Rozdział 53: A chcesz?

Otworzyłam oczy a moje serce niesamowicie szybko biło. Przed swoją twarzą miałam szybę. Czy to wszystko właśnie mnie się przyśniło? Nie, nie, nie i tysiąc razy nie. Czując obok obecność czyjeś osoby odwróciłam głowę. Wypuściłam powoli powietrze a cały ten strach uszedł ze mnie. Zerknęłam kątem oka na moją dłoń, która spleciona była z Leonem i przygryzłam dolną powstrzymując swój uśmiech. Położyłam ostrożnie głowę na jego ramieniu nie chcąc go obudzić. To nie sen. Jest moim chłopakiem a ja jego dziewczyną. Przymknęłam oczy a na mojej twarzy pojawił się uśmiech, którego nie udało mnie się powstrzymać. Ale czemu mam ukrywać to, że jestem szczęśliwa. Teraz może już być tylko lepiej. Jestem tego pewna, bo w związku najpewniejsza jest chyba miłość. Ta radość kiedy się budzisz i wiesz, że zaraz zobaczysz osobę, którą darzysz uczuciem. A w nocy przytulasz poduszkę z myślą o tym, że to człowiek, który będzie z tobą przez wszystkie twoje sny. Poczułam jak jego ramie się delikatnie rusza więc podniosłam głowę aby móc na niego spojrzeć. I z szczerością stwierdzam, że gdy się budzi jest strasznie uroczy. Przeniósł swój wzrok na mnie i uniósł delikatnie kąciki do góry. Już otwierał usta aby coś powiedzieć, ale przerwałam mu kiwając przecząco głową.
- Nie, nie obudziłeś mnie - powiedziałam i uśmiechnęłam się promiennie. Skwitował moją wypowiedź delikatnym uśmiechem i oparł głowę o fotel. Od razu moje oczy się zaświeciły czując jak jego dłoń zacisnęła się na mojej. Jest ze mną. Mogę wpatrywać się w niego przez cały czas. Całować go kiedy tylko zapragnę i zatracać się w jego spojrzeniu. W pewnym momencie zaśmiał się i odwrócił głowę tak, że na mnie patrzył.
- Teraz cały czas będziesz się tak we mnie wpatrywać? - zapytał a na końcu się zaśmiał. Spuściłam głowę opierając czoło o jego ramię a na moich policzkach powstały rumieńce. Przygryzłam dolną wargę i zaśmiałam się cicho pod nosem.
- A będzie ci to przeszkadzać? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie. Uśmiechnął się i zmrużył oczy jakby się nad czymś zastanawiał a po chwili pokiwał przecząco głową. Zaśmiałam się cicho i moja głowa ponownie wylądowała na jego ramieniu. Ponownie zacisnął dłoń i spiął się przez moment. Jednak mimo iż tak reaguje na moje zbliżenie, nie przeszkadza mi to a wręcz przeciwnie. Mam niesamowitą satysfakcję, że to właśnie mnie wybrał. To mi opowiedział o swojej przeszłości, mi pozwala się dotykać i mi zaufał.
- Wiesz, że to nie będzie proste - powiedział półszeptem. Uśmiechnęłam się pod nosem i kiwnęłam twierdząco głową.
- Coś co jest proste nie jest warte uwagi - odpowiedziałam a raczej zacytowałam słowa jakiegoś autora książki. Mimo iż nie widziałam jego twarzy miałam wrażenie, że na jego twarzy widnieje uśmiech. Ponownie przymknęłam oczy i nawet nie wiedząc kiedy zasnęłam. 

