Rozdział 79: Kobiecej

- Gdzie byłeś cały dzień? - od razu na wejściu do domu zostałem zaatakowany przez moją biologiczną matkę. Nie chowałem się nigdzie, telefon miałem włączony i gdyby zależało im aby się ze mną skontaktować i dowiedzieć gdzie jestem wystarczyło zadzwonić a odebrałbym i otrzymali by informację gdzie przebywam.
- Jak najdalej stąd - powiedziałem to na głos chociaż mogłem to zachować dla siebie. Może sprawiłem jej tym w jakiś sposób przykrość, ale lepsza prawda niż najgorsze kłamstwo. Zresztą przyczyniła się do tego więc nich teraz nie ma do mnie żalu. Schyliłem się aby rozwiązać sznurowadło i aby nie widzieć jej wzroku.
- Dlaczego tak mówisz? - oburzyła się po raz pierwszy. Wciąż jestem na nich zły, za poranną rozmowę a raczej najazd na mnie. Przez siedemnaście lat się mną nie interesowali i nagle teraz chcą zgrywać wzorowych rodziców, doradzając mi w czymś czego nie chce. Podniosłem na nią wzrok z kamiennym wyrazem twarzy.
- Bo to prawda - odpowiedziałem, zapewne pogarszając swoją sytuację, ale w tej chwili mało mnie to obchodzi. Starałem się zmienić do nich swoje nastawienie na pozytywne i wychodziło mi to, zaczynałem ich na prawdę lubić i sądziłem, że z czasem staną się dla mnie w jakiś sposób prawdziwymi rodzicami, ale dzisiaj rano zmieniłem zdanie. Ludzie, którzy zostawili swoje dziecko w domu dziecka, nie mają prawa mi mówić jak mam postępować ze swoim życiem.
- Chodzi Ci o tą rozmowę przy śniadaniu? - domyśliła się patrząc na moje nerwowe ruchy przy zdejmowaniu butów. Ponownie podniosłem na nią swoje spojrzenie i posłałem jednoznaczny wyraz twarzy. Westchnęła głośno i wstała ze swojego fotela, odkładając na bok magazyn, który czytała. Podparła ręce na biodrach i swój wzrok skupiła na mnie - Nie rozumiesz, że chcemy ci tylko pomóc w podjęciu tak ważnej decyzji - powiedziała spokojnie i zerknęła w stronę kuchni a raczej spojrzała na kogoś, kto w niej był. Tym razem to ja głośno westchnąłem i wyprostowałem się.

- Nie pomagacie mi podjąć decyzji, wy już ją podjęliście i za wszelką cenę chcecie mnie przekonać do waszej racji - wyraziłem na głos swoje myśli. Dzisiaj zdecydowanie stawiam na prawdę. Może dlatego, że jestem nadal zdenerwowany, albo po prostu chce aby znali prawdę - Szkoda tylko, że nie bierzecie pod uwagę mojego zdania - dodałem poważnie patrząc na jej twarz po czym bez zbędnego słowa chciałem się udać do swojego spokoju.
- Bo twoje zdanie jest nierozsądne - zatrzymał mnie głos mojego biologicznego ojca. Odwróciłem się napięcie w stronę dochodzącego głosu i zauważyłem go z kubkiem kawy w ręce. I zagadka kto był w kuchni, rozwiązana.
- Ale jest moje i to jest ważne - zauważyłem i specjalnie aby do niego dotarło podkreśliłem ostatnie słowo. Powtórka z rozrywki a raczej z rana. Po raz kolejny ma zamiar wbijać mi do głowy jakim idiotą jestem, że marnuję taką szansę. W takim razie, ja podziękuję - Twoje zdanie już znam i nie mam zamiaru słuchać kolejny raz jak mnie obrażasz - dodałem i tak jak w przypadku mojej biologicznej mamy odwróciłem się napięcie i wykonałem kolejną próbę udania się do pokoju.
- Przyznaję. Przesadziłem rano - kolejny raz zatrzymał mnie w pół kroku. Zaciekawiony tym co ma mi jeszcze do powiedzenia, odwróciłem się w jego stronę i skrzyżowałem ręce na klatce piersiowej - Nie powinienem tak mówić. Nie powinienem też w pewnie sposób obrażać Violetty, ale zdenerwowało mnie, że marnujesz taką szansę bez przemyślenia jej - kontynuował swój można powiedzieć monolog. Nie odezwałem się ani słowem i czekałem na ciąg dalszy, który za pewne był - Rozumiem, że nie chcesz wyjeżdżać z daleka od swoich znajomych czy dziewczyny. I to trudna decyzja, ale także świetna okazja, której nie chce żebyś marnował - odstawił kubek na komodę i zerknął kątem oka na stojącą w tym samym miejscy biologiczną matkę - Może nie jesteśmy najlepszymi osobami aby ci doradzać, ale w jakimś stopniu czuję, że powinienem to zrobić. Życie to cholernie trudna gra. Jeden źle zrobiony krok może zrujnować wszystko - oznajmił ze spokojem patrząc mi prosto w oczy - Nie naciskam na ciebie i nie wywołuje na Tobie presji, ale przemyśl jeszcze swoją decyzję - można powiedzieć poprosił. Przygryzłem dolną wargę i odwróciłem od niego na chwilę wzrok. Odchrząknąłem głośno i opuściłem swoje dotychczasowo skrzyżowane ręce, wzdłuż ciała.
- Podjąłem już decyzję. Nie przyjmę tej propozycji - powiedziałem poważnie aby w końcu to do nich dotarło i nie zwlekając na dalsze rozmowy udałem się do swojego pokoju, zamykając za sobą drzwi na kluczy. I akurat w tym momencie otrzymałem wiadomość na telefonie. Sądziłem, że to moja dziewczyna, ale niestety nadawcą był Hudson. Za dwa dni organizator chce ze mną rozmawiać i usłyszeć decyzje jaką podjąłem. Westchnąłem głośno i blokując telefon przyciskiem opadłem na łóżko. To wszystko jest chore.

