Kochasz ją i twoja duma tego nie zmieni - kontynuowała i w jej głosie można było usłyszeć troskę. Nie złamie mnie. Ta blond diablica nie obudzi we mnie emocji. Zacisnąłem dłoń w pięść i za wszelką cenę starałem się skupić na tych wiadomościach - Widziałam jaki byłeś nieszczęśliwy kiedy wyjechała. I teraz na prawdę pozwolisz jej ponownie odejść, bo nie potrafisz jej wybaczyć - dodała. Na prawdę dobra w tym jest. Ale ma rację. Przez pół nocy wracały do mnie wspomnienia z naszego związku. Odkąd Violetta wyjechała nie zaznałem takiego szczęścia jak przy niej.

💕💕💕

- Nie wierzę, że znowu się w to bawię - szepnąłem sam do siebie, ale przez ciszę w samochodzie Ludmiła doskonale usłyszała moje słowa. Zerknęła na mnie tylko kątem oka ze złością i wcisnęła mocniej pedał gazu - I nie wierzę, że pomyliłaś lotniska - dodałem wypominając jej, że przez nią możemy się spóźnić. Namawiała mnie, aby dał szansę mnie i Violettcie, a teraz przez jej malutką pomyłkę mogę zapomnieć o tym.
- Podaj mi telefon - zażądała i wystawiła w moją stronę rękę. Podałem jej komórkę, a ona bez krępacji zaczęła szukać w swoim spisie kontaktów czyjś numer. W myślach modliłem się, aby dowiozła nas na to lotnisko w całości - Violetta? - czyli do niej dzwoni - Jesteś już w samolocie? - zapytała zerkając na mnie kątem oka. Skup się na drodze kobieto! - Musisz z niego wysiąść - powiedziała prosto z mostu, po czym podała mi telefon. Pokiwałem przecząco głową i oddałem go jej, bo jeśli mam porozmawiać z Violettą, to tylko i wyłącznie twarzą w twarz - Dlaczego masz wysiąść? - zawiesiła się i nerwowo spojrzała w moją stronę, na co wzruszyłem ramionami - Miałam sen, w którym samolot eksplodował, bo lewe skrzydło jest uszkodzone - wymyśliła jakieś kłamstwo, w które bym nie uwierzył nigdy - Wysiądź natychmiast! - krzyknęła i rozłączyła się, po czym wcisnęła ponownie pedał gazu.
- Nie uwierzy w to - stwierdziłem zrezygnowany, na co Ludmiła się uśmiechnęła.
- Zaufaj mi - oznajmiła zadowolona. Jeszcze tylko kilka minut i będziemy na lotnisku. Jeżeli przeznaczenie jest po naszej stronie, to zdążę i porozmawiam z Violettą. Pojęcia nie mam, co jej powiem, ale po prostu pójdę za uczuciami.