***

- Możemy jechać? - usłyszałem za sobą głos Alejandro. Odwróciłem delikatnie głowę w jego stronę i kiwnąłem twierdząco głową. Złapałem swoją torbę i ruszyłem razem z nim w stronę jego samochodu. Mam nadzieję, że nie widział kiedy żegnałem się z Violettą. Nie chce aby mnie wypytywał dlaczego pocałowała mnie w policzek i czy jest moją dziewczyną. Sam nie do końca jestem pewny czy dobrze zrobiłem. Wrzuciłem torbę na tylne siedzenia a sam zająłem miejsce na przednim siedzeniu i zapiąłem pasy. Od razu mój wzrok powędrował za szybę. Lubie ją. I to prawda, że jakimś stopniu może mnie się podobać. Zaufałem jej i pozwoliłem zbliżyć się do siebie więc to nie może być nic normalnego. Jej dotyk nie jest taki jak innych, jej jest nawet przyjemny. A ten pocałunek choć kosztował mnie dużo walki ze sobą wywołał u mnie jakieś uczucia. Jednak mimo to boję się. Najbardziej boję się braku miłości. Tego, że nie będę potrafił jej kochać, czy tego, że ona  nie będzie kochać mnie. Co mi z tego, że jeśli ja kocham skoro nie będę kochany. Tyle razu doświadczyłem zawodu i z czasie te dwa Kocham cię straciły dla mnie wartość. To tylko puste słowa. Wiele razy je słyszałem od ludzi, którzy mnie adoptowali a później po kilku miesiącach odsyłali mnie z powrotem. Co jeśli znowu tak będzie? Jeśli zacznę darzyć ją głębszym uczuciem a ona nagle stwierdzi, że to było chwilowe zauroczenie i mnie zostawi. Nie mam pewności, że tak się nie stanie. Może niespodziewanie pojawi się w jej życiu jakiś innych chłopak, który bardziej ją zainteresuje niż chłopak z domu dziecka, który był molestowany przez jakąś starą opiekunkę. Westchnąłem głośno czując jak samochód się zatrzymuje.
- Coś cię gryzie? - zapytał Alejandro, kiedy złapałem za klamkę chcąc otworzyć drzwi. Spojrzałem na niego przez ramię i pokiwałem przecząco głową - Jestem psychologiem i widzę kiedy jest coś nie tak - dodał wpatrując się we mnie z poważną miną. Uśmiechnąłem się do niego i otworzyłem drzwi aby wysiąść. Zabrałem jeszcze swoją torbę i szybkim krokiem udałem się w stronę domu, aby uniknąć dalszych pytań i podejrzeń Alejandro. Niestety jestem pewny, że prędzej czy później mnie dopadnie i dokończy listę pytań, którą zawsze ma wymyśloną specjalnie dla mnie. Gdy tylko przekroczyłem próg do moich nozdrzy dostał się zapach z kuchni. A już po chwili mogłem ujrzeć jak zawsze uśmiechniętą Kate.
- Zrobiłam twoją ulubioną kolację - oznajmiłam zadowolona i zaśmiała się.
- Pomóc ci w czymś? - zapytałem niepewnie idąc za nią do kuchni. Mimo iż mieszkamy z nim przez prawie dwa lata, nadal czuję się jak obcy. Nie odpowiedziała tylko z uśmiechem pokiwała przecząco głową i stanęła przy kuchence. 

- Leon, będziemy musieli później porozmawiać - oznajmił mi Alejandro, który właśnie wszedł do kuchni. Odwróciłem się do niego przodem i westchnąłem głośno.
- Przecież mówiłem, że..
- Nie o tym - przerwał mi i rzucił kluczyki na blat. Zmarszczyłem brwi zdziwiony. Jednak on nie miał zamiaru powiedzieć o czym chce mówić. Kiwnąłem głową a następnie udałem się do mojego pokoju aby się rozpakować. 

***

Pozytywna energia jak i szczęście rozdziera normalnie moje ciało. Niebo dzisiaj jest bezchmurne a słońce daje o sobie znać jak nigdy. Zapowiada się śliczny dzień. Przekroczyłam próg szkoły i moim pierwszym celem tego dnia jest udanie się do mojej szafki i pozbycie się książek razem z torbą. Jednak moją uwagę przykuła pewna osoba stojąca oparta o ścianę. Uśmiechnęłam się do siebie i szybkim krokiem podeszłam do niego. Stał do mnie tyłem więc nie widział, że się zbliżam. Przytuliłam się do niego od tyłu, na co jego ciało się spięło.
- Cześć - powiedziałam nie mogąc powstrzymać uśmiechu. Odwrócił się do mnie a kiedy mnie ujrzał delikatnie się uśmiechnął - Przestraszyłam cię? - zapytałam patrząc w jego oczy. Zaśmiał się i kiwnął twierdząco głową po czym schował swój telefon do kieszeni.
- Nie codziennie ktoś się na ciebie rzuca - odpowiedział spokojnie a jego dłonie znalazły się w kieszeni spodni. Uśmiechnęłam się promiennie i delikatnie, prawie niewidocznie zarumieniłam. Od teraz to się zmieni. Codziennie będę cię tak witać.
- Mogę się ponownie do ciebie przytulić? - zapytałam i przygryzłam dolną wargę. W sumie nie muszę się o to pytać, w końcu jest moim chłopakiem. Zmarszczył brwi a kąciki jego ust uniosły się delikatnie ku górze.
- A chcesz? - odpowiedział mi pytaniem na pytanie i zaśmiał się cicho. Uśmiechnęłam się radośnie do niego i kiwnęłam twierdząco głową.
- No raczej - powiedziałam i nie czekając na jego reakcję przylgnęłam do jego torsu. Nie musiałam zbyt długo czekać aby jego ramiona mnie otuliły. Wiedziałam, że osoby, które znajdują się razem z nami na korytarzu patrzą na nas. Uśmiechnęłam się do siebie, bo teraz wiedzą, że on jest ze mną. Odsunęłam się od niego z uśmiechem na twarzy.
- Co dzisiaj robisz? - zapytałam patrząc na niego, Podrapał się delikatnie po policzku i westchnął głośno.
- Federico, chce żebym mu pomógł przy imprezie - odpowiedział niezbyt zadowolony. Zmarszczyłam brwi - Ma urodziny za niecałe dwa tygodnie i chce zrobić imprezę - dodał a raczej wyjaśnił. No pięknie. W następnym tygodniu przyjeżdża Ludmiła. Jako, że jest w szkole prywatnej i oni mają inne przepisy zaczyna wakacje wcześniej. Więc kiedy my będzie się jeszcze przez miesiąc uczyć ona będzie odpoczywać. W sumie mam już końcówkę maja a nauki coraz to więcej. Dziwne jest chodzić do szkoły tylko przez trzy miesiące. Znaczy tylko w moim przypadku, bo reszta chodziła przez całe dziesięć miesięcy. Poczułam szturchnięcie w ramię. Otrząsnęłam się ze swoich rozmyślań i spojrzałam na Leona pytającym wzrokiem.
- Dzwonek już był a ty nadal stoisz i wpatrujesz się w moją koszulkę - powiedział z podniesioną brwią. Zaśmiałam się pod nosem i spuściłam głowę.
- Zamyśliłam się - wyjaśniłam zmieszana, na co tym razem on się zaśmiał. Złapał mnie  za rękę i bez słowa pociągnął w stronę klasy, w której mieliśmy lekcje. 