***

 Ostatni raz sama dobrowolnie zgłaszam się aby pójść mamie do sklepu po jedną rzecz. Miałam jej kupić tylko potrzebne do ciasta truskawki a skończyło się na całej reklamówce niby potrzebnych rzeczy. Chociaż raczej wątpię, że dzisiaj będzie potrzebować zmywacza do paznokci czy lakieru do włosów. Po prostu wykorzystała mnie i tyle. Skoro zaoferowałam się żeby przejść się po te truskawki to przy okazji wyśle mnie do pięciu innych sklepów. Całe szczęście już skończyłam a reklamówka nie jest aż taka ciężka.
- Violetta, poczekaj chwilę! - usłyszałam za swoimi plecami chyba znany mi głos. Odwróciłam się zainteresowana osobą, która pilnie chciała ze mną porozmawiać i widząc sylwetkę Federico od razu przyszło mi do głowy, że będzie chciał abym wsparła go w oczach Ludmiły. Stanęłam w miejscu i cierpliwie czekałam aż podejdzie do mnie. Ku mojemu zaskoczeniu przywitał się ze mną całując mnie w policzek, co w jego przypadku nie zdarzyło się nigdy. Prędzej spodziewałabym się tego po sprzedawcy w sklepie niż po Federico. Nie dało się zapewne zauważyć moich szeroko otwartych oczu i zaskoczonej miny. Czyżby już zaczynał swoją metamorfozę z obojętnego i nie interesującego się niczyimi uczuciami chłopaka w romantyka? - Musisz pogadać z Leonem - odezwał się prosto z mostu, nawet nie zwracając uwagi na moje zaskoczenie jego zachowaniem. Potrząsnęłam głową aby wybudzić się z tego szoku i przygryzłam dolną wargę.
- Ale o czym? - zapytałam, bo nie do końca rozumiem w jakiej sprawie do mnie przyszedł. Westchnął głośno i spojrzał na mnie jak na idiotkę.
- Przekonaj go aby zmienił decyzję - powiedział poważnie a ja wstrzymałam na chwilę oddech. Sądziłam, że już nie będę musiała słyszeć ani rozmawiać na temat tych wyścigów i wyjazdu.
- Ale co ja mogę Federico, on sam podjął taką decyzję - westchnęłam głośno i nie chcą dalej ciągnąć tego tematu ruszyłam w stronę powrotną do domu. Jednak innego zdania był Federico, bo nie odpuścił tylko szedł za mną.
- On zostaje ze względu na ciebie - oznajmił a moje serca na te słowa zabiło mocniej. Zatrzymałam się gwałtownie. Pokiwałam przecząco głową i przeniosłam na niego swoje spojrzenie.
- Nie prawda. Nie wiąże swojej przyszłości z motocrossem i to nie jest dla niego ważne, a tutaj ma rodzinę i znajomych - powiedziałam i po części zacytowałam słowa Leona z wczorajszego dnia. Dlaczego oni nie akceptują jego decyzji tylko za wszelką cenę pragną ją zmienić. Skoro chce zostać tutaj i nie brać udziału w tych wyścigach, bo tutaj jest szczęśliwy to powinni to uszanować.
- Widziałaś go na torze, widziałaś jak się zachowuje kiedy jeździ. Może on twierdzi, że nie wiąże z tym przyszłości, ale gdyby tak był nie brałby udziału w tych wszystkich wyścigach, nie trenowałby całymi dniami żeby dobrze wystartować. On sam przed sobą się tego wyrzeka, bo boi się zmian - wyjaśnił, na co westchnęłam. I nagle wszyscy znają się na życiu, znają Leon i to czego on chce. Błąd. Nie znają go praktycznie wcale a wiedzą jaka decyzja jest dla niego najlepsza. Śmieszne - Kochasz go i pozwolisz mu zmarnować taką szansę - spojrzał na mnie wzrokiem, który wzbudził we mnie poczucie winny. Spuściłam głowę aby nie utrzymywać z nim kontaktu wzrokowego.
- Muszę już iść - odezwałam się zmieszana i udałam się w dalszą drogę przyśpieszając krok. Obudził we mnie myśli, których nigdy się po sobie nie spodziewałam a raczej nie w tej sytuacji.
- Porozmawiaj z nim! - krzyknął za mną zanim zdążyłam skręcić w uliczkę prowadzącą do mojego domu. Nie mam pojęcia co teraz myśleć i robić.

