Rozdział 37: Ktoś tu jest?!

- Zaraz zejdę! - krzyknęłam do mojej przyjaciółki, która czekała na mnie w salonie. Wiem jesteśmy już spóźnione na lekcje, ale nie mogę znaleźć mojego telefonu a bez niego się nie ruszę. Przecież wczoraj wieczorem kładłam go na szafce nocnej.
- Fran, nie wiesz gdzie mój telefon! - krzyknęłam do niej mając nadzieje, że może ona go gdzieś widziała. Niemożliwe żebym go zgubiła w domu. No chyba, że Leon go wziął przez przypadek. Nie, raczej nie. Usiadłam zrezygnowana na łóżku. Mój kochany telefon. Wszystkie zdjęcie, które były na telefonie przepadną, numery telefonów, wiadomości. Westchnęłam głośno i wtedy do mojego pokoju weszła Francesca, która nie wyglądała jak Francesca. Była zupełnie inna niż wczoraj. Umalowana, uczesana, ubrana elegancko a co najdziwniejsze z uśmiechem na twarzy.
- Przecież leży na pralce w łazience - odpowiedziała ze śmiechem a ja nadal byłam zszokowana jej zachowaniem. Wczoraj jeszcze płakała i ubolewała nad wyjazdem Kendalla a dzisiaj szczęśliwa jak nigdy. Wstałam zdziwiona z łóżka i podeszłam do niej.
- To ty Fran? - zapytałam i otworzyłam szerzej oczy, na co ona się zaśmiała.
- Postanowiłam, że będę żyć tak jak dawniej - wytłumaczyła a ja zmarszczyłam brwi - Leżąc w łóżku i płacząc do poduszki nie sprawię, że Kendall wróci a przecież on nie chciałby żeby cierpiała po jego wyjeździe - dodała i uśmiechnęła się do mnie po czym wyszła z mojego pokoju. Nie spodziewałam się czegoś takiego, ale dobrze, że już to zrozumiała. W sumie takie płakanie i tęsknienie nic nie zdziała. Potrząsnęłam głową i udałam się do łazienki w celu zabrania mojego telefonu. Jakim cudem on się tam znalazł. Sama go tam zaniosłam? Ale przecież nie brałam go ze sobą jak szłam się ubierać. A może jednak wzięłam? Chyba dopada mnie już skleroza. Zeszłam na dół do salonu, w którym ku mojemu zdziwieniu nie było jeszcze mojego chłopaka.
- Nie ma jeszcze Leona? - zapytałam Fran stojącej już przy drzwiach. Spojrzała na mnie jak na idiotkę.
- Wczoraj mówił, że ma na wcześniejszą godzinę niż my - odpowiedziała po czym się zaśmiała. Klepnęłam się delikatnie w czoło. Kompletnie o tym zapomniałam. Zgarnęłam jeszcze tylko swoją torebkę i wyszłam za Fran z domu.
*************

- Po części rozumiem, ale przecież przeprosił cię za to - mówiłam próbując uspokoić moją zdenerwowaną a raczej mocno wściekłą przyjaciółkę.
- Przeprosił, ale plama nie zniknęła - stwierdziła sycząc przez zęby po czym posłała temu biednemu chłopakowi mordercze spojrzenie. Spuścił zawstydzony głowę i odwrócił od nas wzrok. Westchnęłam głośno i już chciałam coś powiedzieć, ale na teren naszej szkoły wszedł właśnie Leon. Uśmiechnęłam się do niego szeroko a on pocałowałam mnie krótko w usta i spojrzał na dziewczynę obok mnie.
- Fran, masz plamę na bluzce - powiedział i wskazał na jej koszulkę. Uśmiechnął się do niej niepewnie a ona mordowała go wzrokiem. Zawsze kiedy jest wściekła jej jedna powieka zaczyna drżeć i tak właśnie jest w tej chwili.
- Nie denerwuje mnie Verdas - warknęła na niego i próbowała jakoś pozbyć się tej plamy. Wzdrygnął się delikatnie, na ton jej głosu.
- Dobra już się nie odzywam - powiedział oburzony i objął mnie ramieniem. Uśmiechnęłam się do siebie i oparłam głowę na jego barku.
- Po co przyszedłeś? - zapytała nadal zdenerwowana Francesca patrząc na Leona, który obrażony nie patrzył na nią tylko na drzwi wejściowe do naszej szkoły.
- Nie przyszedłem do ciebie - odpowiedział obojętnym tonem i przeniósł swój wzrok na mnie. Uwielbiam te ich kłótnie. Normalnie jak rodzeństwo.