***

- Przyszedłeś jeździć? - usłyszałem za sobą jakiś nieznany mi głos. Odwróciłem wzrok od jeżdżących chłopaków na torze w stronę tej osoby. Jak się okazało był to umięśniony mężczyzna. Pokiwałem przecząco głową a on zmierzył mnie wzrokiem i skrzyżował ręce na klatce piersiowej - A szkoda, bo masz idealną budowę ciała - oznajmił i stanął obok mnie a następnie oparł się rękami o barierkę - A może zmienisz zdanie - dodał po chwili i spojrzał na mnie kątem oka. Przeniosłem swój wzrok na tor. Nigdy nie myślałem o tym aby zacząć jeździć, ale to może być całkiem ciekawe doświadczenie.
- Powiem szczerze - zaczął a ja od razu zwróciłem na niego swoje spojrzenie - Potrzebuję nowego zawodnika do zawodów - oznajmił z poważnym wyrazem twarzy.
- Ale ja nigdy nie jeździłem - powiedziałem zgodnie z prawdą.
- Jeśli się zgodzisz, nauczę cię jeździć a ty w zamian będziesz reprezentował mnie - postawił karty na stół - Oczywiście będziesz miał z tego jakiś procent zarobków - dodał widząc moją minę. Westchnąłem głośno i spuściłem swój wzrok na moje dłonie. Już chciałem się odezwać, ale on mi przerwał zabierając głos pierwszy - Przemyśl to i daj mi znać jutro - powiedział po czym poklepał mnie po ramieniu i odszedł ode mnie.
- Ej co chciał od ciebie właściciel toru? - obok mnie niespodziewanie pojawił się Federico. Spojrzałem w jego stronę a następnie wyprostowałem się i odetchnąłem głośno.
- Potrzebuje zawodnika do zawodów i chce mnie - odpowiedziałem a jego wyraz twarzy zmienił się w szok. Otworzył szerzej usta i zamrugał kilkakrotnie.
- Zgodziłeś się, co nie? - odezwał się po chwili i klepnął mnie w ramię. Pokiwałem przecząco głową a on uderzył mnie z całej siły w ramie.
- Mam mu dać odpowiedź jutro - warknąłem i złapałem się za miejsce, w które mnie uderzył.
- I masz się zgodzić i nie popełnić kolejnego błędu - oznajmił ostrzegawczo a ja zmarszczyłem brwi, nie rozumiejąc do końca jego wypowiedzi.
- Kolejnego? A ten pierwszy to jaki? - zapytałem krzyżując ręce na klatce piersiowej. Zaśmiał się na moje słowa i rozejrzał się dookoła.
- Ty i Violetta - powiedział jakby to było coś oczywistego. Kiedy to powiedział poczułam chęć uderzenia go, tak jak on mnie wcześniej.
- Przecież ty uświadamiałeś mi, że ona mnie się podoba - tym razem to ja warknąłem w jego stronę. Zaśmiał się na moje słowa po raz kolejny.
- Ale nie kazałem ci z nią być - powiedział poważnie a ja pokręciłem tylko głową i poklepałem go po ramieniu a następnie odszedłem od niego i udałem się do domu.  

***

Przepraszam, że taki krótki, ale nie spodziewałam się, że w jeden dzień będzie aż tylko komentarzy i musiałam was jakoś nagrodzić. Następny niestety dopiero w sobotę ( jeżeli będzie powyżej 25 komentarzy ). Przepraszam za błędy.