***

- Nie myśl tyle, bo ci głowa wybuchnie - zaśmiała się Ludmiła zajmując miejsce obok mnie na łóżku. Chciałabym nie myśleć, ale od rozmowy z Federico rozważam wszystkie ze i przeciw. Zastanawiam się czy słuchać głosu serca czy raczej iść za rozsądkiem. Sądziłem, że temat wyjazdu Leona jest zamknięty, że zostaje tutaj i wszystko będzie się układać.
- Gdybyś ty była w takiej sytuacji też byś o tym myślała - powiedziałam i westchnęłam po raz dwudziesty w ciągu jakiś piętnastu minut. Odwróciła się w moją stronę i spojrzała z irytacją w oczach. Posłałam jej delikatny uśmiech, przepraszając ją w ten sposób. Zapomniałam, że Ludmiłą była w podobnej sytuacji co ja, tylko, że Matt wyjechał na dwa miesiące i nie wahał się a Leon jak się zgodzi wyjedzie na pół roku a przez ten czas dużo może się zmienić - Co mam robić? - zapytałam a raczej można powiedzieć, że z mojego gardła wydobył się jęk bezsilności. Podniosłam się do pozycji siedzące i ułożyłam sobie na nogach poduszkę, do której się przytuliłam - Tak bardzo nie chce żeby wyjeżdżał - powiedziałam załamana patrząc na swoją kuzynkę.
- Mówiłaś, że podjął decyzję i zostaje więc nie rozumiem w czym problem -  odpowiedziała obojętnie. Westchnęłam głośniej niż dotychczas i ponownie opadłam na swoje łóżko. Ona nie jest dzisiaj dobrą osobą do rozmowy.
- Jestem pewna, że gdybym była w podobnej sytuacji Leon wspierałaby mnie w tym i zachęcał do wyjazdu abym się spełniła. Nie myślałaby o sobie, tylko o tym abym była szczęśliwa -  wyjaśniłam aby zrozumiała, co mnie siedzi w głowie przez cały dzień.
- Kompletnie nie rozumiem do czego dążysz - oznajmiła patrząc na mnie zdezorientowanym wzrokiem. Przymknęłam na chwilę oczy po czym poduszka, którą do siebie przytulałam ułożyłam sobie na twarzy i krzyknęłam w nią aby wyładować swoje emocje.
- Kocham Leona i chce żeby tutaj ze mną został, ale także nie chce żeby marnował szansy na osiągnięcie czegoś - powiedziałam odsuwając sobie poduszkę od twarzy. Odwróciła się w moją stronę i usiadła po turecku a jej wyraz twarzy informował, że była zdziwiona tym co powiedziałam.
- Chcesz żeby przyjął tą propozycję? - zapytała powoli wypowiadając każde słowo dokładnie. Przygryzłam dolna wargę i spuściłam głowę a mój wzrok skupił się na bransoletce od Leona. Wzruszyłam ramionami dając jej do zrozumienia, że sama już nie wiem czego chce. Bez słowa przytuliła mnie do siebie dodając otuchy.