- I bardzo się z tego cieszę - warknęła do niego Fran i posyłając mu mordercze spojrzenie udała się z powrotem do budynku naszej szkoły. Brunet uśmiechnął się do niej sztucznie i odwrócił wzrok z powrotem na mnie. Poruszył zabawnie brwiami po czym musnął czule moje usta.
- Stęskniłeś się? - zapytałam kiedy odsunął swoje miękkie wargi od moich. Kiwnął twierdząco głową i stanął na przeciwko mnie po czym objął mnie w tali i przyciągnął do siebie.
- Nawet bardzo - szepnął i zaczął gnieść moją koszulkę. Westchnęłam cicho patrząc na jego usta po czym przygryzłam dolną wargę. Pocałował mnie namiętnie w usta. Uśmiechnęłam się przez pocałunek a moja dłoń zacisnęła się na jego bicepsie. Chciałam pogłębić jego pocałunek, ale niestety jesteśmy przed szkołą i zaraz może tutaj wpaść dyrektor. Odsunęłam się niechętnie od niego. Spojrzał na mnie smutnym wzrokiem i puścił moją koszulkę, która pewnie się wygniotła.
- Jest jakiś cel twojej wizyty tutaj? - zapytałam uśmiechając się do niego i wpatrując w jego usta.
- Idziemy dzisiaj z chłopakami do klubu i chciałem zapytać czy macie ochotę iść - wyjaśnił po czym przygryzł dolną wargę. Musnęłam szybko jego usta i uśmiechnęłam się promiennie a następnie kiwnęłam twierdząco głową.
- Bardzo chętnie - szepnęłam i wtedy niestety zadzwonił dzwonek. Westchnęłam głośno i niechętnie odsunęłam się od Leona. Przewrócił oczami i oblizał dolną wargę.
- Do wieczora? - zapytał patrząc na mnie z lekkim uśmiechem. Kiwnęłam szybko twierdząco głową i skradłam mu szybkiego całusa. Zaśmiałam się i puszczając do niego oczko ruszyłam w stronę budynku mojej szkoły.
**************
Mój wzrok przez cały czas skupiony jest na Leonie, który właśnie poszedł do baru po drinka dla mnie. Z racji tego, że on prowadzi to nie pije i chyba ma zamiar upić mnie, bo zamawia już chyba czwartego drinka dla mnie. Poczułam jak ktoś szturcha mnie ramieniem w moje ramię. Odwróciłam na chwilę wzrok od Leona i spojrzałam na tą osobę, którą okazała się być Ludmiła.
- Cały czas go obserwujesz - stwierdziła ze śmiechem po czym upiła łyka swojego niebieskiego drinka. Odchrząknęłam cicho i poprawiłam swoją spódniczkę.
- I nie tylko ja - odpowiedziałam trochę zdenerwowana. Zaśmiała się cicho a ja przewróciłam teatralnie oczami. Wiem, że połowa dziewczyn w tym klubie ma na niego ochotę. Ślinią się na jego widok i próbują poderwać kiedy odchodzi ode mnie i idzie do baru. Więc muszę go obserwować i zainterweniować w razie potrzeby. Nie pozwolę aby jakaś tandetna laska podrywała go. Jest mój. Ponownie przeniosłam spojrzenie na niego. Nadal stał przy barze czekając na drinka, ale teraz rozmawiał a raczej śmiał się z jakąś blondynka z czerwoną szminką na ustach. Spokojnie. Nic na razie nie zrobię. Jeżeli ona posunie się dalej niż rozmowa, to zapozna się z moją drugą stroną.  Na całe szczęście kiedy tylko odebrał drinka, pożegnał się z koleżanką i ruszył w moją stronę. Szybko odwróciłam wzrok, aby się nie zorientował, że go obserwowałam i ze sztucznym uśmiechem czekałam na niego. Usiadł obok mnie i podał mi mój napój alkoholowy. Zerknęłam na niego kątem oka i odebrałam drinka po czym napiłam się sporego łyka.
- Chodź zatańczyć - szepnął mi do ucha i pocałował mnie w policzek. Spojrzałam na niego morderczym wzrokiem i odstawiłam na stolik alkohol.
- Nie dzięki - odpowiedziałam a on zmarszczył brwi - Ale spokojnie na pewno kogoś znajdziesz - dodałam złośliwie. Położył swoją rękę na mojej i ścisnął.
- O co ci chodzi? - zapytał poirytowany. Nie odpowiedziałam tylko zabrałam od niego swoją rękę. Kątem oka widziałam jak zacisnął szczękę. Zdenerwował się - Jak chcesz - powiedział i odsunął się ode mnie po czym zaczął rozmawiać z Federico. Wkurzona wstałam z siedzenia i ruszyłam w stronę wyjścia z klubu. Mam ochotę coś rozwalić. Wracam do domu, bo jak widać ona świetnie się bawi beze mnie. Jestem mu niepotrzebna.