💕💕💕

Wbiegłem na teren lotniska prawie zabijając się po drodze o własne nogi, ale tutaj chodzi o coś ważnego. Chodzi o zatrzymanie miłości i ułożenie sobie życia.
- Widzisz ją? - zapytałem blondyny, która tak samo jak ja rozglądała się po lotnisku, aby wyłapać wzrokiem w tłumie ludzi Violettę. Nie ma opcji, że ją znajdziemy. Tutaj jest mnóstwo ludzi.
- Jest tam! - krzyknęła i niegrzecznie wskazała palcem w stronę gdzie widzi Violettę. Bez namysłu zacząłem się przedzierać przez te tłumy, aby zatrzymać osobę, którą nie oszukujmy się kocham.
- Violetta! - użyłem całych swoich sił, aby krzyknąć. Zdezorientowana odwróciła się i rozglądała po lotnisku, ale niestety mnie nie zauważyła - Viola! - ponownie użyłem swojego gardła, aby ją zatrzymać i tym razem dostrzegła mnie.
- Kłamałem! - krzyknąłem będąc od niej oddalony o kilka metrów, a między nami było dość sporo ludzi - Może wcześniej tego nie dostrzegłem, ale podświadomie czekałem na ciebie przez ten cały czas. Nie potrafiłem związać się z żadną inną, bo w głębi siebie miałem nadzieję, że wrócisz - mówiłem głośnym tonem, aby mnie usłyszała i mimo tej odległości, próbowałem utrzymać z nią kontakt wzrokowy - Oszukiwałem się, że nie zależy mi na Tobie, a prawda jest zupełnie inna - chciałem powiedzieć jej wszytko - Cholernie mi zależy. Na Tobie, na nas i naszej przyszłości - dokończyłem swoją wcześniejszą wypowiedź. Widziałem na jej twarzy delikatny uśmiech.
- A co jeśli jest już dla nas za późno? - zapytała także podniesionym głosem, abym ją usłyszał. Pokiwałem przecząco głową, na jej słowa.
- Wszystko da się naprawić. Gdyby tak było, nie kochałbym cię wciąż - oznajmiłem i utrzymując nią kontakt wzrokowy ruszyłem w jej stronę - Wiesz skąd wiem, że cię kocham? Bo każdy dzień bez ciebie był pustką. Nic jej nie może wypełnić oprócz ciebie - zakończyłem kiedy znalazłem się z nią twarzą w twarz. Uśmiechała się w ulubiony przeze mnie sposób. Ułożyłem swoje ręce na jej ramionach i spojrzałem w jej oczy - Wiem, że mamy jeszcze jedną szansę, której nie powinniśmy marnować - dodałem mówiąc to z głębi serca. Zaśmiała się cicho pod nosem a w jej oczach dostrzegłem łzy.
- Proszę Pani, musi wsiąść na pokład samolotu - przerwał nam sprawdzający bilety mężczyzna. Odwróciła się w jego stronę i zawiesiła wzrok na drzwiach prowadzących do samolotu. Nie wierzę, ona znowu się zastanawia. Powtórka z rozrywki, tylko tym razem nie klęczę jak idiota i nie czekam na odpowiedź czy zostanie moją żoną.
- Jeżeli jednak zdecydujesz się polecieć z powrotem, nie zobaczysz mnie już nigdy więcej - chciałem aby wiedziała, że nie wybaczę jej po raz kolejny. Powróciła wzrokiem na mnie i widząc w jej oczach coś na kształt zagubienia, dotarło do mnie, że po raz kolejny się wygłupiłem. Otwarła usta, aby coś powiedzieć, ale po chwili zamknęła je i spuściła głowę.
- No zostań z nim kobieto! - krzyknął jakiś głos z tłumu. Spojrzałem w tamtą stronę i dopiero wtedy dostrzegłem, że staliśmy się atrakcją dla czekających pasażerów. Czyli znowu zostanę upokorzony na oczach ludzi. W jednej chwili poczułem czyjeś dłonie na swojej twarzy, a po chwili jej usta na swoich. I wtedy całe moje obawy zniknęły. Oddałem pocałunek kierowany uczuciami a dłońmi oplotłem jej drobne ciało.
- Nie popełniłabym drugi raz tego samego błędu - wyszeptała mi w usta wpatrując się jednocześnie w moje oczy. Przybliżyłem się do niej i złączyłem naszej usta w ponownym pocałunku. Przyznam szczerze, że obawiałem się iż znowu mnie zostawi. Słysząc oklaski zainteresowanych nami ludzi, odczułem w środku ulgę. Zaczniemy wszystko od nowa. 

💕💕💕💕

W nagrodę za brak rozdziału. Udało się dodać przed północą! Sukces.
Zdajecie sobie sprawę, że wpadłam na ten OS w niedzielę relaksując się w wannie.
Jest krótszy niż myślałam, ale w pewnym sensie romantyczny.
W ogóle zapomniałem wam się pochwalić.
Jakieś dwa tygodnie temu zdałam prawo jazdy!
Ciężko było wsiąść do samochodu po wypadku, ale przełamałam strach i udało się za pierwszym razem.
Zaczęłam już ferie, więc mam czas na pisanie, ale niestety wena dopada mnie tylko w nocy, kiedy chce mnie się spać, a jak następnego dnia zabieram się do pisania, to wszystko co wpadło mi do głowy przed snem, nagle wyparowuje. Co mnie niesamowicie denerwuje!
A dodatkowo blogger mnie się buntuje i co chwilę, albo się zawiesza, albo mi ekran przeskakuje w bok i mam tylko połowę treści.
Nie zanudzam. Życzę miłego czytania i przepraszam najmocniej za błędy.