***

I ja mam zrezygnować z widywania go codziennie. Wstawać codziennie rano przez pół roku i wiedzieć, że on nie przyjdzie po mnie, że nie odprowadzi mnie do domu po szkole. Nie będę trzymać jego dłoni tak jak w tej chwili i ukradkiem spoglądać na niego podczas spaceru. Za bardzo go kocham aby dać mu tak wyjechać.
- Trochę naciągany ten film, ale nie był też taki zły - rozpoczął rozmowę Leon na temat filmu, który właśnie obejrzeliśmy w kinie. Osobiście to nie mam pojęcia o co w nich chodziło, bo myślami byłam zupełnie gdzie indziej. Uśmiechnęłam się do niego trochę sztucznie i powróciłam wzrokiem przed siebie - Nie podobał ci się - stwierdził zapewne obserwując moją minę. Natychmiastowo pokiwałam przecząco głowa i spojrzałam na niego - Co cię gryzie? - zapytał można powiedzieć wyczytując to z mojego zagubionego wzroku.
- Nie chce tego robić, ale czuję, że muszę - powiedziałam zrezygnowana i zatrzymałam się aby móc bez problemowo spojrzeć na niego. Zdziwiony moimi słowami patrzył na mnie także trochę przerażony. Przełknęłam głośno ślinę i ujmując jego dłonie w swoje spuściłam wzrok - Nawet sobie nie wyobrażasz jak bardzo nie chce żebyś wyjeżdżał, ale musisz przyjąć tą propozycję - oznajmiłam mocniej ściskając jego dłonie. Uniosłam powoli głowę do góry aby spojrzeć na jego wyraz twarzy. Jeszcze bardziej zszokowany patrzył na mnie i chyba nie rozumiał, co przed chwilą powiedziałam.
- Mówiłem Ci, że to nie jest dla mnie takie ważne i..
- Powiedz szczerze, czy chociaż raz pomyślałeś aby przyjąć tą propozycję? - przerwałam mu poważnym tonem głosu. Utkwił swoje spojrzenie na moich oczach i zamilkł jakby się zastanawiał nad odpowiedzią. Oczekiwałam od niego szczerej odpowiedzi a fakt, że utrzymywałam z nim kontakt wzrokowy ułatwi mi to - Pomyślałeś - odpowiedziałam za niego czując to. Westchnął głośno i przymknął na chwilę powieki a jego dłonie automatycznie zacisnęły się na moich.
- I co z tego skoro z tym wiążę się wyjazd - odezwał się po chwili jakby trochę oburzony. Puściłam jego dłonie i przybliżyłam się do niego, ujmując jego twarz w swoje dłonie. Uśmiechnęłam się delikatnie chociaż w moich oczach zbierały się łzy.
- Nie możesz zmarnować takiej okazji - wyszeptałam utrzymując z nim kontakt wzrokowy - Wierzę w Ciebie i wiem, że dasz sobie radę. Zresztą wybrali ciebie, co oznacza, że jesteś w tym świetny. I nawet jeśli miałbyś wyjechać na pół roku, to choć będę strasznie za tobą tęsknić, musisz przyjąć tą propozycję - dodałam i czułam jak po moich policzkach spływa pojedyncza łza. Uniósł swoją dłoń i starł ją powoli patrząc mi prosto w oczy - Nie obawiaj się, że jeżeli wyjedziesz to coś się zmieni. Wciąż tutaj będziemy, cierpliwie na ciebie czekając. Twoi rodzice, znajomi i ja, kochającą cię z dnia na dzień coraz bardziej - próbowałam wyrzucić z jego głowy wszystkie obawy jakimi się otoczył. Uśmiechnęłam się przez łzy i jeszcze bardziej do niego przybliżyłam - Moje uczucia się do ciebie nie zmienią. Będę cię kochać nawet jeżeli wyjedziesz kilkadziesiąt kilometrów ode mnie, będę za tobą tęsknić, myśleć o tobie i odliczać dni do naszego spotkania - wyznałam i przetarłam delikatnie swoim kciukiem po jego gładkim policzku. Położył swoją dłoń na mojej i spojrzał na mnie lekko przestraszony - Przemyśl to jeszcze raz i wtedy zdecyduj - dopowiedziałam nie chcąc aby podejmował tą decyzję pochopnie, jak zrobił to wcześniej. Przymknął na chwilę oczy i westchnął cicho a swoje czoło oparł o mniej.
- To trudne - wyznał smętnym głosem a ja przełknęłam głośno ślinę, zdając sobie sprawę z tego, co właśnie uczyniłam.