- Co ty wyprawiasz?! - krzyknął po czym obrócił mnie w swoją stronę. Spojrzałam na niego wściekła i wyrwałam mu swoją rękę.
- Wracam do domu, nie widać - syknęłam i ruszyłam przed siebie. Lecz niestety nie zaszłam daleko ponieważ ponownie on mnie zatrzymał.
- Możesz mi wytłumaczyć dlaczego się tak zachowujesz? - zapytał i zacisnął dłoń na moim nadgarstku. Przewróciłam oczami i odwróciłam od niego wzrok - Lepiej będzie jak odwiozę cię do domu, bo nie mam ochoty się z tobą kłócić - dodał i pociągnął mnie w stronę jego samochodu. Nie opierałam się. Wsiadłam do samochodu razem z nim i po chwili byliśmy już w drodze. Patrzyłam cały czas przez szybę a moje dłonie zaciskały się w pięć. Czułam jak zwiększył prędkość więc przeniosłam na niego wzrok. Jego szczęka była zaciśnięta a dłoń zaciskała się na kierownicy.
- Denerwujesz mnie - odezwałam się a on zaśmiał się nie patrząc na mnie.
- Ja ciebie to raczej ty mnie - odpowiedział poważnie i zerknął na mnie kątem oka. Mój wzrok od razu stał się zimny.
- Niby czym cię denerwuję? - zapytałam ze złością w głosie. Bezczelny. Ciekawe czym ja go mogę denerwować. Gdyby nie prowadził to pewnie dostałby teraz ode mnie w twarz.
- Swoim zachowaniem - syknął i wcisnął mocniej pedał gazu po czym zerknął na mnie a ja spojrzałam na drogę - Wkurzasz się na mnie bez wyraźnego powodu a ..
- Leon! - krzyknęłam widząc jak ciężarówka przed nami włącza kierunkowskaz. Ostatnie co usłyszałam to piska opon a później już tylko ciemność. Po moim ciele rozchodził się niesamowity ból. Czułam go niemal w każdej części ciała. Wokół panowała niesamowita cisza. Pod sobą poczułam zimną podłogę. Otworzyłam oczy i wtedy poraziła mnie jasność. Mimo bólu w kościach podniosłam się z białej podłogi i rozejrzałam się dookoła. Co się dzieje? Czy ja własnie umarłam a teraz jestem przed bramą nieba. Wszędzie pustaka i sama biel. O co w tym wszystkim chodzi?
- Violetta - usłyszałam jak ktoś szeptem wypowiada moje imię. Rozejrzałam się nerwowo dookoła.
- Ktoś tu jest?! - krzyknęłam i ruszyłam w stronę jakiegoś migającego światła - Leon, to ty? - dopytywałam nerwowo się rozglądając. Czułam jak moje policzki robią się mokre od łez. Czy ktoś może mi powiedzieć o co w tym wszystkim chodzi? Jakim cudem się tutaj znalazłam?
- Skarbie - ponowny szept z czyiś usta. Przyśpieszyłam krok aby jak najszybciej się stąd wydostać. Ale czy to mi coś da? - Córciu - usłyszałam proszący głos mojej rodzicielki.
- Mama? - zdziwiłam się i ponownie rozejrzałam dookoła, ale nie zobaczyłam ani jej ani Leona tylko pustkę. Zaczęłam biec w stronę coraz jaśniejszego światła. Chce stąd uciec. Wydostać się z tego chorego czegoś i wrócić to swojego życia. Nagle wszystko wokół mnie zniknęło a przede mną pojawiły się białe drzwi. Złapałam za klamkę chcąc je otworzyć, ale w ostatniej chwili zatrzymałam swoje ruchu. Co jeśli otworze te drzwi i wstąpię do nieba. Nie mam gwarancji, że otwierając je wrócę do swojego życia.
- Violu, proszę - za drzwi usłyszałam zapłakany głos mojej mamy. Bez zastanowienia otwarłam drzwi i wtedy poraziła mnie jasność. Jednak po chwili obraz zaczynał się wyostrzać. Przymknęłam na chwilę powieki. Poczułam jak ktoś łapie mnie za rękę. Ponownie otworzyłam oczy i spostrzegłam, że jestem w jakimś pomieszczeniu. Zeskanowałam swoje ciało przykryte biała pościelą.
- Nareszcie - szepnął ktoś obok mnie. Zdezorientowana przeniosłam w tamtą stronę swój wzrok i moim oczom ukazała się moja mama. Widziałam jej czerwone od płaczu oczy.