***

- Nie lubię kiedy tak milczysz - odezwałam się odwracając wzrok od ekranu telewizora na skupioną twarzy Leon. Nie mam pojęcia jaką podjął decyzję, ale chce z nim spędzać jak najwięcej czasu. Objął mnie ramieniem i przybliżył do siebie. Oparł swoją głowę na mojej a drugą dłoń splótł z moją.
- Dzisiaj muszę dać odpowiedź w kwestii wyścigów i wyjazdu - wyjaśnił powód swojego milczenia, zamyślenia i braku odpowiedzi na moje wcześniejsze pytania. Westchnęłam głośno i objęłam go mocniej ramionami w pasie - A ja jeszcze nie jestem pewny swojej decyzji i przeraża mnie to, że jeżeli się zgodzę to nie będzie odwrotu - dodał z westchnięciem. Zamknęłam oczy i nabrałam powietrza do swoich nozdrzy zaciągając się tym samym zapachem perfum Leona. I jak zawsze w tym najmniej odpowiednim momencie ktoś nam przeszkodził, a że byliśmy tym razem u bruneta, to osobą przeszkadzającą jest Federico.
- Wiem, że przeszkadzam, ale potrzebuję rady - wytłumaczył stając przed nami i zasłaniając nam ekran telewizora swoją sylwetką. Westchnęłam głośno i przeniosłam wzrok na Leona, do którego przyszedł w potrzebie Federico - Kobiecej - dodał, zaskakując mnie tym samym. Zmarszczyłam brwi i całe swoje skupienie skierowałam na stojącego przede mną szatyna.
- Potrzebujesz rady ode mnie? - zapytałam zdziwiona i wskazałam ręką na siebie. Kiwnął energicznie głową i usiadł na stoliku na przeciwko mnie.
- Znasz dobrze Ludmiłę i wiesz co jej się podoba, co lubi i w ogóle - zaczął rozentuzjazmowany jak nigdy. Zerknęłam kątem oka na mojego chłopaka a on tylko się uśmiechał.
- Co chcesz wiedzieć konkretnie? - zapytałam aby przeszedł do konkretnego powodu. Westchnął głośno i poprawił sobie swoją koszulę.
- Czy gdybym zabrał ją w jakieś romantyczne miejsce, to spodobałoby jej się to? - powiedział trochę zmieszany. Normalnie nie wierzyłam w to co usłyszałam. On chce zabrać moją kuzynkę na romantyczną randkę. Moja dolna szczęka delikatnie opadła, co wywołało lekki śmiech ze strony mojego chłopaka - Wiesz kwiatki, romantyczna muzyka i...
- Rozumiem, ale wiesz, że ona nadal jest z Mattem - przerwałam mu, wypominając najważniejszy jego problem. Nie dało się nie zauważyć, że po usłyszeniu imienia chłopaka mojej kuzynki zacisnął dłonie w pięści.
- Zapomniałem o tym palancie - wysyczał przez zaciśnięte zęby i wstał ze swojego miejsca. Miałam ochotę się zaśmiać z jego reakcji. Sam nabroił więc teraz niech się stara i to odkręca.
- I raczej wątpię aby dobrowolnie się z tobą umówiła - powiedziałam, dołując go chyba jeszcze bardziej. Odrzucił głowę do tyłu i głośno westchnął. Uśmiechnęłam się pod nosem, bo skoro tak bardzo mu zależy to mogę mu pomóc. Wstałam ze swojego miejsca i skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej a moja twarzy przybrała cwany wyraz twarzy - Ale mogę ci w tym jakoś pomóc - oznajmiłam wywołując u niego uśmiech. Mogę pobawić się w swatkę a raczej pomocnika w podstępie randkowym. Z tego co mnie wiadomo nie układa się Ludmile z Mattem więc kwestia tego czy rozstaną się teraz czy później nie ma znaczenia. A jestem pewna prawie w stu procentach, że uczucia jakie kieruje do Matta nie są tak silne jak do Federico. Zabiorę gdzieś razem moją kuzynkę i Federico, zbliżą się do siebie a ona sama zdecyduje co dalej.

***

- Dlatego uparcie będę obstawiać przy tezie, że na niektóre zachowania nie ma pozwolenia. Nie ma pozwolenia na to aby ktoś uderzył cię, ten jeden raz. Ten jeden raz cię zdradził, oszukał czy obraził. Nie ma pozwolenia na określenie typu każdemu może się zdarzyć. Większości z nas się nie zdarza, więc dlaczego miałby jemu - można powiedzieć, że trochę się oburzyłam po wiadomości jaką przekazała mi moja kuzynka. Jakim trzeba być dupkiem żeby wysłać taką wiadomość do swojej dziewczyny. Westchnęła głośno i wstała ze swojego miejsca po czym podeszła do okna.
- Najważniejsze, że przyznał się do błędu - powiedziała a w jej głosie można było wyczuć, że powstrzymuje się przed płaczem. Zacisnęłam dłonie w pięści. Niesamowicie zawiodłam się na tym dupku i kiedy tylko go spotkam, nawrzucam mu porządnie - Wiedziałam, że coś jest nie tak - dodała wzdychając głośno. Podeszłam do niej i otuliłam ją swoimi ramionami. Bez słowa odwzajemniła mój uścisk i wtuliła swoją twarz w moje włosy. Jeszcze chwila i zaczęłaby zapewne płakać, ale na szczęście przerwał jej to dzwonek do drzwi. Doskonale wiem kim jest osoba dzwoniąca dzwonkiem. Z racji, że jesteśmy same w domu, bo rodzice są jeszcze w pracy, któraś z nas musiała otworzyć. Odsunęłam się od niej i posyłając jej współczujące spojrzenie, jak najszybciej udałam się w stronę drzwi. Z jednej strony mam wyrzuty sumienia, że zaczęłam tą potajemną współpracę z Federico, ale z drugiej Matt nie będzie już teraz problemem. Od razu kiedy otworzyłam drzwi zostałam obdarowana uśmiechem.
- Nie jestem pewna czy twoja obecność w tej chwili jest dobra czy wręcz przeciwnie - powiedziałam prosto z mostu, ale mimo wszystko można powiedzieć wciągnęłam go do mojego domu za rękaw kurtki dżinsowej - Akcja ze spotkaniem, odwołana - oznajmiłam szeptem na wszelki wypadek. Zmarszczył brwi i posłał mi pytające spojrzenie. Westchnęłam głośno i pociągnęłam go w głąb mieszkania a raczej do kuchni aby Ludmiła nas nie zauważyła gdyby zechciała wyjść z mojego pokoju - Matt ją zdradził i napisał jej to w wiadomości - wytłumaczyłam. Blondyna nie zasługuje na takie traktowanie ze strony swojego chłopaka. Jednak widząc delikatny uśmiech na twarzy Federico, z całej siły uderzyłam go w ramię - Cieszy cię to? - zapytałam oburzona z podniesionym delikatnie tonem głosu. Kiwnął twierdząco głową i jeszcze bardziej się ucieszył.
- Już z nim nie jest, co oznacza, że..
- Ona cierpi - przerwałam mu zanim powie coś, za co ode mnie oberwie. Tym razem to on westchnął głośno i poprawił sobie koszulkę. Już otwierał usta aby coś powiedzieć, ale przerwałam mu wystawiając w jego stronę palce wskazujący dając mu do zrozumienia aby zamilkł i darował sobie swoje głupie uwagi, na temat podrywania czy czegoś podobnego.
- Idę do niej - oznajmił poważnie wywołując u mnie szok. Odwrócił się do mnie plecami i już chciał zrobić pierwszy krok, ale mu na to nie pozwoliłam obejmując go w pasie ode tyłu - Violetta, co ty wyprawiasz? - zapytał ze śmiechem.
- Jeżeli do niej pójdziesz to..
- To ją pocieszę i zyskam w jej oczach udowadniając, że mi zależy - dokończył za mnie, chociaż ja chciałam powiedzieć kompletnie co innego. Rozluźniłam swój uścisk i analizowałam jego słowa. Rozplótł moje dłonie i odsunął się ode mnie po czym z powrotem odwrócił w moją stronę.
- Dobra, ale rozegramy to po mojemu - postanowiłam i jak najszybciej udałam się do mojego pokoju gdzie zostawiłam załamaną Ludmiłę. Powoli weszłam do pokoju wcześniej badają sytuację jej stanu emocjonalnego. Już chciałam się odezwać, ale zanim to zrobiłam zostałam pchnięta przez Federico, który nie trzymał się wymyślonego planu i wtargnął do środka mojego pokoju. Zmroziłam go wzrokiem, czego nie widział, bo stał do mnie plecami.
- Co ty tu robisz? - odezwała się lekko zachrypniętym głosem Ludmiła patrząc ewidentnie zaskoczona na Federico. Skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej i w dalszym ciągu mordowałam wzrokiem przybysza, który nie zrozumiał moich słów.
- Przyszedłem, bo chciałem z Tobą porozmawiać, ale Violetta powiedziała mi co się stało - wytłumaczył a raczej skłamał i jeszcze bliżej do niej podszedł. Otarła łzę, która spływała jej po policzku a następnie spojrzała na niego ze smutkiem w oczach.
- Pewnie się cieszysz, że mnie zdradził i wyszło na twoje - odpowiedziała ze złością, ale jej wzrok i wyraz twarzy mówił co innego. Usiadła załamana na moim łóżku, a pan nie potrafiący trzymać się planu, zajął miejsce obok niej. Modliłam się w myślach aby on tego nie zniszczył i nie powiedział czegoś głupiego, jak to na niego przystało. Jednak ku mojemu zaskoczeniu darował sobie słowa i ją przytulił a jeszcze bardziej mnie zdziwiło, że Ludmiła odwzajemniła jego uścisk. Mimo iż byłam na niego zła, że zignorował mój jakby plan, to cieszyłam się, że w jakiś sposób się do siebie zbliżają. Uśmiechnęłam się do i wtedy poczułam w swojej kieszeni wibracje a następnie po pomieszczeniu rozniosła się melodyjka. Jak najszybciej wyciągnęłam telefon a widząc numer i zdjęcie Leona wyszłam z pokoju. Przesunęłam palcem po ekranie i przyłożyłam aparat do ucha.
- Halo? - odezwałam się z uśmiechem i radością w głosie.
- Przyjąłem tą propozycję - oznajmił a uśmiech, który gościł na moich ustach od razu zniknął. W tym momencie poczułam mocny ścisk w swoim gardle a w oczach pojawiły się łzy. Odsunęłam telefon od ucha i rozłączyłam połączenie. 