- Co się dzieje? - zapytałam słabym głosem. Moja mama uśmiechnęła się do mnie i mocniej ścisnęła moją rękę. Po jej czerwonych policzkach zaczęły lecieć łzy.
- Kochanie jesteś w szpitalu, miałaś wypadek - odpowiedziała a ja zamarłam. Wypadek. Chwila. Co z Leonem? Przecież on był razem ze mną. Kłóciliśmy się i wtedy ta ciężarówka się zatrzymała a my chyba w nią wjechaliśmy.
- Gdzie jest Leon? - zapytałam przerażona a ona zmarszczyła brwi. Czułam, że moje oczy zaczynają się szklić. Patrzyłam na mamę zniecierpliwiona a moje serce z każdą kolejną sekundą zwalniało swój rytm.
- Kto? - odpowiedziała pytaniem na pytanie. Wtedy drzwi do pomieszczenia otworzyły się a w nich stanęła Francesca. Kiedy ujrzała mnie na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.
- Obudziłaś się - ucieszyła się i od razu podeszła do mojego łóżka a następnie usiadła na krześle obok mojej mamy. Po jej policzkach zaczęły spływać łzy.
- Fran, gdzie jest Leon? - zapytałam szeptem a moje łzy uwolniły się i zaczęły spływać mi po policzkach. Tak jak moja mama zmarszczyła brwi i patrzyła na mnie niezrozumiale.
- Kto? Viola o kim ty mówisz? - jej odpowiedź była podobna do odpowiedzi mojej mamy. Nic z tego nie rozumiem. Przecież Fran dobrze wie kim jest Leon, dlaczego udaje, że go nie zna.
- Leon - szepnęłam łamliwym głosem - Co z nim? - drążyłam temat. Ścisnęłam mocniej dłoń mojej matki a ona spojrzała na moją przyjaciółkę a ta wzruszyła ramionami i ponownie przeniosła na mnie swój wzrok.
- Nie znam żadnego Leona - powiedziała i patrzyła prosto w moje oczy. Poczułam jak moje serce przestaje bić. Dlaczego ona to powiedziała? Oczywiście, że go zna.
- Pójdę po lekarza - oznajmiła moja mama i nie czekając na nic wyszła z pomieszczenia. Spojrzałam ze łzami w oczach na Fran i odszukałam jej dłoń po czym mocno ścisnęłam.
- Proszę Cię powiedz mi co z Leonem - wręcz błagałam ją aby mi coś powiedziała o jego stanie. Spuściła wzrok i nabrała nerwowo powietrza.
- Nie wiem o kim ty mówisz - odpowiedziała - Nie znam nikogo o takim imieniu - dodała a ja miałam ochotę nią potrząsnąć, ale brak sił mi na to nie pozwolił.
- Ależ znasz! - poniosłam głos na tyle ile było mi to możliwe - Jest twoim przyjacielem a moim chłopakiem - dodałam i zaczęłam ciężej oddychać. Chyba nie powinnam się tak unosić. Dopiero co się obudziłam po wypadku. Zmarszczyła brwi.
- Masz na myśli Lucasa? - zapytała a ja nie wiedziałam o co jej chodzi. Przełknęłam głośno ślinę i zdezorientowana przeniosłam wzrok w stronę okna.
- Kochanie - usłyszałam męski głos. Odwróciłam się natychmiast w tamtą stronę i moim oczom ukazał się jakiś chłopak. Podszedł do mnie i złapał za rękę - Martwiłem się o ciebie - szepnął i spojrzał na mnie. To nie Leon. To nie jest mój Leon. Patrzyłam na niego przestraszonym wzrokiem. Co tutaj się dzieje?
*************
Proszę bardzo jest rozdział. Tak wiem spóźniony i jeszcze taki krótki a końcówka jakby z kosmosu wyrwana, ale dowiecie się wszystkiego w następnym rozdziale, który pojawi się .... wkrótce. Mam nadzieję, że nie zanudził was rozdział. Po przeczytaniu pewnie będziecie się zastanawiać o co chodzi. Spokojnie, wszystko się wyjaśni w swoim czasie. Może jutro zacznę pisać kolejny rozdział i jeśli będzie dużo komentarzy to pojawi się ona we wtorek albo środę.
PS: Jestem załamana! Już prawie kończyłam One Shot'a, którego pisałam przez ponad cztery miesiące a teraz okazuje się, że nie ma go nigdzie. Tak jakby ktoś go usunął. Durny Bloggger!!!  A tak się starałam : (((( Jak zobaczyłam, że go nie ma miałam ochotę się rozpłakać.
Ktoś wie jak to się mogło stać?