***

Szczęście nie jest przecież stanem wieczny ani okresowym. To po prostu taki skurcz serca, którego doznaje się czasami. Kiedy człowieka przepełnia taka radość, że wprost trudną ją znieść. Znika równie szybko jak się pojawia. I nie ma jej dopóki nie nadejdzie znowu. I człowiek uzna życie za najwspanialszy dar. Przetarłam dłonią mokre policzki i ponownie opłukałam swoją twarz zimną wodą. Kompletnie nie reagowałam na pukanie czy pytania ze strony Ludmiły i Federico. Od piętnastu minut siedzę zamknięta w łazience. Spojrzałam w swoje odbicie i widząc zaczerwienione oczy zamknęłam je. Niesamowicie cieszę się, że skorzystał z tej propozycji, ale tą radość maskuje świadomość, że wyjedzie na pół roku. Długie sześć miesięcy, dwadzieścia cztery tygodnie i sto sześćdziesiąt osiem dni.
- Violu, wszystko w porządku? - ponownie usłyszałam zmartwiony głos Ludmiły. Wzięłam głęboki oddech i nie przejmując się swoim wyglądem, podeszłam do drzwi a następnie je od kluczyłam. Powoli uchyliłam śnieżnobiałe drzwi i widząc ich miałam ochotę ponownie się rozpłakać. Szybkim krokiem udałam się w stronę blondyny i z całych sił ją uścisnęłam.
- Przyjął propozycję wyścigów - powiedziałam ściszonym głosem tym samym powstrzymując się od rozpłakania. Od razu poczułam mocniejszy uścisk ze strony Ludmiły - On wyjedzie - dodałam szeptem a po moich policzkach ponownie zaczęły spływać pojedyncze łzy. Zacisnęłam mocniej dłoń na swoim nadgarstku i wtuliłam swoją twarz w obojczyk blondyny. 

- Na prawdę? Przyjął ją? - słychać było w głosie Federico, że ucieszył się z tej informacji. Czułam, że blondyna zamiera rękę z moich pleców i za pewne uderza nią szatyna. Domyślałam się, że rodzice jak i jego brat będą się z tego cieszyć. Z tego co słyszę ktoś wszedł do domu a raczej rodzice wrócili, ale nie interesuje mnie to w tej chwili, bo właśnie dowiedziałam się, że moja miłość jest zmuszona wyjechać. Poczułam jak Ludmiła odsuwa mnie od siebie , czego nie chce. Zacisnęłam jeszcze mocniej dłoń na swoim nadgarstku i za wszelką cenę chciałam z powrotem się do niej przytulić. Jednak ona siłą obróciła mnie i dopiero wtedy dostrzegłam obok siebie sylwetkę Leona. W moich oczach pojawiło się jeszcze więcej łez. Bez namysłu podeszłam do niego i wtuliłam się w niego najmocniej jak się tylko dało. Objął mnie przyciskając do siebie jeszcze bardziej i ułożył swój podbródek na mojej głowie. Przestrzeń między nami w tej chwili nie istniała a dzięki ciszy mogłam usłyszeć bicie jego serca, które uspokajało mój oddech.

***

Zdawałem sobie sprawę z tego jak ucieszy się mój biologiczny ojciec kiedy dowie się, że przyjąłem tą propozycję. Jednak nie sądziłem, że aż tak bardzo. Wyściskał mnie tak mocno, że chyba przestawił mi mostek. Zerknąłem na stojącą przy oknie Violettę i mój uśmiech trochę zbladł. Zabrałem ją ze sobą do swojego domu, bo chciałem żeby była przy mnie kiedy będę mówił o wszystkim biologicznym rodzicom. Ostatnie czego bym chciał to jej smutek. Sądziłem, że skoro sama można powiedzieć namawiała mnie do przyjęcia propozycji ucieszy się. Westchnąłem głośno i już chciałem do niej podjeść, ale zatrzymał mnie niestety mój biologiczny ojciec.
- Opowiadaj jak to wszystko będzie wyglądać - zaczął i można powiedzieć siłą posadził mnie na kanapie obok siebie. Odchrząknąłem cicho i ostatni raz zerknąłem w stronę Violetty po czym przeniosłem spojrzenie na mojego rozmówcę.
- Dokładnie jeszcze wszystkiego nie wiem. Powiedzieli tylko, że początkowo będę miał dwumiesięczne treningi a później już wyścigi - wyjaśniłem a raczej przekazałem to o czym powiadomił mnie organizator. Obawiam się, że mogę nie dać sobie rady i zrezygnują ze mnie, ale wtedy plusem będzie, to że wrócę.
- A co ze szkołą? - zadała pytanie wychodząca z kuchni moja biologiczna matka z talerzem jakiś ciastek. Innego pytania z jej strony się nie spodziewałem. No może poza jednym dotyczącym bezpieczeństwa na torze.
- Zapewnili, że między treningami będę uczył się z prywatnym nauczycielem - powiedziałem i z nerwów zacząłem bawić się swoimi dłońmi. Z każdym ich kolejnym pytaniem coraz bardziej się boję i dociera do mnie, że wyjadę i będę całkiem sam w obcym kraju.
- Będziesz mieszkał tam w jakiś hotelach? - podrapałem się nerwowo po policzku i wzruszyłem ramionami.
- Prawdopodobnie tak - westchnąłem głośno. Na całe szczęście dostanę tam można powiedzieć opiekuna, który jednocześnie będzie moim trenerem na torze - Jednak przed wyjazdem organizator chce się z wami spotkać i porozmawiać. Mimo, że jestem pełnoletni - dodałem chcąc zakończyć to przesłuchanie. Oboje kiwnęli głową dając mi do zrozumienia, że pojmują moje słowa. Wstałem ze swojego miejsca i bez namysłu udałem się w stronę Violetty.
- Chciałabym się cieszyć tak jak ty, ale nie pozwala mi fakt, że wyjedziesz - odezwała się wyprzedzając mnie. Stała ze skrzyżowanymi rękami na klatce piersiowej i wpatrywała się w kwiaty w ogrodzie. Westchnąłem głośno i nie marnując czasu na słowa objąłem ją w pasie po czym przycisnąłem do siebie. To rozstanie z nią jest także trudne dla mnie i to o wiele bardziej niż przypuszczałem. Wzmacnia je świadomość, że decyzja już zapadła i nie ma odwrotu. Oparła swoją głowę o moją klatkę piersiową i zamknęła oczy - Pociesz mnie choć trochę i powiedz, że wyjeżdżasz za miesiąc - powiedziała przełykając głośno ślinę. Tym razem to ja zamknąłem oczy i mocniej ją do siebie przytuliłem. Oparłem swój podbródek na jej głowie i tak jak ona skupiłem swoje spojrzenie przed siebie.
- Chciałbym - odpowiedziałem i w moim gardle powstała ciężka gula. Nabrałem powietrza do swoich płuc po czym powoli je wypuściłem.
- Kiedy? - zapytała i wyczułem w jej głosie, że powstrzymywała się od rozpłakania. Na prawdę nie chce tego mówić. Nie chce sprawić jej jeszcze większej przykrość.
- Za niecałe dwa tygodnie - powiedziałem mając zamknięte oczy. Wyczułem jak po usłyszeniu tych słów jej ciało się spięło. Przeniosłem swoją twarz na jej ramię i przytuliłem się do niej jeszcze bardziej. Jest jeszcze możliwość, że przyśpieszą mój wyjazd, ale nie chce jej na razie o tym mówić.
- Mam cię jeszcze tylko przez niecałe dwa pieprzone tygodnie - wysyczała przez zaciśnięte zęby chociaż wiedziałem, że powstrzymuje się od płaczu. Pocałowałem ją mocno w policzek i ukryłem swoją twarz w zagłębieniu jej szyi. Nie odsuwając się ode mnie odwróciła się w moją stronę i wtuliła twarz w moją koszulkę, która po chwili zrobiła się wilgotna od jej łez. Odchyliłem głowę do tyłu i przeklinałem na siebie w myślach, że znowu płacze przeze mnie. 

***

- Nie mam pojęcia czy powinnam odliczać dni do twojego wyjazdu czy może raczej cieszyć się każdą chwilą, którą razem spędzamy - odezwałam się leżąc obok niego na kocu w moim ogrodzie. Odwrócił wzrok od gwieździstego nieba i przeniósł te swoje śliczne oczy na mnie. Uśmiechnął się do mnie delikatnie po czym mocniej ścisnął swoją dłoń, którą kurczowo trzymał moją.
- Zróbmy tak. Zapomnimy o tym, że wyjeżdżam i cieszmy się czasem spędzanym razem - powiedział utrzymując ze mną kontakt wzrokowy. Za każdym razem kiedy słyszę z jego ust słowo wyjazd, moje oczy się szkolą. I tym razem jest tak samo. Patrzę na niego zaszklonymi oczami i marzę o tym, aby jednak to był tylko głupi koszmar, z którego się obudzę - Teraźniejszość. Tylko to od teraz dla nas istnieje. Żyjmy chwilą i nie martwmy się tym co jeszcze nie nadeszło - dodał chcąc mnie jeszcze bardziej przekonać do swoich słów. Kiwnęłam twierdząco głową i przybliżyłam się do niego aby położyć swoją głowę na jego klatce piersiowej. Przymknęłam oczy i wsłuchiwałam się w spokojne bicie jego serca.
Kochanie jesteś wszystkim czego chce,
Kiedy leżysz tu w moich ramionach,
Stwierdzając to, trudno w to uwierzyć,
Jesteśmy w niebie
I miłość jest wszystkim czego potrzebuję
I znalazłam ją w Twoim sercu,
Nie jest trudno zauważyć,
Jesteśmy w niebie.Zanuciłam chociaż mój głos nie był idealny i opanował go smutek. Jednak poniosła mnie chwila i uczucia, które kieruję do Leona i które wypełniają całą mnie. 

***

79/80.
Jeszcze tylko jeden rozdział do końca pierwszej części opowiadania.
Nie wiem jak wy, ale nie mogę w to uwierzyć. Tak szybko mi jakoś to zleciało.
Pewnie już wiecie jakie będzie zakończenie. Myślałam o tym aby zmienić je i zostawić Leona w Argentynie, albo Violettę wysłać z nim, ale wtedy musiałabym kompletnie prze aranżować drugą część. A zaplanowałam ją już.
Czytałam w komentarzach, że chcieliście więcej Federico. W drugiej części będziecie mieli go dość. 

Nie przedłużając. Przepraszam za błędy i strasznie dziękuję za każdy komentarz.